กับดักรัก ยัยตัวแสบ

ตอนที่ 8 ชอบคนแก่

หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน เช้ามาธาราแทบไม่กล้าสู้หน้าคะนิ้ง และไม่ทันไรก็เจอยัยตัวแสบนั่งหน้าแป้นแล้น ช่วยคนอื่นๆ หั่นผักเตรียมอาหารเช้า เมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องทำเป็นวางมาดนิ่ง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ทะเลอ่ะยังมีเขา แต่ในใจเรามีแค่เธอนะ โอ้โหเธอ หวานเจี๊ยบ” สายตาของคะนิ้งจับจ้องส่วนกลางกายความเป็นชายของธารา พร้อมสีหน้าและแววตาทะเล้น

“ความทะเล้นให้มันน้อยๆ หน่อย เป็นผู้หญิงนะเรา” ธารากลอกตาให้กับความแก่นเซี้ยวของคะนิ้ง แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้สะทกสะท้านเลย

“หนูอ่ะเป็นผู้หญิง ส่วนพี่ก็เป็นผู้ชาย หนูรู้ แล้วหนูก็อยากรู้มากๆ เลย ว่าเมื่อไรนะที่เราจะได้เป็นแฟนกัน” คะนิ้งตวัดขาเรียวลงจากเก้าอี้ ก้าวไปหาคนตัวสูง ยังคงความทะเล้น แล้วทำมือเป็นรูปหัวใจให้เขา พร้อมรอยยิ้มสดใสน่ารัก

“ยัยปีศาจ” ภาพปีศาจสาวในความฝันทำให้ธาราพูดออกไป เสียงทุ้มพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ แล้วเดินหนีไป

“หนูขอเป็นปีศาจน้อยของพี่ได้ไหมล่ะ …เธอเป็นแฟนฉันแล้ว รู้ตัวบ้างไหม แล้วเมื่อไรหนอฉันจะได้เป็นแฟนของเธอ …หูพี่แดงมากเลย เขินหนูอ่ะดิ” คะนิ้งตะโกนตามหลัง ร้องเพลง และแซวหูที่แดงเถือกของธารา

“คะนิ้งเบาได้ก็เบาบ้าง นี่ถ้าพ่อมาเห็นมาได้ยิน ได้อกแตกพอดีที่ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเสนอตัวให้ผู้ชายแบบนี้ เคยได้ยินไหมว่าคนที่ใช่ไม่ต้องพยายามอะไรมันก็ใช่อยู่ดี” ต้นน้ำปรามและเตือนสติน้องสาว

“กับความรัก เราควรทำตามใจตัวเองไม่ใช่เหรอ หนูก็แค่พยายามทำทุกอย่างให้เต็มที่ อย่างน้อยก็ถือว่าหนูได้สู้แล้ว แล้วพี่ต้นน้ำล่ะไม่คิดจะสู้บ้างหรือไง”

“หมายความว่าไง” ต้นน้ำมองคะนิ้งด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ ราวกับกลัวน้องสาวจะไปรู้อะไรมา

“หนู…” ยังไม่ทันจะพูดจบ น่านก็เข้ามาร่วมวงสนทนา

“นี่คะนิ้งชอบธารามันจริงๆ เหรอ พี่ก็นึกว่าแอ๊วมันเล่น”

“ชอบ ชอบมานานแล้วด้วย” ต้นน้ำเป็นคนตอบ มองหน้าน้องสาวนิ่ง รู้มาตลอดว่าคะนิ้งปลื้มธารามาตั้งแต่เด็ก และจากความปลื้มก็กลายเป็นความชอบ ชอบถึงขนาดอยากเป็นแฟนด้วย

“ชอบก็จีบเลย เดี๋ยวมันก็ใจอ่อน ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก พี่เป็นกำลังใจให้คะนิ้งนะ จะรอดูวันที่ธารามันแพ้ทางให้คะนิ้ง”

“หนูมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย พี่น่านมาเป็นพี่ชายหนูเหอะ เข้าใจหนูมากกว่าพี่ชายแท้ๆ อีก”

“คะนิ้งเป็นน้องสาวไอ้ต้นน้ำ ก็เหมือนเป็นน้องสาวพี่อยู่แล้ว …กูอยากกินกาแฟว่ะ ชงให้หน่อยดิ” น่านวางมือบนหัวคะนิ้ง แล้วโยกคลอนเบาๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะพูดกับต้นน้ำ แม้จะฟังดูห้วนๆ แต่ก็แฝงความอ้อนวอน

“ภาระกูอีก” ปากว่าอย่างรำคาญ แต่ก็เดินไปทำให้

“คะนิ้งไปตามธารามากินข้าวต้มสิ”

“ได้เลยค่ะ” คะนิ้งรับอาสาแข็งขัน หน้าระรื่นไปหาธารา ส่วนน่านก็เดินตามต้นน้ำไป

“พี่ไปกินข้าวต้ม” คะนิ้งตะโกนเรียกธาราที่อยู่บนนั่งร้าน เร่งมือทาสีอาคารชั้นสอง

“ยังไม่หิว” ธาราตอบโดยไม่ละมือจากสิ่งที่ทำ

“ยังไม่หิวข้าว แล้วหิวหนูไหม กินหนูได้นะ หนูแซ่บ”

“เชิญชวนเก่งเหลือเกินนะ” ธารามองบนอย่างเอือมระอา ก่อนจะวางมือ แล้วกระโดดลงมาจากนั่งร้านยืนตรงหน้าคะนิ้งพอดี สบตากับดวงตาคู่สวยที่กลิ้งกลอกซุกซนตามวัย แต่ก็แฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยว หนักแน่นในความรู้สึก

“ก็หนูชอบพี่”

“แต่พี่ไม่ชอบเด็ก” ธาราบอกชัดเจน

“หนูไม่เด็กแล้วนะ จะเข้ามหาลัยแล้ว”

“ก็ยังเด็กอยู่”

“พี่แก่เองหรือเปล่า”

“อืม พี่แก่ แก่กว่าเธอหลายปีด้วย”

“แต่หนูชอบคนแก่ แล้วก็คนแก่แบบพี่ด้วย พี่เป็นแฟนหนูนะ”

“เฮ้อ!” ทุกครั้งที่ต้องต่อล้อต่อเถียงกับคะนิ้ง ความหน้ามึนของเธอ ทำให้ธาราปวดหัวตึ๊บ และเมื่อไม่รู้จะสรรหาคำใดมาโต้ตอบก็ต้องเดินหนีอยู่ร่ำไป

“ไม่ตอบ งั้นหนูถือว่าพี่เป็นแฟนหนูแล้วนะ” คะนิ้งวิ่งตามร่างสูงไปกอดรัดท่อนแขนแข็งแรง ธาราทำหน้าเบื่อหน่าย แต่ก็ยอมให้เด็กสาวทำตามอำเภอใจ

“กูบอกสูตรให้เอาไหม มึงจะได้ชงกินเอง” น่านดื่มกาแฟที่ต้นน้ำชงด้วยใบหน้าสุดฟิน

“ไม่อ่ะ กูชงเองก็ไม่อร่อยเท่ามึงชง ให้มึงชงให้กูกินแบบนี้แหละ”

“ปีหนึ่งมึงกับกูเจอกันนับครั้งได้”

“ถ้ากูอยากกินมากๆ กูไปหามึงที่สกลนครก็ได้ ไม่ใช่ปัญหาซะหน่อย” น่านไม่ยี่หระ หากเขาต้องการ กรุงเทพฯ กับสกลนครก็ใกล้กันแค่นิดเดียว

“เดี๋ยวได้โดนตัดออกจากกองมรดกเหมือนธารามันหรอก” เรื่องธาราจะถูกคนเป็นพ่อตัดออกจากกองมรดกเป็นที่รู้กันดีในหมู่เพื่อน ด้วยได้ยินได้ฟังกันมาเป็นสิบปี แต่ทุกวันนี้ก็ยังคงเป็นคุณเฌอวินท์ ทายาทของจันทรัชกับทะเลจันทร์

“พี่โดนตัดออกจากกองมรดกเหรอ แต่ไม่เป็นไรนะ พี่เป็นแฟนหนู หนูจะทำงานหาเงินเลี้ยงพี่เอง”

“ยังเรียนไม่จบ จะทำงานอะไรได้”

“หนูแบ่งค่าขนมให้พี่ก็ได้ แล้วหนูก็จะขอตังค์พี่ต้นน้ำมาเลี้ยงพี่เอง หนูจะตั้งใจเรียนให้จบเร็วๆ”

“เด็กน้อยจริงๆ” ธารายกยิ้มมุมปาก ส่ายหน้าให้กับความคิดไร้เดียงสาของคะนิ้ง

“อ่ะ หนูแบ่งให้” คะนิ้งแบ่งไข่ต้มที่ปอกเปลือกแล้วยื่นให้ธาราครึ่งฟอง ทำให้เขานึกถึงครั้งแรกที่ได้เจอกัน ในตอนที่เธออายุเพียงสองขวบ ยิ่งตอกย้ำอายุที่ห่างกันมากของเขากับเธอ

“กินไปเถอะ พี่ปอกเองได้ ยังมีอีกตั้งหลายฟอง” ธาราปรายตามองไข่ต้มนับสิบฟองในหม้อ

“แต่หนูตั้งใจปอกให้พี่นะ” คะนิ้งตีหน้าเศร้า

แม้จะรู้ว่าเป็นมารยา แต่ธาราก็ทนเห็นไม่ได้ คว้าไข่ต้มครึ่งฟองเข้าปาก เพียงเท่านั้นรอยยิ้มสดใสก็ปรากฎบนใบหน้าจิ้มลิ้มอีกครั้ง แล้วคะนิ้งก็หยิบไข่ต้มฟองใหม่มาปอก แล้วแบ่งให้เขาครึ่งหนึ่ง และอีกครึ่งก็กินเอง

“นี่กะจะให้กินแต่ไข่ต้มหรือไง” ไข่ต้มฟองที่ห้ากำลังถูกปอกเปลือก

“กินไข่บำรุงไข่ไง” คำพูดคำจาของคะนิ้งทำเอาธาราแทบสำลักไข่ต้ม แม้แต่น่านกับต้นน้ำก็ยังอดขำไม่ได้