ฝูงนกแร้งสิบกว่าตัวบินวนรอบแนวป่าไผ่ ก่อกระตุ้นให้เหล่าขอทานมีสีหน้าลิงโลดดั่งพบเซียนวืเศษมาโปรดสัตว์
" ท่านประมุขมาแล้ว ! "
มีเสียงขอทานตะโกนลั่น จนเหล่าขอทานนับร้อยต่างโห่ร้องยินดี
" ประมุขผู้ไร้เทียมทาน ดั่งเซียนวิเศษในแดนดิน "
" ประมุขผู้เปี่ยมบารมี "
" ประมุขเทพยาจก…"
เสียงเชิดชูอึกทึก สอดรับไปกับแรงกระพือปีกของนกแร้ง ที่บินถลาลงมาจากท้องฟ้า ลงมาเยาะย่างบนพื้นดินโดยไม่เกรงกลัวผู้คนแม้แต่น้อย
ตรงข้ามกับเหล่าองครักษ์สาว ที่ต้องถอยตัวมายืนรวมกลุ่ม เพราะความน่าเกลียดน่าชังของนกแร้ง ที่เดินเล่นเรี่ยพื้นราวสัตว์บก
ท่ามกลางการโห่ร้องด้วยเสียงหลากหลาย พลันบังเกิดเสียง กรุ๊ง กริ๊ง กรุ๊ง กริ๊ง…ดั่งเสียงกระดิ่งเคาะสะท้อนในโพรงเหล็ก บันดาลให้ทุกชีวิตเงียบงัน เหลียวมองที่มาของเสียง ทางทิศบูรพาซึ่งมีแสงอาทิตย์รำไรอาบไล้ฟ้า
ปรากฏมีเงาร่างผอมแห้งซีดเซียว ลอยทะยานผ่านแสงอรุณ ดังเงาภูติพรายร่
