อรุณแรกวันฉานแสงสลัวเลือนลาง ภายใต้ม่านหมอกเบาบางหุ้มห่อทุกสรรสิ่งไว้
ทั่วทั้งผืนป่ากว้าง จ่อมจมอยู่ในละอองยะเยือกเย็นที่ทักทอเป็นสายใยหม่นมัวสีขาวขุ่น
หยาดน้ำค้างที่ก่อตัวอยู่บนยอดหญ้า สั่นไหวเชื่องช้าตามแรงลมเอื่อยๆ ก่อนจะปลิวหยดลงใส่แก้มชายหนุ่ม จนมันได้สติฟื้นลืมตาขึ้น
ฮุ้นชุนชิวเผยอเปลือกตา มองทุกสิ่งรอบตัวด้วยความงงงัน เพราะร่างมันนอนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ มีกิ่งไม้ที่ยังมีใบปกคลุมหนา ถูกปักสูงดันกันไปมาตลอดตั้งแต่หัวถึงเท้ามัน กิ่งไม้เหล่านั้นคงถูกวางให้เป็นหลังคาคุมกายชั่วคราว
ร้ายที่สุดเห็นจะเป็นหญ้าแห้งที่ปกคลุมตัวมาถึงอก แต่พอมันไล่มองลงมา ก็ต้องมีอันสะบัดตาตื่น ลืมตากว้าง
เหตุเพราะดรุณีน้อยอู่จ้าวกำลังหลับตาพริ้ม นอนซบหน้าอยู่กับอกมันแน่นิ่ง
ใบหน้างามซึ้งมีพวงแก้มแดงระเรื่อโดยไม่ต้องแต่งแต้ม ริมฝีปากอวบอิ่มที่สัมผัสอิงแนบอก ราวมีมนต์สะกดให้ชายหนุ่มแน่นนิ่ง ไม่อาจขยับเขยื้อ
