“นับแต่นี้เป็นต้นไปของขวัญเป็นคนของบ้านธนบดินทร์แล้วนะลูก” ย่าสมพิศเอ่ยต้อนรับหลานสะใภ้หลังจากที่ผ่านพิธีผูกข้อไม้ข้อมือเป็นที่เรียบร้อย พิธีแต่งงานที่เรียบง่ายเชิญเฉพาะคนรู้จัก ซึ่งก็ครึ่งค่อนหมู่บ้านมาเป็นพยานในครั้งนี้ บ่าวสาวช่างเหมาะสมเป็นคำเอ่ยชมหลังจากได้เห็นทั้งคู่นั่งเคียงข้าง
“ขอบคุณย่าที่เอ็นดูหนูนะคะ” ยกมือไหว้ย่าสมพิศอย่างมีมารยาท
งานแต่งนี้เกิดขึ้นได้ก็เพราะย่าเป็นคนจัดแจง หากย่าไม่เลือกเธอเธอก็ไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้ ป่านนี้แม่เธอก็คงทะเลาะกับพ่อทุกวัน
“วันนี้พี่เขาอาจจะยังไม่รู้สึกกับหนูขวัญ แต่ย่าเชื่อว่าด้วยความที่หนูขวัญเป็นตัวเองจะทำให้พี่เขารักหนูได้ สู้ ๆ นะลูก”
“ค่ะย่า” ได้แต่น้อมรับโชคชะตา เธอไม่มีทางให้ถอยอีกแล้ว แม่กับพ่อรับเงินก้อนค่าสินสอดไปเป็นที่เรียบร้อย อีกทั้งหนี้สินก็ถูกลบออกจนหมดเพราะเธอเอาตัวเองเข้าแลกหนี้ ขอแค่พ่อแม่ไม่เป็นหนี้แม้ถูกมองว่าขายตัวชดใช
