ตอนที่ ๑๕ ระลึก (๒)
714 Words
ตอนที่ ๑๕ ระลึก (๒)
‘เสี่ยวลู่…’
เสียงนั้นอีกแล้ว
‘เจ้าจะตายไม่ได้นะ’
เอ๊ะ...มีประโยคอื่นตามมาด้วย
‘ไม่เช่นนั้นแล้ว...เงินสามแสนตำลึงของเจ้าต้องเป็นของข้า!’
ไม่มีทาง! เงินที่นางหามาด้วยความยากลำบาก!
“ไม่!”
ลู่เสียนปฏิเสธเสียงดัง ดวงตากลมโตเบิกขึ้นจ้องมองฝ้าเพดาน นางหายใจหอบหน่วงด้วยความเหนื่อย ทว่ารู้สึกเจ็บที่หน้าอกเป็นระลอกจนต้องกุมหน้าอกเอาไว้แน่น
มืออีกข้างของนางชา เมื่อกวาดสายตามองก็พบกับสีหน้าเรียบนิ่งของหยางเฟิงเจี๋ยจนสะดุ้ง รีบดึงมือออกจากมือเขา ลู่เสียนกระถดตัวชิดกับเตียงด้วยความหวาดระแวง
“ท่าน...เฝ้ามานานเท่าไรแล้ว เอ๊ะ!”
ลู่เสียนสะดุ้งเมื่อหยางเฟิงเจี๋ยยื่นมืออุ่นร้อนของเขามาอังหน้าผากนาง ความรู้สึกร้อนผ่าวแผ่ลามจนหน้าร้อนฉ่า
“ไข้ก็ไม่มี หน้าแดงทำไม”
“ปะ...เปล่า ข้าสบายดีแล้วท่านกลับไปเถอะ”
“หายแล้วหรือ? อย่าพูดมากเลยนอนซะ” เขาสั่ง
“ท่านออกไปก่อนสิ ชายหญิงมิควรชิดใกล้” พูดจบลู่เสียนก็รั้งผ้าห่มขึ้นคลุมร่างกาย
หยางเฟิงเจี๋ยแกล้งหาว “ข้าก็ง่วงแล้ว”
“เอ๊ะ! ท่านพูดไม่รู้เรื่อง ง่วงแล้วก็สมควรกลับห้องไปได้แล้ว”
ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เขาคลานขึ้นเตียงของลู่เสียนแล้วทิ้งตัวลงใช้แขนก่ายหน้าผากแล้วหลับตา “ข้าง่วง หุบปากซะ”
“ไม่ได้! ท่านจะมานอนบนเตียงของข้าไม่ได้!”
“ตำหนักข้าข้าจะนอนที่ไหนก็ได้”
“ที่นี่มันที่นอนข้านะ”
หยางเฟิงเจี๋ยตะแคงข้าง ยังคงใช้สายตาเย็นชามองนางด้วยความรำคาญ “เงียบซะ ข้าง่วง”
“แต่...อุ๊ย!”
ลู่เสียนถูกหยางเฟิงเจี๋ยฉุดแขนจนล้มทับเขา ก่อนจะถูกอ้อมแขนแข็งแกร่งโอบรัดไว้ ขาของนางถูกขายาวๆ ของเขากดตรึงแน่น ดิ้นเท่าไรก็ไม่หลุด ใบหน้าของนางแนบชิดกับหน้าอกของเขาจนได้ยินเสียงของหัวใจที่เต้นรัว
“ท่าน!” นางไม่กล้าเงยหน้ามองเขา จึงทำได้แต่จ้องมองแผงอกแกร่งใต้เสื้อผ้าของเขา ใบหน้าร้อนผ่าวและหัวใจของนางก็เต้นอย่างบ้าคลั่ง
“บอกให้เงียบซะ”
“แต่…”
“โดยปกติข้าจะนอนได้ก็ต่อเมื่อ ห้องมืด…” พูดจบเขาก็ซัดเหรียญอีแปะเพื่อดับไฟในห้อง
“แต่ว่า…”
“มีหมอนข้าง”
“ท่านควรกลับห้องตนเองได้แล้ว”
“และ...เงียบ”
“ข้าจะพูด…อุ๊บ!”
หยางเฟิงเจี๋ยรั้งตัวลู่เสียนขึ้นพร้อมกับหยุดยั้งวาจาน่ารำคาญของนางด้วยริมฝีปากของเขาเอง...ยิ่งนางพยายามอ้าปาก เขาก็ยิ่งได้โอกาสแทรกซอนลิ้นแกร่งเข้าไปลิ้มชิมรสหวานในโพรงปากของลู่เสียน จุมพิตกำราบของ หยางเฟิงเจี๋ยทรงอานุภาพนัก เพียงแค่เขาพัวพันลิ้นเล็กของลู่เสียน...นางก็ตัวแข็งเกร็งไม่กล้าขยับเขยื้อนอีกเลย
ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกก่อนที่ตัวเองจะเตลิดไปมากกว่านี้ เขาได้ยินเสียงลมหายใจหนักหน่วงของตัวเองและเสียงหอบหายใจของลู่เสียน ความรู้สึกปวดหนึบตรงเสี่ยวเจี๋ยทำให้เขาต้องข่มใจเอาไว้
เขากอดลู่เสียนแน่นขึ้น ไม่อยากแกล้งนางไปมากกว่านี้แล้ว เพราะคนที่ทนไม่ได้อาจจะเป็นเขาเอง…
“เสี่ยวลู่ นอนซะ”
ลู่เสียนถูกเขาสั่งสอนจนเลอะเลือน รีบซุกหน้าเข้ากับอกแกร่งของเขาอย่างว่าง่าย ทั้งๆ ที่ร่างกายของนางนั้นยังสั่นเกร็งอยู่
หัวใจสองดวงเต้นกระหน่ำในความมืด
ความสับสนทำให้ลู่เสียนเลือกที่จะเงียบ…
องค์ชายสิบสามผู้มั่นใจในตัวเองกับรอยยิ้มน่ารักในคืนนั้น...ไหนจะรสจูบร้อนแรงในคืนนี้
ไม่ได้…
เขาปากร้าย...เย็นชา...เขาต้องล่อลวงนางเพื่อเอาเงินสามแสนตำลึงแน่ๆ
‘ลู่เสียน เจ้าจะเสียอะไรก็ได้ แต่อย่ายอมเผลอใจเพื่อเสียเงินสามแสนตำลึงให้เขาเป็นอันขาด!’
แต่...หากนางได้เขามาครอง
จะได้เงินมากกว่าสามแสนตำลึงหรือไม่นะ?
- Writer
