ตอนที่ 1 คนไหนก็คนนั้น(2)
707 Words
หลายวันต่อมา
บ้านธนบดินทร์
“เรื่องเงินที่ยืมไปฉันจะพยายามหามาคืนนะจ๊ะคุณนาย” สุขสมเอ่ยเสียงเศร้า ยืมเงินคุณนายสมพิศมาทำนา พอขายข้าวได้ก็ขาดทุนย่อยยับเป็นหนี้เป็นสินจนเจ็บหัวไปหมด เอาที่ดินมาวางไว้ มีแต่ยืมเพิ่มไม่มีคืนหนี้ก็เพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ๆ
“ทั้งดอกทั้งต้นก็สี่แสนแล้วนะแม่สุขสม ฉันว่าแบบนี้มันจะแย่เอานา” คุณนายสมพิศวางสมุดบัญชีลูกหนี้
“ฉันพยายามหาเท่าที่หาได้ แต่ราคาข้าวรอบนี้มันก็ถูกเหลือเกิน รอข้าวโพดที่ไร่ฉันโตฉันจะรีบเอามาจ่ายดอกนะจ๊ะคุณนาย ฉันสัญญาจ้ะว่าจะจ่ายดอกแน่ ๆ”
“มันเมื่อไหร่ล่ะแม่สุขสม บอกฉันแบบนี้มากี่รอบแล้ว”
“ขอโทษนะจ๊ะคุณนาย ฉันหมดปัญญาจริง ๆ แต่ว่าวันข้างหน้าต้องดีขึ้นจ้ะ ฉันจะไม่ผิดนัดอีกแล้ว ลูกสาวฉันเรียนจบแล้วไม่ต้องพะวงเรื่องค่าเทอม ตอนนี้ลูกสาวฉันก็กำลังหางานอยู่จ้ะ ฉันจะรีบ...”
“เอาอย่างนี้ดีกว่าไหมแม่สุขสม ฉันว่าฉันมีทางออก”
“อะไรหรือจ๊ะ”
“ทุกอย่างแล้วแต่แม่สุขสมตัดสินใจนะ ฉันไม่บังคับ ฉันแค่เพียงเสนอเท่านั้น”
“ว่ามาได้เลยจ้ะคุณนาย ถ้ามันมีทางออกฉันพร้อมจะทำ ตอนนี้หัวฉันเจ็บทุกคืน นอนก็ไม่หลับ ทรมานเหลือเกิน”
“เมื่อครู่แม่สุขสมบอกว่าลูกสาวของแม่สุขสมเรียนจบแล้วใช่ไหม”
“ใช่จ๊ะ”
“ฉันอยากจะสู่ขอให้มาเป็นหลานสะใภ้ของฉัน แม่สุขสมจะว่าอย่างไร”
“สู่ขอ!”
“ใช่ สู่ขอ”
“...สู่ขอให้ใครจ๊ะ คุณหนึ่งหรือคุณสอง” บ้านนี้มีหลานชายสองคนและหลานสาวหนึ่งคน
“ถ้าไม่รังเกียจฉันอยากสู่ขอให้ตาหนึ่ง ฉันมองดูแล้วหนูขวัญรู้ความ ถ้าอยากเรียนต่อฉันจะส่งให้เรียน หากอยากทำงานฉันก็มีงานให้ทำ ค่าสินสอดแม่สุขสมจะเรียกเท่าไหร่ก็เรียกมา”
“เอ่อ…” สู่ขอว่าตกใจแล้ว แต่นี่บอกว่าสู่ขอให้หลายชายคนโตที่มีลูกติด ถึงบอกให้ตัดสินใจเอา แต่ใครเล่าจะกล้าปฏิเสธเจ้าหนี้ ทว่าคุณหนึ่งอายุมากกว่ายัยขวัญเป็น 10 ปี ไหนจะมีลูกติดหนึ่งคน
“ว่าอย่างไร อยากเรียกสินสอดเท่าไหร่ก็ว่ามา และหนี้สินที่มีก็ถือว่าฉันยกให้ ฉันพร้อมคืนฉโนดที่ดินให้”
“คุณนายพูดจริงหรือจ๊ะ”
“ฉันใช่คนที่จะมาพูดเล่นหรือไง”
“…” คิดดูแล้ว ถึงอายุคุณหนึ่งจะมากกว่า แต่นั่นก็เท่ากับคุณหนึ่งมีประสบการณ์ สามารถดูแลยัยขวัญได้ และยัยขวัญก็จะเป็นหลานสะใภ้ที่คุณนายสมพิศเลือกเอง แบบนี้ก็ไม่มีปัญหาเรื่องโดนกลั่นแกล้ง หนี้สินที่มีก็ถูกหักล้าง มีแต่ดีกับดี ชีวิตแบบนี้ย่อมดีกับลูกสาว นี่ถือเป็นวาสนา
“หรือถ้าแม่สุขสมรังเกียจหลานชายฉันก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันถามบ้าน…”
“รังเกียจอะไรเลยจ๊ะคุณนาย เป็นบุญของลูกสาวสุขมากกว่าที่ได้เข้ามาเป็นสะใภ้บ้านคุณนาย เรื่องสินสอดฉันไม่กล้าคิดกับคุณนายหรอกจ้ะ ถือว่าหักลบกับหนี้ที่ฉันมีกับคุณนายเลยนะจ๊ะ”
“หมายความว่าแม่สุขสมตกลงใช่หรือไม่”
“ใช่จ้ะ”
“ดี ๆ แม่สมสุขเอาชื่อ วันเดือนปีเกิดของหนูขวัญมาให้ฉัน ฉันจะเอาไปให้พระท่านดูว่าดวงสมพงษ์กับตาหนึ่งหรือไม่ หากสมพงษ์กัน ได้ฤกษ์ก็แต่งได้ทันที”
“ได้เลยจ้ะ ฉันจะจดให้คุณนายเดี๋ยวนี้” ว่าแล้วนางสุขสมก็เขียนวันเดือนปีเกิดเวลาเกิดของลูกสาวไปให้คุณนายเรียบร้อยโดยไม่คิดถามความสมัครใจของลูกสาวสักนิด ด้วยคิดเพียงว่าลูกสาวไม่มีปัญหาอยู่แล้วเพราะของขวัญรู้ความ อยากให้พ่อแม่หมดหนี้ไว ๆ
มีโอกาสที่จะได้ปลดหนี้มีเหรอจะไม่คว้าไว้ แม่เชื่อว่าลูกต้องเข้าใจแม่
- Writer
