บ้านพิศวง คนอลเวง

จาง กั๋วชิ่ง

วราหันกลับไปมองทางต้นเสียง ก็ได้พบเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง แต่งชุดแบบชาวจีนโบราณ ที่เห็นได้ตามหนังจีนย้อนยุคทั่วไป แต่สภาพดูมอมแมมเป็นอย่างมาก และหิ้วดาบที่เอว

วราเลิกคิ้ว " เทศกาลนี้ มีแต่งคลอสเพลย์ด้วย ? " เขาคิดในใจ

" เป็นร้านอาหารครับ " วราตอบหลังจากที่คิดในใจเสร็จ " แต่ตอนนี้กำลังจะปิดแล้วครับ "

" เอ่อ ถ้าไม่เป็นการรบกวน ข้าอยากขอ เอ่อ ขอดื่มน้ำซักจอกได้หรือไม่ขอรับ " เขาพูดพร้อมกับทำท่าทางเขินอาย

" ได้แน่นอนครับ มานั่งรอก่อนเลย " วราเอ่ยชวนชายหนุ่มที่คอสเพลย์เป็นชาวยุทธ เข้ามานั่ง

เขายกมือขึ้นประสานแล้วโค้งหัวลงมา " ข้าขอบคุณท่านมากขอรับ " แล้วค่อย ๆ เดินเข้ามาอย่างเกรงใจ แล้วนั่งเก้าอี้ตัวหนึ่ง

" โอ๊ะ เก้าอี้จากเทพองค์ใดกัน ถึงนิ่มได้ขนาดนี้ " จอมยุทธเอ่ยขึ้นเมื่อนั่งเก้าอี้

" นี่ครับ " วราเอาน้ำเย็นใส่แก้ว พร้อมกับเหยือกใส่น้ำเย็นพร้อมน้ำแข็งมาให้หนุ่มคอสเพลย์จอมยุทธผู้นั้น

" ฮะ !!! นี่จอกจากสวรรค์หรืออย่างไรเฒ่าแก่ มันถึงได้ใสถึงเพียงนี้ " จอมยุทธคอสเพลย์เอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ

" ทำถึงจัด " วราคิดในใจ

" เอ่อ มันก็แค่แก้วน้ำดื่มธรรมดาครับ " เขาตอบออกไป " ดื่มได้เลยครับ ถ้ายังไม่หายอยาก เทเอาอีกได้เลยครับ "

จอมยุทธพยักหน้าพร้อมจับแก้วที่วางอยู่ " ??? " แก้วเย็นยิ่งนัก หลังจากหนีการตามล่าของพวกพรรคมารมาหลายสัปดาห์ สถานที่แห่งนี้เป็นดั่งสรวงสรรค์ที่อยู่ ๆ เขาก็บังเอิญพบเจอ

โรงเตี๊ยมเล็ก ๆ กลางป่าเขา แม้จะหน้าแปลกประหลาด แต่เขากลับไม่พบพลังงานที่ไม่ดีเลย มีแต่ความอบอุ่น เขาจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้ามา

เขายกแก้วน้ำใสขึ้นดื่ม นี่มันอะไรกัน น้ำเย็นขนาดนี้ สดชื่นเหลือคณานับ ที่แห่งนี้คงไม่ใช่โลกเซียนหรอกกระมัง

" เอ่อ เป็นอะไรไหมครับ " วราถาม เมื่อเห็นนักคอสเพลย์ตรงหน้าทำหน้าตาเหมือนคนบรรลุธรรมแล้วนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น

" อ๊ะ !! ไม่เป็นอะไรขอรับ " จอมยุทธลุกขึ้นทำท่าคำนับ " น้ำที่ท่านเซียนให้ ช่างสดชื่นยิ่งขอรับ "

" เซียน ? " วรางุนงง " เอ่อ ผมเป็นเจ้าของร้านอาหารนี้ครับ ไม่ใช่เซียนหรือเทพยาดาอะไร " จะเผลอเล่นตามเขาไปทำไมวะเนี่ย

" เช่นนั้นเอง " จอมยุทธพยักหน้าเข้าใจ " เช่นนั้น ข้าไม่รบกวนท่านแล้วขอรับ บุญคุณในครั้งนี้ ถ้าข้ารอดจากการตามล่าในครั้งนี้ได้ ข้าจะกลับมาทดแทนอย่างแน่นอน "

วราพยักหน้าแบบงง ๆ

" เช่นนั้น ข้าขอตัวล . . โคร่กกก จ้อกกก !! "

" เอ่อ กินอะไรสักหน่อยไหม " วราถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงท้องร้องดังลั่นห้องอาหาร

" ตอนนี้ข้าไม่มีเงินสักอีแปะเดียว แค่น้ำที่ท่านให้ก็พอแล้วขอรับ " จอมยุทธยังคงยืนกราน

" ไม่เป็นอะไร อย่าให้ท้องหิวเลยครับ " วราบอกเขา " เมื่อกี้ผมเพิ่งกินอาหารกันเสร็จ เลยยังพอมีอาหารเหลืออยู่ รอแป๊ปนะครับ " เขาพูดจบก็เดินเข้าครัวไป

" ภาษาเซียน ช่างแปลกหูยิ่งนัก " จอมยุทธเอ่ยเบา ๆ กับตัวเอง ในขณะที่มองดูวราที่เขาทึกทักไปเองว่าเป็นเซียนนั้น ตักอาหารมาให้เขา

" นี่ครับ กินให้อร่อยนะครับ " วรากล่าวขึ้น พร้อมกับวางอาหารลงบนโต๊ะ มีข้าวสวยหนึ่งถ้วย ไก่ตุ๋นมะนาวดอง และปลาทับทิมนึ่งซีอิ๊ว " ไม่อิ่ม เติมข้าวอีกได้นะครับ "

" หอมยิ่งนัก " จอมยุทธพูดขึ้น เมื่อกลิ่นหอมหวลเตะเข้ากับจมูก ท้องก็พลันร้องดังขึ้นอีกครั้ง " แต่เจ้านี่ใช้อย่างไรหรือขอรับ " เขาหยิบช้อนขึ้นมา เขาพอรู้ได้ว่ามันคงใช้ทำอะไรสักอย่างกับอาหาร แต่เขาไม่เคยพบเห็นมันมาก่อน

" ทำถึง คีพทุกรายละเอียด " วราคิดในใจพร้อมกับเดินไปหยิบตะเกียบมาให้

" ขอบคุณขอรับ " จอมยุทธคอสเพลย์คำนับอีกครั้ง แล้วหยิบตะเกียบจากมือวรา

" เจ้านี้ไว้ใช้ตัก หรือ ซดน้ำซุป " พูดจบวราก็เอาช้อนอีกอันที่หยิบมา ตักน้ำซุปของไก่ตุ๋นมะนาวดองขึ้นให้เขาดู " มันใช้ทำอย่างนี้ "

จอมยุทธมองดูและลองทำตาม " ข้าไม่ถนัดเลยขอรับ "

" ไม่เป็นไรครับ ทำตามที่ถนัดเลย " วรายิ้มตอบ " กินได้เลยครับ ไม่ต้องเกรงใจนะ " พูดจบเขาก็ไปทำความสะอาดนั่นนี่ไปเรื่อย

จอมยุทธมองอาหารตรงหน้าและแอบกลืนน้ำลายหลายรอบแล้ว นี่คือ อาหารมื้อแรกในรอบสัปดาห์ แถมดูแล้ว ท่าทางจะเป็นอาหารดี ๆ มื้อแรกหลังจากการโดนตามล่าเลยด้วย

เขาจัดการเอาตะเกียบคีบเนื้อปลาทับทิมขึ้นมาแล้วเอาเข้าปาก

ปุ้ง !!!!

เสียงประทัดดังขึ้น 1 นัด ภายในห้วงจิตของเขา ปลาทับทิมสีทองอร่ามกระโดดขึ้นมาจากบ่อน้ำจิตวิญญาณ และลงมาเป็นอาหารจานนี้ " นี่มันรสชาติอันใดกันนี่ " เขาพูดขึ้นกับตัวเอง

เขาคีบน่องไก่ตุ๋นมะนาวดองขึ้นมาและกัดลงไป

หงับ !!

" ไก่ฟ้าพญาสวรรค์ " เขาหลุดกระซิบออกมาอย่างไม่รู้ตัว และหลังจากนั้นเขาก็จ้วงไม่หยุด

" เฒ่าแก่ขอรับ เอ่อ . . ข้ารบกวนขอข้าวอีกได้หรือไม่ " เขาพูดออกมาในที่สุด

วรายิ้ม " ได้เลยครับ ไม่มีปัญหา "

วราตักข้าวให้หนุ่มคอสเพลย์ทำถึงคนนี้จนพูนชาม แล้วเดินเอามาให้เขา " นี่ครับ "

เขาคำนับวรา แล้วก็ดึงเอาชามไปแล้วจ้วงอย่างไม่สนใจหน้าอินหน้าพรหม

" เฒ่าแก่ ข้าขอบคุณท่านมากขอรับ บุญคุณในครั้งนี้ ข้า จาง กั๋วชิ่งแห่งตระกูลจาง จะไม่มีวันลืมบุญคุณในครั้งนี้เลยขอรับ " เขาลุกขึ้นยืนทำท่าคำนับ " อาหารเซียนมื้อนี้ ข้าคงตอบแทนด้วยสิ่งนี้ก่อน แม้มันจะไม่สามารถเทียบได้กับอาหารของท่าน แต่ขอให้ท่านรับไว้ด้วยนะขอรับ "

" เอ่อ แค่คุณกินอย่างเอร็ดอร่อย ผมก็เหมือนได้รับการตอบแทนแล้ว " วราเอ่ยขึ้น

แต่จอมยุทธทำถึงคนนี้ ก็ยังคงวางอะไรสักอย่างไว้ที่โต๊ะ " ข้าคงต้องขอตัวลา ข้ายังมีภารกิจที่ต้องทำให้สำเร็จลุล่วง ขอท่านได้โปรดอย่าถือสาความเร่งรีบนี้ " เขาคำนับวราอีกที แล้วเดินไปเปิดประตูและพุ่งตัวออกไปอย่างเร่งรีบ

" สงสัยรีบกลับบ้าน " วราเดินมาเก็บโต๊ะ พร้อมกับหยิบสิ่งที่ดูเหมือนจี้ทำจากอะไรสักอย่าง " ค่อยเอาไปถามปู่ดีกว่า " เขาพูดขึ้นพร้อมกับเก็บจี้นั้นใส่กระเป๋ากางเกง และเก็บจานชามล้าง ปิดบ้านและขึ้นไปอาบน้ำนอนด้วยอารมณ์สุดแสนจะเบิกบานที่มีคนอื่นนอกจากปู่กินอาหารของเขาอย่างเอร็ดอร่อย

จาง กั๋วชิ่ง หันมามองโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ ตรงหน้าที่ค่อย ๆ จางหายไปจนเหลือแต่ป่า และยกมือขึ้นคำนับ " ขอบคุณขอรับท่านเซียน ที่ท่านพยายามปิดบังตัวตน ข้าเข้าใจได้ขอรับ ข้าจะไม่เอาไปพูดให้ใครฟังอย่างแน่นอน "

เช้าวันถัดมา

" ปู่ เจ้านี่มันคืออะไรครับ " วรายื่นจี้ให้ปู่ของเขา

" หืม เอามาจากไหน " ปู่ถามขึ้น

เขาจึงเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ปู่ฟัง

" ไม่น่าใช่งานวัดหรอก อาจจะเป็นนักแสดงที่มาถ่ายทำแถวนี้ " ปู่พูดขึ้น

" แถวนี้เขามีที่ถ่ายทำหนังด้วยหรอครับ " วราถาม

" อืม ใช่แล้ว แถวนี้มีสตูดิโอไว้ถ่ายทำหนังหรือรายการอยู่ " ปู่ตอบคำถามของหลานชาย " ส่วนเจ้านี่เป็นจี้หยก ดูเป็นของเก่ามีคุณค่าเลยนะ "

" ใครจะเอาของเก่ามีคุณค่ามาจ่ายค่าข้าวไม่กี่บาทละปู่ " วราถาม

" แต่ปู่มั่นใจ ปู่มีเพื่อนที่เชี่ยวชาญเรื่องสิ่งของโบราณมีค่า เดี๋ยวปู่จะเอาไปให้มันไปลองตรวจสอบดู " ปู่พูดขึ้น " งั้นปู่ไปก่อนนะ ขอให้ปัง ปัง "

" อิ อิ ทันสมัยซะด้วย ขอบคุณครับปู่ " วราตอบกลับอย่างอารมณ์ดี