คุณหนูกับพ่อบ้านทั้งเจ็ด

คุ-ณ-ห-นู กับพ่อบ้านทั้ง 7 ผู้​เขียน กาสะลอง ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​ หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือ เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เจ้าของ​หนังสือ​เท่านั้น นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ ………. นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์ ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง *เราเตือนท่านแล้ว* คุ-ณ-ห-นู กับพ่อบ้านทั้ง 7 คริสต์ศักราช 1860 ตรงกับพุทธศักราช 2403 ณ ประเทศแห่งหนึ่งที่ตกหล่นไปจากแผนที่โลก ที่คฤหาสน์สีเทาหลังใหญ่มหึมาตั้งอยู่ท่ามกลางอ้อมกอดของขุนเขาใกล้ทะเลสาบ ประกายแสงแดดสีทองอร่ามของยามสาย สาดทอมากระทบกับลวดลายเหล็กดัดของบานประตูสีเงินขนาดใหญ่ ความยาวกว่าสิบเมตร โอบล้อมไว้ด้วยแนวรั้วก่อด้วยอิฐสีศิลาแลงสีแดงสูงเกือบห้าเมตร แสงที่ตกกระทบประตูเปล่งประกายมลังเมืองสะท้อนวาบเข้ามาภายในรถม้าสีดำคันหรูที่ภายในมีร่างของสาวน้อยนั่งมาด้วย “ถึงแล้วครับคุณหนู… ” ‘ลุงเจมส์’ ชายวัยสี่สิบปีผู้มีรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมคร้ามหล่อเหลา เป็นพ่อบ้านทำงานรับใช้อยู่ภายในคฤหาสน์เก่าแก่หลังนี้มานานหลายปี เหลียวหลังกลับมามองร่างบอบบางของสาวน้อยแสนสวยที่นั่งอยู่ในเบาะหลัง “ถึงเร็วจัง… ” ‘โมนาร์’ สาวน้อยวัยสิบแปดปีที่หลับมาตลอดทาง สะดุ้งตื่นขึ้นมากล่าวกับคนขับรถม้า นี่เป็นการเดินทางกลับมาบ้านของหล่อนในรอบสามปี หลังจากถูกส่งตัวไปอยู่ในโรงเรียนประจำจนจบวิชา ‘การเรือน’ ชั้นสูง วิชาที่โมนาร์ได้ร่ำเรียนมานี้… เป็นหลักสูตรพิเศษ รับเฉพาะบุตรีของเศรษฐีและผู้ดีมีชาติตระกูลที่นิยมส่งลูกสาวไปเรียนเพื่อเป็นการปูพื้นฐานชีวิต สร้างความพร้อมก่อนจะก้าวไปสู่การออกเรือนมีครอบครัวต่อไปในอนาคต ครั้นเมื่อเรียนจบ มาดาม ‘โรสซี่’ ซึ่งเป็นนายใหญ่ของคฤหาสน์หลังนี้ก็สั่งให้พ่อบ้านเดินทางไปรับหลานสาวกลับบ้าน เสียงล้อเลื่อนของประตูบานกว้างเสียดสีกับรางเหล็กดังเอี๊ยด ประตูบานใหญ่เปิดกว้างออกจากกัน ลุงเจมส์ค่อยๆ ขับรถม้าสีดำคันหรูเคลื่อนเข้ามาตามเส้นทางทอดยาวเข้าไปสู่โรงจอดรถม้าข้างคฤหาสน์ “สวัสดีครับคุณหนู… ” ‘ลุงแมกซ์’ ชายรูปร่างสูงใหญ่กำยำสะดุดตาอีกคน ใบหน้าสุดคมคร้ามหล่อเหลา อายุรุ่นราวคราวเดียวกับลุงเจมส์ เดินมาเปิดประตูรถพร้อมกับกล่าวทักทายหญิงสาวที่กำลังก้าวลุงจากรถม้า “สวัสดีจ้ะลุงแมกซ์… ” สาวน้อยกล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง… หล่อนเคยเห็นลุงแมกซ์มาตั้งแต่เกิด จนป่านนี้เขาก็ยังทำงานรับใช้อยู่ในคฤหาสน์ด้วยความซื่อสัตย์ตลอดมา ลุงแมกซ์เดินมาที่ด้านหลังของรถม้า… ยกกระเป๋าเดินทางสีดำใบใหญ่ทั้งสามใบออกมาวางลงบนรถเข็นอย่างขะมักเขม้นแข็งขันเพื่อที่จะเอาไปส่งที่ห้องนอนของคุณหนู “ลุงแมกซ์คะแม่หนูอยู่ไหมคะ… ” โมนาร์ถามถึง ‘ซาร่าห์’ ผู้เป็นมารดาของหล่อน “ตอนนี้คุณซาร่าห์อยู่ในห้องครับ… เมื่อสักพักผมเพิ่งนวดเสร็จ… ” ลุงแมกซ์กล่าว… ที่รู้ก็เพราะว่าเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ลุงแมกซ์เพิ่งถูกเรียกตัวไปใช้งานมาสดๆ ร้อนๆ ซาร่าห์มักจะเรียกให้ลุงแมกซ์เข้าไปช่วยบีบนวดผ่อนคลายกล้ามเนื้ออย่างที่เคยทำเป็นประจำ เรื่องที่แม่ของหล่อนชอบให้ลุงแมกซ์บีบนวดนั้นโมนาร์เองก็รู้ และบางครั้งก็ยังเคยนึกสงสัยว่าจะนวดอะไรกันนักหนา เพราะนวดกันบ่อยเหลือเกิน… เมื่อก่อนนวดกันแทบจะทุกวัน ไม่คิดว่าผ่านมาสามปีมารดาของหล่อนก็ยังหลงใหลการนวดเหมือนเป็นการเสพติดอย่างหนึ่ง แต่คิดอีกทีก็ไม่ใช่เรื่องแปลก… เพราะว่าซาร่าห์แม่ของหล่อนนั้นเป็นม่ายที่ยังสาวยังสวย และลุงแมกซ์เป็นผู้ชายที่หล่อมาก ใบหน้าของลุงแมกซ์คมคร้าม เนื้อตัวกำยำไปด้วยมัดกล้าม แม้ตัวของโมนาร์เองก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหวเมื่ออยู่ใกล้ลุงแมกซ์สุดหล่อคนนี้ มาดามโรสซี่ผู้เป็นยายช่างตาถึงยิ่งนัก ช่างสรรหาผู้ชายงานดีเหล่านี้เอามาเป็นพ่อบ้านรับใช้ เรื่องที่ซาร่าห์ชอบให้พ่อบ้านนวด… โมนาร์เคยเห็นมาตั้งแต่หล่อนเริ่มจดจำความได้ พอๆ กับที่จดจำได้ว่าคฤหาสน์หลังใหญ่นี้มีพ่อบ้านมากถึงเจ็ดคน และตอนนี้ทุกคนก็ยังอยู่ครบ ในเวลาต่อมา หลังจากลุงแมกซ์ใสรถเข็นกระเป๋าเดินทางมาส่งจนถึงห้องนอนของโมนาร์ที่อยู่บนชั้นสองของคฤหาสน์หลังใหญ่ ตามที่มาดามโรสซี่ได้สั่งไว้ว่าให้จัดเตรียมห้องเอาไว้ให้หลานรักที่กำลังจะกลับมา “ขอบคุณมากค่ะลุงแมกซ์… ” สาวน้อยกล่าวเสียงหวานพร้อมกับหันมาส่งยิ้มให้ชายร่างสูงใหญ่ใหญ่ที่ช่วยเอากระเป๋าเดินทางสามใบใหญ่ๆ มาส่งให้จนถึงห้องนอน “เป็นหน้าที่ของผมครับคุณหนู… ” ลุงแมกซ์กล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพนุ่มนวล… ค้อมศีรษะให้กับสาวน้อยผู้เป็นนายเช่นเคย ก่อนจะก้าวออกมาจากห้อง เมื่อถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวลำพังในห้อง… โมนาร์แลสำรวจไปรอบๆ ห้องนอนที่คิดถึง ห้องซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นของหล่อน ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างยังจัดวางเอาไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนเดิมๆ แทบไม่ต่างจากวันแรกที่หล่อนจากไปอยู่โรงเรียนประจำเพื่อฝึกฝนเรื่องการเรือน