“ในที่สุดลูกพี่ก็มาสักที!”
เปรมนัยน์ตาเบิกกว้างเมื่อเห็นคนที่เขาเทิดทูนยืนอยู่หน้าห้องประจำการใช่ฟังไม่ผิดห้องที่เขาอยู่ตอนนี้คือห้องประจำที่พี่วาโยสร้างขึ้นมาสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันอยู่ในห้องนี้หมด
และไม่ต้องสงสัยว่าทำไมวาโยทำได้ก็เพราะว่าที่บ้านของวาโยเป็นผู้สนับสนุนหลักของมหาลัยดังนั้นไม่ว่าลูกชายของผู้สนับสนุนอยากทำอะไรอธิการบดีก็จะหลับตาข้างหนึ่งเสมอ
“พี่วาโยเชิญครับ”
ท็อปที่วิ่งตามมาก็ผายมือเชิญลูกพี่ให้เขาไปในห้องประจำการทันที
“อืม”
วาโยมองคนตรงหน้าแล้วเขารู้สึกคุ้นเคยเลยเดินเข้าไปในห้องทุกอย่างในนี้ดูไม่เหมือนห้องที่มหาลัยควรมีด้วยซ้ำดูเหมือนพวกห้องพักหรือคอนโดซะมากกว่า
นัยน์ตาคมกริบกวาดมองทุกอย่างด้วยใบหน้าเรียบเฉยมือเอื้อมไปจับโมเดลอยู่บนโต๊ะที่ยังไม่เสร็จดีภายในใจเต้นแรงจนแทบคลั่งความรู้สึกว่าที่นี่มันที่ของเขาจริงๆ เพียงหลับตาภาพในหัวที่เคยตัดสลับไปมาก็เริ่มมีเค้าโคร
