นักต้มตุ๋นคนนี้ จะหลอกเอาหัวใจท่านมาให้ได้

4.หวั่นไหว

สายลมในฤดูหนาวพัดผ่านอลิซไปจนเธอสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นที่ผิวหนัง แสงแดดอ่อนๆ ยามสายส่องสะท้อนกระจกเงาด้านในจนทำให้ใบหน้าที่หล่อเหลาและเย็นชาของท่านดยุคคริสเตียนเด่นชัดขึ้นมาอีกครั้ง

เขาเด่นชัดและเจิดจ้าเช่นเดียวกันกับที่เธอเจอเขาเมื่อวาน ใบหน้าของเขามันโดดเด่นท่ามกลางทหารมากมายที่รายล้อมเขาอยู่

"ทำงานต่อเถอะ ข้าเพียงแวะมาตรวจดูความเรียบร้อยเท่านั้น..."

เขากล่าวพร้อมกับเดินจากไปราวกับว่าไม่เห็นเธออยู่ในสายตา ชายที่ยืนข้างๆ ท่านดยุคเมื่อครู่เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับรอยยิ้ม

"สวัสดี ข้าชื่อเอ็ด ยินดีที่ได้รู้จักot ท่านคือนักบุญหญิงอลิซใช่ไหม"

อลิซพยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มให้กับเอ็ด

"นี่ท่านเคาน์เอเดนครับ เป็นหัวหน้าอัศวินที่ดูแลความปลอดภัยในค่ายทหารแห่งนี้"

เจสันรีบแนะนำท่านเคาน์เอเดนให้อลิซได้รู้จัก เขามองที่เอ็ดพร้อมทั้งขมวดคิ้ว ท่านเคาน์ทำไม่ถูกอยู่บ้างที่แนะนำเพียงชื่อเล่นเท่านั้น ไม่กล่าวคำนำหน้าชื่อและตระกลูเช่นนี้ดูจะไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง

เอ็ดหัวเราะเบาๆ เขามองไปที่เซดี้พร้อมกับหยิบใบไม้บนผ้าคลุมผมของเธอออกมา

"ข้าคงจะต้องไปแล้ว ไว้พบกันตอนเย็นนะนักบุญหญิงอลิส และนักบุญหญิงเซดี้"

เอ็ดกล่าวพร้อมทั้งยักคิ้วให้เซดี้อย่างสนิทสนม

"พวกเขาดูไม่น่าจะเป็นสหายกันได้นะคะ คนหนึ่งเย็นชาดุจหิมะ อีกคนก็อบอุ่นราวกับสายลมในฤดูร้อน..."

เซดี้มองไปที่เอ็ด พร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ

"ท่านดยุคและท่านเคาน์เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กครับ ทั้งสองคนก็เลยสนิทกัน"

สายตาของอลิซยังคงจับจ้องที่ตำแหน่ง ตรงที่คริสเตียนยืนอยู่ เธอจ้องมองราวกับว่าเขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น

"ข้ามิได้จะกล่าวเพื่อตัดกำลังใจนะครับ แต่หากว่าท่านนักบุญหญิงอลิซจะชอบใครสักคน ท่านสามารถเลือกที่จะรักบุรุษที่นี่ได้ทั้งหมดยกเว้นเพียงท่านดยุคคริสเตียนเท่านั้น..."

อลิซหันไปมองหน้าเจสันที่ส่งยิ้มให้เธอ

"ท่านดยุคมีภรรยาแล้วงั้นหรือคะ?"

"ไม่มีหรอกครับ ถึงท่านดยุคจะอายุเลยเลขสามไปแล้ว แต่ท่านไม่เคยมีงานหมั้นหรือว่าเข้าพิธีแต่งงานมาก่อนเลย และไม่เคยมีสตรีใดที่จะสามารถเข้าหาท่านดยุคได้สำเร็จเลยด้วยครับ"

เธอไม่เคยมีความรักมาก่อน อาจจะเป็นเพราะว่าชีวิตที่ผ่านมาเธอจดจ่อกับการหาเงินมากเกินไป พอได้มาอยู่กับตัวเองเช่นนี้ก็เลยอาจจะรู้สึกหวั่นไหวไปบ้าง ยิ่งเมื่อวานตอนที่เธอร้องไห้

หิมะมากมายโปรยปรายลงมาใส่เธอ และอากาศตอนนั้นก็เหน็บหนาวไปจนถึงขั้วหัวใจ เขาถอดเสื้อคลุมของเขาออกมาคลุมตัวเธอเอาไว้ คลุมไปทั้งตัวรวมทั้งใบหน้าที่กำลังร้องไห้เพราะความอับอาย

อ้อมแขนที่แข็งแกร่งของเขาอุ้มเธอขึ้นมาด้วยท่าทีสบายๆ วงแขนที่อบอุ่นทำให้เธอผ่อนคลายและสบายใจ น้ำตาพลันเหือดแห้งลงไปอย่างน่าประหลาด สายตาของเธอจับจ้องที่ใบหน้าเขาทุกก้าวที่เขาเดินเธอทำได้เพียงยกมือขึ้นมาโอบคอเขาเอาไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองตกลงไป เขาพาเธอมาที่ห้องพร้อมทั้งหาเสื้อผ้าของเขาให้เธอสวมไปก่อน

ห้องที่แสนจะหรูหราและกว้างใหญ่ อบอวลไปด้วยกลิ่นใบของต้นสน กลิ่นกายของผู้ชายคนนี้....

เซดี้มองใบหน้าที่ขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อของอลิซ เธอหัวเราะเบาๆ กับท่าทางที่ไร้เดียงสาของสหาย

"ความรักคือสื่งที่งดงาม หากรู้ตัวว่าชอบก็แค่ตามจีบก็พอ เหตุใดท่านเซอร์จะต้องรีบตัดกำลังใจนางด้วยล่ะคะ"

เจสันถอนหายใจเบาๆ เขายกมือขึ้นมาปัดเศษฝุ่นที่เปื้อนใบหน้าของเซดี้เบาๆ ทว่าแทนที่มันจะสะอาดมันดันเปื้อนไปมากกว่าเดิมอีก

อลิซมองการกระทำของเจสันและเซดี้พร้อมทั้งหัวเราะออกมาเบาๆ

หิมะตกลงมาอีกครั้ง ถึงแม้ว่าหิมะจะตกลงมาอย่างบางเบาแต่เราก็สัมผัสได้ถึงความเหน็บหนาว เธอจึงรีบยกหีบหนังสือเข้ามาเก็บด้านใน อลิซหยิบหนังสือเกี่ยวกับบทสวดมนต์และการใช้เวทเบื้องต้นติดมือมาด้วย

โบสถ์ถูกทำความสะอาดอย่างเรียบร้อยที่เหลือก็แค่รอซ่อมแซมหน้าต่าง หลังคา และรอยรั่วจากจุดต่างๆ ไม่มีงานเบาๆ ที่สตรีสามารถทำได้หลงเหลืออยู่แล้ว อลิซจึงเดินกลับไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนชุดเพราะชุดนักบุญสีขาวของเธอในตอนนี้มันเปื้อนไปด้วยฝุ่นและเศษหญ้า

ที่คฤหาสน์ในตอนกลางวันแทบจะไม่มีคนอยู่ เพราะทหารทุกคนล้วนแล้วแต่ก็มีหน้าที่ ที่สำคัญที่สุดคือกำแพงเมืองที่สูงเฉียดฟ้านั่นจะต้องคอยตรวจตรา ซ่อมแซมบำรุงอยู่เสมอ

"อ๊า!!! ไม่ไหวแล้วค่ะท่านดยุค"

ขาที่กำลังก้าวขึ้นบันไดของเธอชะงักเมื่อได้ยินเสียงครางที่น่าอายนั้น

"เร็วหน่อยเมลีน เร่งจังหวะมากกว่านี้อีกหน่อยสิ!!"

ในเวลาเช่นนี้ไม่มีอัศวินผู้ใดอยู่ในคฤหาสน์แน่นอน เว้นเสียแต่จะเป็นพวกขุนนางระดับสูง และขุนนางระดับสูงพวกนั้นก็ไม่มีใครจะทำเรื่องเช่นนี้แน่นอน นอกจากท่านดยุคแอรอน!!

ดีละ เธอมีข้อมูลที่จะเขียนส่งไปให้ดัชเชสแล้ว สตรีผู้นั้นชื่อเมลีนงั้นหรือ!!

ทว่าเธอยังไม่เห็นหน้าเลยว่านั่นใช่ท่านดยุคจริงหรือไม่ หากว่ารายงานผิดหรือว่ารายงานคาดเคลื่อนไดน่าอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้!! แค่ไปแอบดูนิดหน่อยก็พอ เสียงอยู่ใกล้เช่นนี้แค่เดินขึ้นบันไดไปอีกสองสามก้าวก็เห็นแล้ว

เอาวะ!! แค่ขึ้นไปอีกนิดเดียว

อลิซก้มหน้าลงพร้อมกับเดินขึ้นบันไดไป เธอหมอบลงก่อนจะเงยหน้ามองขึ้นไป มีชายวัยกลางคนผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ เพื่อดูสตรีผู้นั้นกับบุรุษอีกสองคนร่วมรักกัน!!

อลิซรีบนั่งลง...

ให้ตายเถอะ เธอลืมไปว่าตัวเองยังไม่เคยเห็นหน้าของดยุคแอรอนเลยนี่นา แต่จากคำบอกเล่าของเจสันที่ว่าดยุคแอรอนมิรสนิยมที่แปลกประหลาดนั่นน่าจะเพียงพอแล้ว ว่าชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่นั่นน่าจะเป็นดยุคแอนรอน

เมื่อรู้เช่นนี้แล้วเธอควรจะรีบหนีไปจากตรงนี้ก่อน

อลิซหมุนตัวเพื่อจะเดินลงบันไดแต่ใบหน้าของเธอ กระแทกกับอกแกร่งบุรุษผู้หนึ่ง พอเธอเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับดวงตาที่มองสบตาเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสนุก

"มอมแมมไปหน่อย แต่น่ารักถูกใจข้าจริงๆ"

เขากำข้อมือของเธอเอาไว้แน่นก่อนจะลากเธอขึ้นบันได

"ดะ เดี๋ยวก่อนค่ะ!!"

"ข้าเห็นนะว่าเจ้าแอบดูอยู่นานสองนาน จะแอบดูทำไมกัน เข้าไปดูซะก็สิ้นเรื่อง!!"

เขาลากเธอขึ้นไปบนบันไดยังจุดที่ท่านดยุคแอรอน และสตรีผู้นั้นกำลังทำเรื่องอับอายอยู่

"ข้ามิได้แอบดูนะคะ ข้าต้องขึ้นไปที่ห้องด้านบนเพื่อเปลี่ยนชุด แล้วมัน...คือมันจำเป็นจะต้องผ่านทางนี้"

ดยุคแอรอนมองที่อลิซนิ่งๆ

"นักบุญหญิงงั้นหรือ อ่า ชุดสีขาวบริสุทธิ์นั่นมันช่าง งดงามน่าค้นหาจริงๆ"

ดยุคแอรอนหันไปมองลูกชายของเขา

"พ่อเห็นนะว่าสายตาของเจ้ามันกำลังสนุก เอาเป็นว่าพ่อจะมอบนางให้เจ้าก็แล้วกันเซออน"

ลูกชายงั้นหรือ? ดัชเชสมิได้บอกกล่าวกับเธอเลยว่าลูกชายของท่านก็อยู่ที่นี่ด้วย

แต่เรื่องที่สำคัญกว่าในตอนนี้คือเธอต้องรีบหนีออกไป เพราะสายตาที่เซออนมองมาที่เธอ มันแฝงไปด้วยความอันตราย

อลิซลุกขึ้นพร้อมทั้งยกยิ้มส่งให้เซออน

"ข้า ผิดเองค่ะที่ข้ามารบกวนเวลาของท่านดยุค ข้าจะรีบไปให้พ้นสายตาของท่านดยุคเดี๋ยวนี้เลยค่ะ"

อลิซก้มหน้าลงเธอเดินถอยหลังช้าๆ เพื่อจะเดินลงบันได

"ใครอนุญาตให้เจ้าไป?"

"ขะ...ข้าอนุญาตตัวเองได้ค่ะ"

อลิซหมุนตัวเพื่อจะเดินลงบันไดแต่เซออนคว้าแขนของเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว เขาออกแรงกระชากเธอเข้ามาในอ้อมกอด ทว่าอลิซกลับสะบัดแขนของเขาออก เธอโน้มตัวเพื่อจะหลบหนีจากอ้อมกอดของเขา

แต่เธอดันลืมไปว่าด้านหลังของเธอมันเป็นบันได และเธอกำลังจะหงายหลังตกลงไป

แววตาที่นึกสนุกของเซออนแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่ตกใจ เขายิ่งออกแรงจับข้อมือเธอเอาไว้แน่นกว่าเดิมเพื่อที่จะดึงอลิซขึ้นมา

"ตุบ!!"

แผ่นหลังของเธอแทนที่มันจะกระแทกกับพื้นอย่างที่ควรจะเป็น มันกลับกระแทกไหล่กว้างของบุรุษผู้หนึ่ง

ราวกับเวลาและทุกอย่างที่หมุนรอบตัวเธอหยุดนิ่งไปหมด กลิ่นหอมอ่อนๆ ของต้นสนลอยมาเตะจมูกของเธอ ใบหน้าที่ตกใจของอลิซพลันขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงกว่าปกติ

"เล่นอะไรกัน?"

ราเอลยกมือขึ้นมาจับไหล่ของอลิซ เขาดันเธอใช้ยืนขึ้นพร้อมกับกล่าวถามเซออนด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ

เซออนมองหน้าราเอลเงียบๆ

"ทำไม จะขัดขวางงั้นหรือ?"

หัวใจของอลิซมันเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ จากที่เธอหวั่นไหวกับเขามากอยู่แล้ว เธอยิ่งหวั่นไหวกับเขามากขึ้นไปอีก เธอเหลือบมองใบหน้าที่หล่อเหลาของท่านดยุคคริสเตียน เขากำลังยืนจ้องหน้าเซออนอยู่

เหตุใดถึงได้ขยันทำให้หัวใจของข้าหวั่นไหวนักนะ ท่านดยุคชอบโผล่มาในตอนที่ข้ากำลังต้องการความช่วยเหลือตลอดเลย!!

แล้วจะไม่ให้ข้าชอบเขายังไงไหว!!

"เปล่า ข้าจะเดินขึ้นห้อง หากอยากจะทำก็ไปทำที่อื่นสิ ตรงบันไดมันเกะกะ!!"