ตอนที่ 4 หัวหน้าเด็กน้อย
871 Words
หลังจากที่ย่าสมพิศกลับไปแล้วเฮียหนึ่งก็ทิ้งประแจที่ถืออยู่ในมือ หันมาพูดกับลูกน้องสองสามคนที่ยืนอยู่บริเวณนั้น
“ที่ย่าพูดถึงคือขวัญไหนวะ”
“ถ้าขวัญในหมู่บ้านเรามีอยู่สามขวัญ แต่สองขวัญมีลูกมีผัวไปแล้ว จะเหลือก็ขวัญเดียว ของขวัญลูกสาวตาทองดีผีพนัน ได้ยินข่าวมาว่าตาทองขยันสร้างหนี้ให้ลูกกับเมียตามใช้ ดูท่าจะเป็นขวัญนี้นะเฮีย” ลูกน้องคนแรกตอบ
ตามมาด้วยคนที่สอง “คนนี้โอเคนะเฮีย สวย ขยัน แต่ไม่ใช่สเปคเฮีย”
“ทำไม”
“ดูซื่อบื้อ หน้าตาไม่แต่ง ออกแนวเด็กน้อยไร้เดียงสา พูดตรงหน่อยก็หัวหน้าเด็กน้อยอะเฮีย”
“อ่า ใช่ ๆ ไม่เซ็กซี่ขยี้ใจเหมือนที่เฮียชอบ ถ้าเฮียอยากเห็นก็ไปเซเว่นดิ ของขวัญคนนี้ทำงานอยู่ที่นั่น”
“หัวหน้าเด็กน้อยก็ดีไม่ใช่เหรอ นั่นแปลว่าเข้ากับลูกสาวกูได้”
“เฮียจะชอบผู้หญิงแบบนั้นจริงดิ”
“ทำไมกูต้องชอบ”
“...”
“ลูกสาวกูชอบก็พอแล้ว”
“ก็จริง น้องขิมชอบก็พอ” ลูกน้องพยักหน้าก่อนจะตั้งคำถามอีกครั้ง “แต่ก็ต้องมาเป็นเมียเฮียไหมครับ เฮียต้องชอบหน่อยสิ”
“ก็แค่เมียแต่งที่มาทำตำแหน่งแม่ของลูก กูไม่จำเป็นต้องสนใจ”
“อย่างเฉียบ”
“เฮียหนึ่งโคตรเท่ ยกนิ้วให้เลย”
“แยกย้ายทำงาน งานในมือใครเสร็จไม่ทันงานแต่งกูไม่ต้องเมา”
“รีบเลยครับ”
“รีบอย่างไวเลยครับเฮีย” ลูกน้องหยิบประแจขึ้นมาใส่มือให้ลูกพี่แล้วกลับไปทำงานของตนเอง
เฮียยืนครุ่นคิด นี่ย่าจะหาแม่มาให้ลูกเขาหรือหาลูกสาวอีกคนมาเพิ่มให้เขาดูแล ฉายาหัวหน้าเด็กน้อยนั่นก็แปลว่ายังไม่โต แต่เอาวะ ถ้ามันเป็นความสุขของย่าก็ตามใจย่าแล้วกัน เลี้ยงลูกสาวคนหนึ่งได้ เพิ่มมาอีกคนไม่น่าจะยากอะไร
สองวันต่อมา
ตกเย็นหลังเลิกงานเฮียหนึ่งก็ตั้งวงกินเหล้ากับเพื่อนและลูกน้องเหมือนเดิม สองวันที่ผ่านมาเขานอนที่ร้านเพราะไม่อยากจะไปเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่ย่าหามาให้ ได้ข่าวว่าเธอคนนั้นย้ายเข้าไปอยู่ในบ้าน เฮียหนึ่งจึงเป็นฝ่ายหลบ ใช้ข้ออ้างว่างานยุ่งลูกสาวจึงไม่งอแง ทว่าเมื่อคิดดูแล้วเหตุผลที่ลูกไม่งอแงน่าเป็นเพราะมีตุ๊กตาตัวใหม่มากกว่า ตุ๊กตาที่เรียกว่าแม่
“ย่ามึงเริ่มเตรียมโต๊ะเตรียมของมาที่บ้านแล้ว มึงไม่แวะไปดูหน่อย พวกกูถูกตามตัวให้ไปช่วย เหนื่อยจะตาย ไหนจะฟังย่าบ่นว่ามึงไม่เต็มใจจะแต่งงาน” มะเหมี่ยวเจ้าของร้านคาร์แคร์บ่นหลังจากที่ยาดองเข้าปากไปหลายแก้ว
“ย่าเกลี้ยกล่อมกูไม่ได้เลยใช้พวกมึงมาใช่ไหม”
“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง ย่าขอแค่ให้มึงไปปรากฏตัวในงานแต่งก็พอ” กรีนแม่ค้าออนไลน์คนสวยเอ่ย เธอคือเพื่อนผู้หญิงคนเดียวของกลุ่ม
“จู่ ๆ ย่าลุกขึ้นมาหาเมียให้มึง มันแปลก ๆ อยู่นะ” นับดาวเจ้าของร้านอะไหล่ยนต์เอ่ย
“ย่าแก่แล้ว หลัง ๆ เริ่มว่างมีเรื่องให้ฟุ้งซ่านเยอะ นี่คงจะกลัวว่าเขมจะกลับมาถึงได้รีบมองหาเมียให้กู”
“มึงยังติดต่อกับผู้หญิงคนนั้นอยู่เหรอไอ้หนึ่ง ไหนว่าไม่ติดต่อมาสองปีแล้ว” อนันดาหลานชายร้านขายส่งเอ่ย ผู้หญิงที่ทำให้ไอ้หนึ่งเสียผู้เสียคนแบบนั้นยังหน้าด้านติดต่อมาอยู่ได้ ไอ้นี่ก็โง่กลับไปคุยอยู่นั่น เพราะแบบนี้ไงถึงได้ถูกหลอก ใจดีไม่เข้าเรื่อง
“เดือนก่อนติดต่อมาถามถึงน้องขิม อยากคุยกับน้องขิม กูก็เลย...”
“มึงก็เลยให้คุย จากนั้นน้องขิมก็ไปเล่าให้ย่าสมพิศฟัง ย่าก็เลยอยากหาเมียให้มึงเอาไว้กันหมา”
“เขมไม่ใช่หมา เขมเป็นแม่ของน้องขิม”
“เป็นหมาไม่ได้หรอก หมามันไม่ทิ้งลูกตัวเอง” กรีนเอ่ยด้วยความโมโห ไอ้หนึ่งนี่ก็จั๊ดง่าวเหลือเกิน ชอบอะไรนักกับผู้หญิงมารยาร้อยเล่ห์แบบนั้น โดนทำให้เจ็บช้ำขนาดนั้นไม่เข็ดหรือไง
“เฮ้อ...” เฮียหนึ่งถอนหายใจ เพื่อนเขาน่ะเกลียดแม่ของลูกเขามาก
“มึงไม่ต้องไม่พอใจเลย มึงเลือกมาพรุ่งนี้จะไปหาย่าหรือจะไปกับกู” กรีนเอ่ย
“ไปทำอะไรกับมึง”
“ไปลองชุดแต่งงานค่ะ กูได้รับมอบหมายมาให้พามึงไปลองชุดแต่งงานให้ได้ ถ้าไม่ไปกับกูก็ไปพร้อมย่า ย่าจะพามึงไปพร้อมกับน้องขวัญ”
“เด็กนั่นหน้าตายังไงวะ ดีมากหรือไง ทำไมพวกมึงเห็นด้วยกับย่ากูขนาดนี้ น้องสองคนของกูก็เห็นด้วยเหลือเกิน”
“ไปดูไหมล่ะ ตอนนี้น้องขวัญทำงานอยู่ มึงก็แกล้ง ๆ ไปซื้อกับแกล้มไง”
“กูไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนั้น”
“อื้ม ก็จริง มึงมันหล่อเลือกได้”
- Writer
