นักต้มตุ๋นคนนี้ จะหลอกเอาหัวใจท่านมาให้ได้

5.ความรักช่างซับซ้อนจริงๆ

อลิซเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของท่านดยุคคริสเตียน เขากล่าวคำที่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้ยินด้วยซ้ำ มันเหนือการคาดการณ์เอาไว้เล็กน้อย

ทั้งที่คิดเอาไว้ว่าเขาจะช่วยเธอแท้ๆ

ราเอลกล่าวจบเขาก็เดินขึ้นไปด้านบนอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจสายตาของเธอเลย

เป็นอย่างที่เจสันกล่าวเอาไว้สินะ...

เซออนปล่อยมือที่กำข้อมือของอลิซ มันมีรอยแดงช้ำเพราะการออกแรงที่มากกว่าปกติของเขา ในตอนนั้นเขากลัวมากจริงๆ กลัวว่าเธอจะตกบันได เขาจึงจำเป็นต้องออกแรงจับข้อมือของเธอเอาไว้

เธอมองสบตากับเซออน

นี่จะต้อง...กล่าวขอบคุณเขารึเปล่านะ

ถึงจะรู้สึกเจ็บที่ข้อมือแต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความอยากจะช่วยเหลือเธอออกมาจากใจของเขา

แต่ที่เธอเกือบจะตกบันไดก็เพราะเข้านะเฮ้ย!!

ดยุคแอรอนยกยิ้ม เพราะเขาเห็นสายตาที่ลูกชายและนักบุญหญิงมองสบตากัน มันทำให้เขารู้สึกเอ็นดูอย่างประหลาด

"อ๊า!! ข้าไม่ไหวแล้วค่ะ"

เสียงเดียวที่ปลุกอลิซให้ตื่นมาจากความคิดก็คือเสียงร้องครางจากสตรีผู้นั้นที่กำลังร่วมรักกับชายหนุ่มสองคนนั้นอย่างร้อนแรง

อลิซมองหน้าเซออนอีกครั้งก่อนที่เธอจะรีบวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว โดยมิได้กล่าวคำใดออกไป

พอเธอเข้าไปในห้องก็ไม่เจอท่านดยุคแล้ว.... นั่นมันดีมากๆ เลยเพราะว่าเธอจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดใจ

จริงอย่างที่เจสันว่าเอาไว้ ห้ามปล่อยตัวปล่อยใจไปกับคนไร้หัวใจอย่างเขาเด็ดขาด!!

วันแรกของการอยู่ที่นอห์ร่าก็ทำเอาเหนื่อยมากซะแล้ว

อลิซยกผ้าขนหนูขึ้นมาซับน้ำบนใบหน้า เธอรีบอาบน้ำอย่างไวที่สุดเท่าที่จะทำได้

หนึ่งเพราะว่าอากาศที่หนาวเย็นและสองคือเธอกลัวว่าจะมีใครเข้ามา เธอสำรวจความเรียบร้อยในกระจกอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

ได้แต่หวังว่าจะซ่อมแซมโบสถ์ให้เสร็จในเร็ววัน เธอจะได้ไม่ต้องมาที่คฤหาสน์นี้อีก

"ข้อมือเป็นยังไงบ้าง?"

อลิซสะดุ้งกับคำกล่าวทักทายของเซออน เพราะเธอกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่

"หวาดกลัวข้าขนาดนั้นเลย?"

เธอถอนหายใจ

"มิได้เป็นเช่นนั้น ท่านกล่าวขึ้นมาเงียบๆ ข้าไม่ตกใจจนก้าวขาพลาดตกบันไดไปก็ดีเท่าไหร่แล้ว!!"

เซออนเดินเข้ามาหาเธอ เขาหยิบตลับยาขึ้นมาแล้วทามันลงที่ข้อมือของเธอเบาๆ

"เหตุใดถึงไม่คิดกล่าวขอบคุณกับคนที่ช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้"

อลิซขมวดคิ้ว พร้อมกับจ้องตาของเซออนอย่างไม่พอใจ

"ก็เป็นเพราะท่านไม่ใช่รึไง ท่านเป็นคนทำให้ข้าเกือบจะตกลงไป"

"ใช่ที่ไหนกัน เป็นเจ้าที่คิดจะทิ้งตัวลงไปเองต่างหาก"

เธออ้าปากขึ้นมาเพื่อจะเถียง แต่พอเห็นรอยยิ้มที่กำลังสนุกของเขาก็ทำให้เธอหุบปากลงพร้อมกับถอนหายใจ

"เถียงต่อสิ ข้าชอบนะ..."

เพราะมิเคยมีสตรีใดที่กล้าขึ้นเสียงกับเขาเลย มิเคยมีสตรีใดกล้าขัดขืนผู้สืบทอดตระกลูแอรอนผู้นี้ เป็นครั้งแรกที่เขามิอาจโอบกอดสตรีที่ต้องตาต้องใจได้อย่างที่ใจคิด

"ก็เพราะข้ารู้ว่าท่านชอบไง ถึงไม่เถียงแล้ว"

เซออนหัวเราะเบาๆ

เขาและเธอเดินเคียงข้างกันบนทางเดินที่ทอดยาวเพื่อจะไปทานอาหารเย็นที่ห้องโถง ที่นี่จะมีธรรมเนียม ทหารทุกคนจะต้องมาร่วมรับประทานอาหารเย็นร่วมกัน อาจจะมีเหล้ารัมและไวน์นิดหน่อย

พวกทหารมีงบมหาศาลที่ถูกสนับสนุนโดยพระราชวัง แต่การมาอยู่ที่นอห์ร่ามิใช่เรื่องง่ายเพราะสภาพอากาศที่เลวร้าย ไหนยังจะมีปีศาจและข้าศึกที่พร้อมจะบุกเข้ามาตลอดเวลา

ทำให้ถึงจะมีเงินเดือนให้พวกทหารมากแค่ไหน ก็ไม่มีใครอยากจะมาประจำการที่นี่

ยกเว้นท่านพ่อของเขา....

ระหว่างท่านพ่อและท่านแม่มีเส้นบางๆ กั้นอยู่ เขาเองก็ไม่รู้ว่าเส้นบางๆ นั่นมาจากไหน และไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีความสัมพันธ์ของท่านพ่อและท่านแม่ก็แย่เข้าขั้นสุด

ท่านพ่อเอ็นดูสตรีทุกคนบนโลกยกเว้นท่านแม่ ส่วนท่านแม่ก็ไม่พูดกับท่านพ่อมานาน นี่เป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ท่านพ่อมาขอประจำการที่นี่ยาวนานถึงหกปี และเขาก็ขอตามมาด้วยเพื่อมาหาประสบการณ์

เราเดินมาไม่นานก็ถึงห้องโถง เขาจับมือของอลิซอย่างถือวิสาสะเพื่อดึงให้เธอไปนั่งทานอาหารข้างๆ เขา

"ท่านควรจะปล่อยมือค่ะ ข้าจะไปนั่งทานกับเพื่อนของข้า!"

"ไม่เคยมีใครมานั่งที่โต๊ะนี้แล้วจะลุกหนีไปได้"

"อ่า เช่นนั้นข้าคงจะเป็นคนแรก"

อลิซกล่าวพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปหาเซดี้และเจสัน

"ชอบรึไง?"

ดยุคแอรอนเอ่ยถามลูกชาย

"ครับ โดนใจอย่างจังเลย"

"พ่อคิดว่ากับสตรีผู้นี้เจ้าอาจจะต้องพยายามมากหน่อย ดูสายตาของนางสิ ไม่มองมาที่เจ้าแม้แต่น้อย"

"ท่านพ่อก็รู้ว่าลูกเป็นคนที่อยากได้สิ่งใด ก็ต้องเอามันมาให้ได้!!"

ดยุคแอรอนยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มพร้อมกับหัวเราะ

"พ่อเอาใจช่วยลูกอยู่แล้วเซออน นางน่ารักดีนะ คนนี้พ่อให้ผ่าน"

"ดูสายตาที่ร้อนแรงที่กำลังมองมาทางเจ้าสิอลิซ ให้ตายเถอะเหตุใดถึงได้เดินมาพร้อมกับบุตรชายของดยุคแอรอนได้!!"

เซดี้กล่าวถามพร้อมกับส่งแก้วเหล้ารัมให้อลิซ

"เรื่องมันยาว เอาไว้ข้าจะเล่าให้ฟัง ว่าแต่เจสันไปไหน"

เซดี้ส่งยิ้มให้อลิซ พร้อมทั้งหัวเราะเบาๆ

"เขาถูกน้องสาวของเซอร์กาเบลสารภาพรักน่ะ"

อลิซยกมือขึ้นมาปิดปากพร้อมทั้งมองที่เวดี้

"ให้ตายเถอะ อยากไปแอบดูชะมัดเลย!!"

เซดี้ตีอลิซเบาๆ

"ได้ที่ไหนกัน นั่นไง เขามานู้นแล้ว!!"

เจสันเดินเข้ามาพร้อมกับมีเสียงแซวจากอัศวันและทหาร เขาถือช่อดอกกุหลาบเดินเข้ามาด้านใน ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามอลิซ

"ให้ตายเถอะเจสัน คิดไม่ถึงว่าท่านจะเสน่ห์แรงเช่นนี้ ตกลงคบกันรึยัง?"

"ข้ามิได้รักนาง ก็เลยปฏิเสธไป"

เจสันวางดอกไม้ลงข้างเซดี้ พร้อมกับยกแก้วเหล้ารัมขึ้นมาดื่ม

พวกทหารมีความเชื่อว่าหากดื่มเหล้าแล้วจะทำให้ร่างกายอบอุ่นขึ้น

"ความรักนี่ก็น่าปวดหัวเหมือนกันนะ ต้องใจตรงกันสินะถึงจะสามารถตกลงคบกันได้"

เซดี้หยิบดอกไม้พวกนั้นขึ้นมาดู

อลิซยกมือขึ้นมาเท้าคางมองไปที่โต๊ะกินข้าวด้านหน้าสุด ท่านดยุคคริสเตียนนั่งกินข้าวอยู่ เขาพูดคุยกับเคาน์เอเดนเล็กน้อย

"จะมีวันที่หัวใจของข้าตรงกับคนอื่นบ้างรึเปล่านะ ความรักหน้าตาเป็นยังไงกัน"

เซดี้และเจสันมองอลิซเป็นตาเดียว ก่อนที่พวกเขาทั้งสองคนจะหัวเราะออกมา

"ดูสิเจสัน นางร่ำร้องหาความรักด้วยใบหน้าเช่นนั้นได้อย่างไรกัน ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ"

เจสันยกแก้วเหล้าไปชนกับแก้วของอลิซ

"เมื่อถึงเวลา ความรักที่ดีจะเดินทางมาหาเจ้าแน่นอน"

"แล้วข้าเดินทางไปหาความรักดีๆเองไม่ได้รึไง เหตุใดต้องรอให้มันเดินทางมาหาข้าด้วย!"

เซดี้ยกมือขึ้นมากอดคออลิซหลวมๆ

"วิ่งไปเลยอลิซ หากรู้ตัวว่าชอบใครก็วิ่งเข้าไปหาได้เลย หากว่าสมหวังข้ากับเจสันจะเป็นคนเลี้ยงฉลองให้เจ้าเอง"

"แล้วหากว่าผิดหวังล่ะ?"

เจสันเทเหล้ารัมใส่แก้วของอลิซ

"แน่นอนว่าพวกเราจะดื่มเหล้าปลอบใจเจ้าเช่นกัน"

อลิซยกแก้วเหล้ารัมขึ้นมาดื่มพร้อมกับหัวเราะร่า

"อ่า ดีจังแฮะ ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร อย่างน้อยข้าก็ยังจะได้ดื่มเหล้ากับพวกเจ้า..."

เป็นเวลาดึกมากแล้ว พวกเราเมาจนแทบจะลุกไม่ไหว ทหารคนอื่นก็เช่นกัน บางคนถึงกับนอนอยู่ในห้องโถงอย่างไม่กลัวว่าจะแข็งตาย

ท่านเคาน์เอเดนมาพาเซดี้กลับไปนอนที่ห้อง

อลิซคิดว่าเธอกำลังเมาอย่างมาก แต่เธอก็ยังมองเห็นยามที่เซดี้และท่านเคาน์เอเดนสบตากัน แววตาของทั้งสองคนมันไปไกลกว่าแววตาของคนที่พึ่งรู้จัก

และเธอก็ว่าเธอเห็นแววตาที่กำลังเสียใจของเจสันด้วย

อ่า ความรักมันช่างซับซ้อนมากจริงๆ ด้วยสินะ

ในคราแรกเจสันจะส่งเธอกลับห้องแต่เธอรีบปฏิเสธ เพราะเธอเห็นดวงตาที่แดงก่ำราวกับกำลังจะร้องไห้ของเขา อลิซคิดว่าตอนนี้เจสันน่าจะอยากจัดการกับตัวเองมากกว่า

เธอพาตัวเองเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางเข้าคฤหาสน์ วันนี้พระจันทร์เต็มดวงส่องแสงสว่างไปทั่งบริเวณ อลิซเดินเลยทางเข้าคฤหาสน์ไปหน่อย เธอนั่งลงบนทางเดินที่ปูด้วยหิน

สายตาของอลิซจับจ้องไปที่ทุ่งดอกคอสมอส ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

เธอจัดการฝากจดหมายไปให้ดัชเชสแอรอนเรียบร้อย และก็ไม่ลืมที่จะฝากจดหมายไปให้ไดน่าด้วย หลังจากสอบถามความเป็นอยู่ของไดน่ากับนีมและเคน พวกเขาทั้งสองคนบอกว่านางสบายดี ดัชเชสฝากเงินมาให้เธอด้วย หลายร้อยเหรียญทองเลยล่ะ

เป็นเงินจำนวนมากกว่าที่เธอไปหลอกต้มตุ๋นคนอื่นมาซะอีก

อย่างน้อยชีวิตในตอนนี้ของเธอก็ดีขึ้นนิดหน่อย ไม่ต้องคอยหลบหนีเหมือนเมื่อก่อน

เธอหลับตาลงก่อนจะทิ้งตัวนอนลงกับพื้น หิมะหยุดตกแล้วแต่อากาศก็ยังคงมีความหนาวเย็นอยู่ ที่พื้นนั้นยังคงปกคลุมไปด้วยหิมะ เธอมิได้เมาจนควบคุมสติไม่อยู่ เธอเพียงจะขอพักสายตาเพียงชั่วพักชั่วครู่เท่านั้นเอง

ร่างของเธอถูกยกขึ้นมาอย่างรวดเร็วด้วยอ้อมกอดที่แข็งแกร่ง ที่มุมปากของอลิซยกยิ้มขึ้นมาจางๆ

เธอมิได้ลืมตาขึ้นมาแต่ก็สามารถรับรู้ถึงเจ้าของอ้อมกอดนี้

เพราะว่าเธอได้กลิ่นหอมเย็นๆ ของต้นสน