ลองว่ามาสิ
1304 Words
พลอยร้อยเหลี่ยมเล่ห์
ผ้ายับที่พับไว้ : เขียน
———-บทที่ 7
**ขออนุญาตเล่าในมุมมองพระเจ้านะคะ รู้สึกว่ามันครอบคลุมกว่า**
เพราะครั้งก่อนพลอยมายาไม่สามารถไปตามนัดของอาชาได้ ทำให้ครั้งนี้เธอต้องยอมโดดเรียนเพื่อไปปรนนิบัติเขา ให้คุ้มกับค่าจ้างที่เขาจ่ายให้ ส่วนอาชานั้นพอรู้ว่าจะได้เชยชมเด็กใหม่ของเขาอีกครั้ง ก็รีบเคลียร์งานเพื่อมาเจอกับพลอยมายาทันที
"เห็นพลอยเขาบอกว่าเธอต่อว่าเขาเหรอ...เสือ?" ระหว่างที่รถกำลังติดไฟแดง อาชาก็เอ่ยถามคนขับรถของเขา ที่ถามไม่ใช่ว่าเพราะคิดโกรธเคืองหรืออะไร เพียงแค่อยากรู้ว่าทำไม เพราะปกติแล้วคนขับรถของเขาคนนี้ ไม่ใช่คนที่จะพูดจะปากอะไร ถ้าหากไม่ถาม ไม่มีทางเลยที่ะได้ยินเสียงของเขาเล็ดรอดออกมาเข้าหู
"เข้าใจผิดกันน่ะครับ ผมไม่คิดว่าเธอจะเป็น...ผู้หญิงของท่าน เพราะปกติแล้วท่านไม่ได้..."
"อืม ก็เข้าใจน่ะนะ พลอยมายาไม่เหมือนกับเด็กคนอื่น ๆ ที่ฉันช่วยเหลือ พอดีเขาเดือดร้อนเรื่องเงินน่ะ แต่ก็ดีเหมือนกันนะ แปลกใหม่ดี กินแต่ของเดิม ๆ ฉันก็เบื่อ" อาชาไม่ค่อยได้พูดเรื่องนี้กับใครนัก เพราะเขาต้องการจะเก็บเป็นความลับ เกี่ยวกับที่เขาใช้เงินเลี้ยงเด็กเอาไว้สนองตัณหา เพราะลูกสาวของเขานั้น ไม่ยอมให้พ่อมีผู้หญิงคนใหม่ นับตั้งแต่ที่แม่เธอเสียไป และอาชาก็รักลูกสาวมาก ถึงจะไม่มากพอที่จะทำตามคำขอของเธอ แต่ก็มากพอที่จะพยายามทำทุกอย่างให้เธอสบายใจ
เมื่อมาถึงจุดนัดพบกับพลอยมายา เสือก็แวะไปจอดรับหญิงสาวในชุดนักศึกษาเรียบร้อยให้ขึ้นรถ เขาแอบมองดูเธอตั้งแต่เลี้ยวรถจนกระทั่งเธอเปิดประตูเข้ามานั่งด้านใน
"สวัสดีค่ะคุณอาชา" พลอยมายาหันมายกมือไหว้อีกฝ่ายทันที เมื่อจัดแจงที่นั่งเรียบร้อยแล้ว อาชาพลันยิ้มไปกับความไร้เดียงสาของอีกฝ่าย พลอยมายานนี้ไม่ได้มีจริตยั่วยวนออดอ้อนเลยแม้แต่น้อยทุกอย่างที่เธอทำดูซื่อ ๆ ใส ๆ มองไปก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ
"มาไหว้ฉันแบบนี้ ทำฉันคิดถึงลูกสาวเลยนะ" อาชาแกล้งว่า
"ขอโทษค่ะ คือพลอย..."
"ไม่เป็นไร น่ารักดี ฉันไม่ได้จะว่าอะไรเธอหรอก" พอเห็นสีหน้าและท่าทางที่แสนจะรู้สึกผิดของพลอยมายา อาชาจึงรีบพูดขึ้น
"ค่ะ หนูกลัวจะทำให้คุณไม่พอใจ..."
"ตอนนี้ทุกอย่างที่เป็นเธอ ฉันพอใจมาก พยายามทำแบบนี้ไปให้ได้ตลอด อย่าวุ่นวาย อย่าล้ำเส้น อย่าลืมว่าตัวเองเป็นใคร โอเคไหม"
"ค่ะ" พลอยมายาไม่เคยคิดจะทำอะไรโง่ ๆ แบบนั้นอยู่แล้ว เธออยากจะอยู๋ปรนิบัติบำเรออาชาไปเรื่อย ๆ เพราะคิดว่าเขาน่าจะจ่ายให้เธอมากพอสมควร นอกจากนี้เขายังเคยเกริ่นเรื่องจะฝากฝึกงานให้ ไม่แน่ถ้าเธอทำตัวดีดีสิ่งที่จะได้รับจากอาชาั้น อาจจะมากกว่าแค่เศษเงินที่เขาจ่ายให้เธอเป็นค่าจ้างก็ได้
"เอ่อ...คะคุณอาชา" ทันทีที่เคราสากกวาดไล้ที่บริเวณซอกคอ พลอยมายาก็พลันสะดุ้งโหยง พร้อมกับพยายามจะขยับตัวออกห่างจากอาชาทันที ที่ทำแบบนี้ก็เพราะว่าเธอเห็นว่าตัวเองนั้นไม่ได้อยู่กับอาชาเพียงลำพัง แต่ยังมีเสือที่เป็นคนขับรถของเขาอีกคน การจะทำแบบนั้นจึงดูไม่สะดวกท่าไหร่นัก
"ทำไมล่ะ?...อายเสือเขาเหรอ" อาชาเอ่ยถาม ก่อนจะชำเรืองไปเห็นสาเหตุของอาการหวงตัวขึ้นมาของเด็กคนใหม่
"คือ...เราไม่ได้อยู่กันสองคน อีกอย่างหนูว่ารอให้ถึงก่อนแล้วค่อย..." พลอยมายาว่สไปพร้อมกับชำเรืองมองคนขับรถ
"ไม่เป็นไรหรอก เสือเขาเห็นจนชินตาแล้ว" อาชากล่าวก่อนจะดึงเอาร่างของนักศึกษาสาวเข้าไปกอดจูบอีกครั้ง แม้เธอจะไม่เต็มใจนัก แต่ก็พยายามไม่ขัดขืนเขา เพราะกลัวว่าจะทำให้อาชาอารมณ์เสียเอาได้ ดวงตากลมมองดูที่กระจกมองหลัง และแอบเห็นว่าคนขับรถกำลังแอบมองดูเธอกับอาชากอดจูบกันอยู่ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ 'เพื่อเงินอีพลอย เพื่อเงิน!! ด้านได้ อายอด!!" เมื่อคิดได้อย่างนั้น พลอยมายาก็ไม่ให้ความสนใจกับคนขับรถอีก เธอยอมให้อาชได้ทำตามต้องการของเขาอย่างเต็มที่ มือหนาปลดกระดุมชุดนักศึกษาออกก่อนจะก้มหน้าลงไปซุกไซร้เต้าอวบใต้บลาราคาถูกสีดำ ขนาดหน้าอกที่พอเหมาะ ไม่ใหญ่ แต่ก็ไม่เล็กแนบอยู่บนหน้าของนักธุรกิจหนุ่มใหญ่ รถเคลื่อนมาจนถึงลานจอดของคอนโด แม้ว่าเสือจะขับมาถึงที่จอดแล้วแต่เขาก็ไม่ได้รบกวนช่วงเวลาแห่งห้วงความสุขของเจ้านาย อาชาดูดเลียอกอวบของพลอยมายาจนพอใจ กระทั่งหยุดลงในที่สุด
"วันนี้ฉันมีเวลาไม่มาก รีบไปกันเถอะ" เขาบอกกับเด็กสาวที่กำลังติดกระดุมเสื้อนักศึกษาของตัวเอง เธอจัดการตัวเองเรียบร้อยจึงได้พยักหน้ารับแล้วคว้าเอากระเป๋าผ้าคู่ใจขึ้นมาถือ ก่อนจะเดินลงจากรถตามอาชาเข้าไปในคอนโดของเขา สายตาของหนุ่มคนขับรถมองตามร่างเล็กที่เสื้อผ้าหลุดรุ่ยไปจนเธอลับตา
เมื่อขึ้นมาถึงบนห้อง ทันทีที่ประตูปิดลงอาชาก็คว้าเอาร่างของเด็กสาวไปกอดจูบอย่างหิวกระหาย เสื้อผ้าบนตัวเธอถูกเขาเปลื้องออกจนหมด ร่างเปลือยชุ่มชื้นไปด้วยสัมผัสจากลิ้นสากที่ละเลงเลียจนทั่ว อาชาอุ้มเอาร่างของพลอยมายาโยนลงไปบนเตียงพลางยืนเชยชมเรือนร่างของเธอไปพร้อมกับปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเอง เขากระโจนใส่เธอแล้วลงมือระบายตัณหาบนร่างของเด้กสาวอย่างทารุณ ผิวขาวผ่องเต็มไปด้วยรอยช้ำจากน้ำมือของอาชาเมื่อครู่นี้ พลอยมายานอนนิ่งหลังมรสุมลูกใหญ่ผ่านพ้นไป
"ทำไมถึงไม่ใช้กระเป๋าที่ฉันซื้อให้ล่ะ ไม่ชอบหรือไง" หลังเดินออกมาจากห้องน้ำ อาขาจึงได้เอ่ยถามขึ้น
"ชอบค่ะ แต่หนูไม่สะดวก"
"ไม่สะดวก?" อาชาไม่เข้าใจกับคำพูดของเธอนัก และนั่นก็คือความตั้งใจของคนพูดที่ต้องการจะเกริ่นเพื่อเข้าเรื่องอยู่แล้ว
"คือหนูอยู่กับป้า แล้วปกติหนูก็ไม่ได้มีเงินอะไรมาก ถ้าเกิดใช้ของดีดี กลัวว่าป้าจะสงสัย"
"งั้นเหรอ"
"ค่ะ แล้วหนูก็อยากจะขออะไรคุณสักอย่าง ได้ไหมคะ?"
"ลองว่ามาสิ"
"คือ...หนูอยากย้ายออกมาจากบ้านป้า เพราะอยู่ที่นั่นไม่ค่อยสะดวก เลยอยากจะขอให้คุณจ่ายค่าเช่าห้องให้หนูได้ไหมคะ เดี๋ยวหนูหาห้องราคาถูก ๆ อยู่ก็ได้ เพราะเงินที่คุณให้หนูต้องเก็บไว้ใช้จ่ายอย่างอื่น เลยคิดว่า...."
"ได้สิ เดี๋ยวฉันให้คนหาห้องให้ แต่เธอต้องรับปากนะ ว่าถ้าฉันต้องการเธอ เธอจะพร้อมมาหาฉันทุกเมื่อ"
"หนูสัญญาค่ะ ว่าถ้าหนูย้ายออกมาแล้ว หนูจะไปหาคุณได้ทุกเมื่อเลย ที่คุณต้องการ"
"น่ารักที่สุด" อาชากล่าวก่อนจะดึงร่างของเด็กสาวเข้าไปกอด พลอยมายาเองก็ลอบยิ้มอย่างพอใจ 'ในที่สุดก็จะได้ออกจากนรกนั่นสักที'
- Writer
