"Argh!"
Pawisan siya at umaangat ang kaniyang katawan. Ang kasama niya sa silid-paanakan ay ang kaibigan niyang si Lexi lamang.
Nalungkot siya dahil sa sinapit niya.. Lumalaban siya ngayon para mailabas nang ligtas mula sa kaniyang sinapupunan ang anak niya sa taong nanakit sa damdamin niya.
Tumulo ang luha niya. Mahigpit siyang nakahawak sa mga kamay ni Lexi.
"Kaya mo iyan, Greta! Kaya mo iyan!"
"Lexi, ang sakit! P-Para akong mapupunit," aniya.
Hindi niya mawari kung saan ang tunay na masakit sa kaniya; ang likod niya ba? Ang mga balakang niya? Ang ulo niya? O ang kaniyang mga bisig?
Sa wari niya'y pasan niya ang langit na sumuko na. Iyak siya nang iyak habang ang butil ng mga luha sa noo niya ay gumulong sa gilid ng ulo niya.
"Umere ka, Greta! Huwag kang matakot na mapunit
