บ้านพิศวง คนอลเวง

กลับมาอุดหนุน

กริ๊งง !!!!

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น บ่งบอกว่าถึงเวลาที่ต้องออกไปจ่ายตลาดแล้ว

เมื่อจ่ายตลาดเสร็จ ก็กลับมานอนต่อ ปกติเขาจะเริ่มขายเที่ยง ๆ และปิดเมื่ออยากปิด เที่ยงคืน ตี 1 ตี 2 ก็แล้วแต่อารมณ์

แต่ลูกค้าช่วงกลางวันไม่ค่อยมีอยู่แล้ว ปกติจะมีช่วงเย็น ๆ เขากำลังดู ๆ ว่าเหมาะจะเปิดขายช่วงไหนมากที่สุด ดูแล้วคงน่าจะต้องขายช่วงเย็นจนเกือบเช้า แถวนี้มีสถานบันเทิง แต่ก็กลัวเรื่องอันตรายจากโจรเหมือนกัน

กริ้งงงง !!! นาฬิกาปลุกอีกรอบแล้ว ถึงเวลาต้องเตรียมร้านแล้ว

เมื่อเตรียมเสร็จก็เปิดร้าน วันนี้คือวันที่เริ่มลองเปิดขายในตอนเย็น เวลาตอนนี้ก็จะ 5 โมงเย็นแล้ว เขาจึงเดินไปเปิดประตูรั้วหลังบ้าน พลิกป้ายหน้าร้านและเดินเข้ามารอข้างใน

' Open '

กริ้ง ๆ !!

เสียงกระดิ่งดังขึ้น วรารีบลุกเดินไปต้อนรับทันที " สวัสดีครับ "

" อ๊ะขอโทษครับ " เด็กผู้ชายวัยรุ่นพูดขึ้น เขาเดินเข้ามาพร้อทกับเด็กหญิงและเด็กชาย ทั้ง 3 คนนี้เสื้อผ้าทั้งเก่าและขาด แถมมีกลิ่นไม่พึงประสงค์ออกมานิด ๆ ด้วย ร่างกายซูบผอมทั้ง 3 คน ดูแล้วน่าจะเป็นคนไร้บ้าน " เดี๋ยวพวกผมออกไปแล้วครับ "

" ไม่เป็นไร ๆ เข้ามาก่อนได้เลยครับ " วราห้ามพวกเขาเอาไว้ " มานั่งตรงนี้มา "

พวกเขาเดินมาอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวตรงมาตามที่วราชักชวน " นั่งนี่เลย "

" เอ่อ ขอโทษนะครับที่พวกเราเข้ามา " เด็กหนุ่มที่โตที่สุดพูดขึ้น

พวกเขาทั้ง 3 คนอาศัยอยู่ในโบราณสถานแห่งหนึ่งใกล้ ๆ กับเมืองหลวง พวกเขากำลังจะข่มตานอนเพราะความหิว วันนี้เขาไม่มีดวงเอาเสียเลย หางานอะไรไม่ได้สักงาน ลำพังตัวเขาไม่เท่าไหร่ แต่น้อง ๆ ทั้ง 2 คนของเขานี่ซิ

เขาออกจากบ้านในตอนที่เริ่มเป็นวัยรุ่น แล้วเข้าไปสมัครเป็นทหารรับจ้างเพื่อหารายได้ส่งกลับมาให้ครอบครัว แต่เนื่องจากพ่อที่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุไม่คาดฝันในตอนทำงาน และแม่ที่อยู่ ๆ ก็โดนโรคร้ายคร่าชีวิตไป ทำให้เขาต้องกลับมาดูแลน้อง ๆ เลยทำให้รายได้ที่เข้ามาจากทั้งทาง พ่อ แม่และก็ตัวเขานั้น หายไปเหลือแต่ทางเขาคนเดียว แถมยังต้องออกจากงานเพื่อมาหางานใหม่และยังต้องดูแลน้อง ๆ ไปด้วย จนในที่สุด มันก็ไปไม่รอด จนทำให้พวกเขาทั้ง 3 คนมีชีวิตลงเอยแบบนี้

ในขณะที่กำลังนั่งมองดูสภาพของน้อง ๆ ที่ซูบผอมจนเขาเจ็บใจในความโชคร้ายของเขา แต่อยู่ ๆ ก็มีกลิ่นหอมลอยออกมาจากประตูของห้องที่ว่างเปล่าในโบราณสถานนี้ มันหอมจนขนาดทำให้น้อง ๆ ของเขาลุกขึ้นมา ทั้ง 3 เลยชวนกันเดินเข้ามา

จ้อกกกก !!!

เสียงท้องร้องของทั้ง 3 ดังขึ้น พร้อม ๆ กัน " ขอโทษครับ " คนโตสุดเอ่ยขอโทษ พวกเขาทั้ง 3 ก้มหน้าเพราะความอาย

" นั่งรอตรงนี้แป๊ปนึงนะ " วราพูดขึ้น " เดี๋ยวหาอะไรมาให้กิน " พอพูดจบ ก็เดินเขาครัวไปทันที

" อ๊ะ พวกเราไม่กล้ารบกวนหรอกครับ เอ่อ ขอแค่อะไรนิด ๆ หน่อย ๆ ให้น้อง ๆ ของผมก็พอแล้วครับ " คนโตสุดพูดขึ้น

วราหันมายิ้มและเดินเข้าไปเอาน้ำมาให้พวกเขา

" ว้าววว !! " ทั้ง 3 อุทานขึ้นเมื่อเห็นแก้วใส่น้ำ " อ้าา !! " น้ำก็เย็นสดชื่น

วรายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เดินไปเปิดตู้หยิบไข่ไก่ออกมา ตอกใส่ถ้วย ปรุงรส และตีไข่ด้วยส้อมจนขึ้นฟอง จากนั้นตั้งกระทะให้ร้อนแล้วค่อยเทน้ำมันใส่ รอให้น้ำมันร้อนอีกครั้ง แล้วเทไข่ลงไป

ซ่า !!!

เสียงไข่โดนน้ำมันร้อน ๆ ส่งเสียงดังขึ้นมา ไม่นานกลิ่นหอม ๆ ก็ตามมาติด ๆ

ฟุด ฟิด !!! เด็กทั้งสามดมกลิ่นหอมที่ลอยออกมา ท้องก็ร้องดังลั่นมากขึ้นกว่าเดิม

วราทอดไข่เจียวเสร็จก็เอาขึ้นมาพักไว้ให้สะเด็ดน้ำมัน เขาตักข้าวใส่จาน 3 ใบ และตัดแบ่งไข่เจียว และราดซอสมะเขือเทศบนไข่เจียว 2 จาน ส่วนอีกจาน เขาเทซอสใส่ถ้วย 2 ถ้วย เป็นซอสมะเขือเทศและซอสพริก เสร็จแล้วก็ไปตักน้ำซุปใส่ถ้วย 3 ใบ

" เอาล่ะ กินกันได้เลย " วราเอาอาหารมาวางตรงหน้าพวกเขา

" เอื้อก !! " ทั้ง 3 มองดูอาหารตรงหน้า พร้อมกลืนน้ำลาย

" ขอบคุณมากนะครับ แต่พวกเรา . . . ไม่มีเงินจ่ายหรอกครับ " คนโตสุดเอ่ยขึ้น พร้อมมองไปยังน้อง ๆ ทั้ง 2 คนที่นั่งมองข้าวไข่เจียวตรงหน้า

" ไม่ต้องจ่าย กินไปเลย เด็ก ๆ คงหิวแย่แล้ว " วรายิ้มขึ้น

เด็กทั้ง 3 มองมาที่วรา พลันเหมือนจะเห็นมีแสงออร่าปรากฏรอบ ๆ ตัวเจ้าของร้านคนนี้

ไม่รอช้าพวกเขาจัดการตักข้าวพร้อมไข่เข้าปากทันที น้ำตาพี่คนโตค่อย ๆ ไหลออกมา ผิดกับน้องทั้ง 2 คนที่เคี้ยวไปยิ้มไป

วราจึงเดินออกมาจากตรงนั้น ให้เวลาส่วนตัวแก่พวกเขา

กริ้ง ๆ !!

" เฒ่าแก่ สวัสดีขอรับ "

วราหันกลับไปมองต้นเสียง จอมยุทธ์คอสเพลย์นั่นเอง แต่วันนี้เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน ค่อยสมกับเป็นดาราหน่อย " อ้าว สวัสดีครับ "

" ขอรับ เฒ่าแก่ วันนี้ข้ามาอุดหนุนขอรับ " เขายิ้มพร้อมเดินเข้ามาหาที่นั่ง " อืม สมกับเป็นเซียน ไม่มีการแบ่งแยก " เขาคิดในใจเมื่อมองไปเห็น 3 พี่น้องเนื้อตัวมอมแมม นั่งกินข้าวอยู่

" เฒ่าแก่ขอรับ วันนี้ข้าอยากลิ้มลองอาหารประเภทเส้นขอรับ " จาง กั๋วชิ่ง เอ่ยความต้องการ " ขอรสชาติเผ็ด ๆ หน่อยก็ดีขอรับ "

" ดูในเมนูเลยครับ " วรายื่นให้

" ข้าให้ท่านปรุงให้ตามที่ท่านอยากทำดีกว่าขอรับ ข้าเชื่อใจในฝีมือท่าน " จาง กั๋วชิ่งเอ่ย

" เอาแบบแห้ง หรือ แบบน้ำดีครับ " วราถามกลับ

" แบบแห้งหรือขอรับ " น่าสนใจ " เช่นนั้น ข้าขอลองแบบแห้งขอรับ "

วรายิ้มแล้วพยักหน้าให้เขาแล้วเดินเข้าครัว แต่ 3 พี่น้องอยู่ ๆ ก็ลุกขึ้น " ท่านมีลูกค้าแล้ว พวกผมออกไปจากร้านให้นะครับ "

วรากำลังจะพูดขึ้น แต่จาง กั๋วชิ่งกลับพูดเสียก่อน " ไม่เป็นอะไรเลยขอรับ ไม่ต้องเกรงใจเลย ข้าไม่รังเกียจพวกท่านหรอกนะ เชิญเพลิดเพลินกับอาหารต่อได้เลย "

" ใช่ นั่งไปก่อน ผมก็มีอะไรอยากจะคุยด้วย " วราเอ่ยพร้อมกับเข้าครัวเอาน้ำมาเสิร์ฟ และไปทำอาหาร

เขาเอาเส้นสปาเก็ตตี้มาลวก และเตรียมวัตถุดิบในระหว่างต้มเส้น หั่นกุ้ง หมึก พริกไทยอ่อน พริกชี้ฟ้า พริกจินดา ใบมะกรูด ใบโหระพา กระเทียม กระชาย

เส้นได้ที่แล้วตักออกมาน็อคน้ำเย็น คลุกน้ำมันมะกอกแล้วพักไว้ ต่อด้วยโขลกพริก กระเทียม กระชาย

ตั้งกระทะให้ร้อน น้ำพริกแกงที่โขลกลงไปผัดให้หอม ใส่หมึก กุ้ง ผัดพอเริ่มสุกนิดหน่อยก็ปรุงรสด้วย ซอสหอย น้ำปลา น้ำตาล คลุกให้เข้าเนื้อ ใส่โหระพา พริกไทยอ่อน พริกชี้ฟ้าหั่นยาว ให้โดนความร้อน

" ฮัดชิ้วว !!! " เสียงจามดังมาจากทางลูกค้า

ใส่เส้นสปาเก็ตตี้ลงไป พริกไทยป่นเล็กน้อย แล้วปิดเตา ใส่ลงจาน เตรียมตะเกียบ 1 คู่

" มาแล้วครับ สปาเก็ตตี้ผัดขี้เมาทะเล " วราเอาอาหารมาวางที่โต๊ะ

จาง กั๋วชิ่งยิ้มพร้อมกับหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วคีบเส้นเข้าปาก

" ซู๊ดดดดด ๆ ๆ !! "

" อ้าาา สมแล้วจริง ๆ ที่เป็นอาหารของท่านเซียน " เขาพึมพัมพร้อมกับสูดเส้นสปาเก็ตตี้ต่อ ไม่นานอาหารตรงหน้าก็เกลี้ยงจาน

" ฮ้าา เริศรสเช่นเคยเลยขอรับ " จาง กั๋วชิ่งเอ่ยขึ้น " ไม่ทราบว่า คราหน้า ข้าขอพาครอบครัวหรือคนคุ้นเคยมาได้หรือไม่ขอรับ "

" ได้เลยครับ " วรายิ้มรับ แต่ต้องขอด้วยรึไง ?

" ขอบพระคุณมากขอรับ " จาง กั๋งชิ่งควักก้อนอะไรสักอย่างเหมือนที่เห็นในหนังย้อนยุคของจีนเวลาที่จ่ายค่าอาหาร

" เอ่อ มันแค่ 60 บาทเอง " วราพูดขึ้น

" 1 ก้อนเงินไม่พอหรือขอรับ ข้าต้องขอโทษด้วย " เขาจะควักอีกก้อน

" ไม่ต้องครับพอแล้ว แค่จะบอกว่าให้มาเยอะเกินครับ " วราพูดขึ้น แม่แต่พกเงินก็ยังคีพความเป็นจอมยุทธ์

" ไม่เป็นไรขอรับ ข้าพอใจจะให้ อาหารเลิศรสเช่นนี้ แม้ในตำหนักหลวง รสชาติยังมิได้กึ่งหนึ่งเลยขอรับ คราหน้าก็ฝากด้วยนะขอรับเฒ่าแก่ " จาง กั๋วชิ่งลุกขึ้น " วันนี้ข้าขอลาล่ะขอรับ " พูดจบก็เปิดประตูเดินออกไป

กริ้ง ๆ ๆ !!