บ้านพิศวง คนอลเวง

กุ้งเทมปุระและซุปมิโซะ

" เป็นเช่นไรบ้าง " จางกั๋วชิ่ง ถามครอบครัวของเขาขึ้น

" เลิศรสยิ่งนักขอรับ " ลูกชายทั้ง 2 พูดขึ้น ส่วนภรรยาและแม่ของเขาทำตาโตพร้อมพยักหน้าให้

" ข้าบอกแล้ว " จางกั๋วชิ่งยิ้มพอใจ

" สมกับเป็นอาหารของดินแดนเซียนยิ่งนักท่านพ่อ " ลูกชายคนเล็กของเขาพูดขึ้นเสียงดัง ทำให้ทุกคนในร้านต่างหันมามองกันหมด แม้กระทั่งวรา

" ชู่วว !! " จางกั๋วชิ่งเตือนลูกชาย " ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าท่านเซียนไม่อยากเปิดเผยตัวตน เจ้าอย่าพูดเสียงดังไป "

" ข้าขอโทษขอรับ " ลูกชายคนเล็กทำเสียงอ่อย

" หึ หึ ใช่แล้วเราเนี่ยแหละเซียนเรื่องทำอาหาร คงอร่อยมากซินะ " วรายิ้ม พร้อมคิดในใจ

" พวกนั้นคงเห็นประทับใจอาหารของนักเวทย์ในตำนานมากเลยซินะ " ราชาของประเทศเล็ก ๆ คิดในใจพร้อมรอยยิ้ม " ใครจะไม่ดีใจบ้างล่ะ "

" ใช่แล้ว อาหารของท่านนักปราชญ์ถือเป็นมรดกความรู้เลยนะ " โรดี้คิดในใจ พร้อมทำหน้าภูมิใจมากที่ตนได้มารับใช้

" นี่แหละ เทพผู้ปกป้องแห่งทะเลทราย จะประทับใจก็คงไม่แปลกหรอกนะผู้คนจากตะวันออก " สองพี่น้ององค์ชายและองค์หญิงจากอาณาจักรทะเลทรายคิดเหมือนกัน

กริ้ง ๆ !!

" สวัสดีครับ / ค่ะ " โรดี้นำพาน้อง ๆ ไปต้อนรับ เอล์ฟสาวนักเวทย์คนเดิม

เอล์ฟสาวจอมเวทย์ยิ้มรับ พร้อมเดินหาที่นั่งอย่างชำนาญ หลังจากที่มาครั้งแรก เธอก็ติดใจในรสชาติจนต้องหาเวลามาบ่อย ๆ ระหว่างเดินถ้าสบตากับใครหรือเดินผ่านโต๊ะใคร เธอก็จะก้มหน้าให้ทุกคน การกระทำนี้ กลายเป็นธรรมเนียมของลูกค้าทุกคนของร้านนี้ไปเสียแล้ว ความแค้นหรือการไม่ชอบหน้ากันจากโลกของตนเอง ไม่มีผลกับที่นี่สักนิด

ซึ่งวราไม่ได้รู้อะไรด้วยเลย

" ข้าเอาเหมือนเดิมค่ะ " เธอบอกวราพร้อมรอยยิ้ม

วราก็ยิ้มแล้วเข้าครัวไปทำอาหารให้เธอ ไม่นานก็ออกมาพร้อมกับอาหารมังสวิรัติกลิ่นหอมฉุย

" ไม่ธรรมดาเสียจริง อาหารของชนเผ่าหูยาวที่เรื่องมากและเย่อหยิ่ง ก็ยังสามารถทำให้พอใจได้ สมกับเป็นเซียน " ครอบครัวจางกั๋วชิ่งคิดกันในใจไปทางเดียวกัน

กริ้ง !!

" สวัสดีครับ / ค่ะ "

" อ๊ะ สวัสดี " ชายผู้สวมใส่ชุดผ้าแบบซามูไรในยุคเซ็นโกคุและมีดาบยาวเหน็บที่เอว ทักทายกลับ " ไม่ทราบว่าที่นี่ คือที่ใดหรือขอรับ "

" ร้านอาหารครับ " วราพูดขึ้น " หาที่นั่งก่อนเลยครับ เดี๋ยวจะยกน้ำมาให้ " เขาสังเกตุเห็นถึงความเหนื่อยล้าและเสื้อผ้าที่เปียกโชกนั้น คงต้องเหนื่อยล้าแน่นอน " โรดี้ พาท่านนี้ไปหาที่นั่งที รูดี้รูอี้ มาเอาน้ำกับผ้าเย็นไปให้ลูกค้าด้วย "

" ครับ / ค่ะ " ทั้ง 3 รับคำด้วยรอยยิ้ม

" ขอบคุณท่านมาก " ซามูไรคนนั้นขอบคุณวรา " เจ้าด้วย " เขาหันไปหาโรดี้

" ไม่เป็นไรครับ "

ในระหว่างที่เดินผ่านโต๊ะที่มีลูกค้านั่งอยู่ คนในโต๊ะก็พยักหน้าให้เขา ทั้ง 4 โต๊ะนั้นทำกริยาเดียวกันหมด เขาจึงทักกลับโดยไม่รู้ตัว เมื่อถึงที่นั่ง เขานั่งลง ก็ประหลาดใจกับความนิ่มของเก้าอี้ตัวนี้ บรรยากาศสบาย ๆ เย็น ๆ ช่วยคลายความร้อนหลังการฝึกฝนของเขา

เมื่อผ้าเย็นและน้ำเย็นมาถึง เขาก็ยิ่งประทับใจมากขึ้นไปอีก มันช่วยคลายความอ่อนล้าได้ดีทีเดียว

" เหนื่อยขนาดนี้ ไม่ทราบว่าหิวไหมครับ " วราถามขึ้นเมื่อเห็นลูกค้าคนนี้เริ่มจะหายเหนื่อยแล้ว เขาจึงเดินมาเพื่อจะยื่นเมนูให้

" ข้าอยากกินกุ้งขอรับ ไม่ทราบว่าทำให้ข้าได้หรือไม่ " ซามูไรคนนั้นพูดขึ้น " จะได้มีแรงฝึกฝนต่อไปขอรับ "

" เอาแค่กุ้งเฉย ๆ หรือจะรับข้าวด้วยครับ " วราถามขึ้นพร้อมชักเมนูอาหารที่ยื่นออกไป กลับมาอย่างรวดเร็ว

" ข้าวด้วยขอรับ "

" โอเคครับ " วราชักเมนูกลับอย่างรวดเร็ว " เครื่องดื่มต่าง ๆ อย่างสุรา เบียร์หรือไวน์ เราก็มีนะครับ ถ้าเผื่ออยากจะผ่อนคลาย "

ซามูไรหนุ่มพยักหน้าให้

วราเอากุ้งนำมาล้าง เด็ดหัวออก ผ่าหลังเอาเส้นดำออก จากนั้นเขาเทแป้งอเนกประสงค์ลงใส่ชาม แล้วเอากุ้งที่เตรียมไว้ ลงไปคลุก แล้วพีักไว้ แล้วเอาน้ำเย็นจัดเทลงไปในแป้ง ตามด้วยไข่ไก่ ตีช้า ๆ ให้เข้ากัน

ตั้งกระทะให้ร้อนใส่น้ำมันให้ท่วม ใช้ไฟกลางในการทอด นำกุ้งที่คลุกแป้งแห้งไว้ มาคลุกกับแป้งที่ผสมน้ำและไข่ไก่ไว้ แล้วนำไปทอด พอแป้งเริ่มเหลือง ก็เอามาพักไว้ แล้วนำกลับลงไปทอดซ้ำอีกครั้ง แล้วเอาขึ้นมาพักให้สะเด็ดน้ำมัน

วราต้มน้ำใส่ผงดาชิ ใส่เต้าหู้ญี่ปุ่นที่หั่นแล้วลงไป ใส่สาหร่ายวากาเมะ ต้มจนเดือดตักใส่ถ้วยแล้วเอาเต้าเจี้ยวญี่ปุ่นลงไปในถ้วย คนจนเต้าเจี้ยวละลาย แล้วจึงเทกลับใส่หม้อ คนให้พอเข้ากัน ปิดไฟ ตักใส่ถ้วย

ตักข้าวใส่ชาม ขูดหัวไชเท้าขูดและเทน้ำจิ้มเทมปุระผสมน้ำเปล่า เหล้ามิรินทำเป็นซอส เอากุ้งเทมปุระวางบนข้าว แป้งกรอบ ๆ ที่ลอยออกมาตอนทอดก็โรยไปด้วย จากนั้นราดซอสลงไป พร้อมเอาขิงดองออกมาด้วย

" ทานให้อร่อยนะครับ ข้าวเทมปุระเสิร์ฟคู่กับซุปมิโซ ของเคียงก็มีไชเท้าขูดกับขิงดองครับ " วราเอ่ยขึ้น

เอื้อก !!

เสียงกลืนน้ำลายของซามูไรหนุ่มดังขึ้น