“ฝ่าบาท หรือนี่จะเป็นปาฏิหาริย์จากฮองเฮาพะย่ะค่ะ” ฉิงกงกงพูดพลางแอบสังเกตสีหน้าของโอรสสวรรค์
ฉินหย่งเต๋อกำลังเหม่อลอย ในใจของเขาเต็มไปด้วยความสับสนระคนไม่แน่ใจ
‘ทั้งหมดนี้คือปาฏิหาริย์ที่เกิดจากอี้เหม่ยหรงจริงๆน่ะหรือ?’
‘สตรีจากชนชั้นต่ำผู้นั้นสร้างปาฏิหาริย์ให้เกิดขึ้นได้จริงๆหรือ?’
‘อันที่จริงข้าควรดีใจสิถึงจะถูกที่เหตุเภทภัยต่างๆที่เกิดกับแคว้นฉางได้จบลงเสียที’
‘แล้ว…ถ้าถึงวันที่นางต้องจากไปล่ะ แคว้นฉางจะมีเหตุเภทภัยต่างๆเหล่านี้เกิดขึ้นอีกหรือไม่ ปั๊ดโธ่เว๊ย!…เหตุใดข้าต้องมาคิดเรื่องของสตรีชั้นต่ำผู้นี้ด้วย ครบหนึ่งปีนางจะไปก็ต้องไปสิ นางแค่มาเป็นฮองเฮากำมะลอเท่านั้น’
“เอ่อ…ฝะ…ฝ่าบาท ฝ่าบาทพะย่ะค่ะ” ฉิงกงกงที่เห็นฮ่องเต้ของเขานั่งเหม่อลอยอยู่นานจนทนไม่ไหวต้องเข้ามาสะกิด
“ปั๊ดโธ่เว๊ย! มีอันใดเล่า เดี๋ยวข้าสั่งโบยซะเลย” ฉินหย่งเต๋อที่หลุดจากภวังค์เกรี้ยวกราดใส่ขันทีคู่ใจ
ฉิงเหิน
