ฉันเดินออกมาจากห้องด้วยความหิวโหยเพราะตั้งแต่เมื่อวานมื้อค่ำไม่ได้กินอะไรเลยเพราะอายต้องข่มตานอนทั้งที่ยังหิวมันทรมานมากจริงๆ ฉันเดินเข้าห้องครัวแต่ดันเจอคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้
“อ่า นายตื่นเช้าจัง” ฉันถามเขาอย่างกระดากอายเพราะเรื่องเมื่อวานพยายามหลุบตามองพื้นทำเป็นไม่สนใจสายตาของเขา
“ก็เหมือนเธอที่ตื่นเช้า” วาโยตอบกลับมาพร้อมกับนั่งกินนมที่ฉันซื้อใส่ตู้ไว้ท่าทางของเขาดูเหมือนเจ้าของบ้านมากกว่าฉันอีก
“นั่นนมของฉัน” ฉันจับจ้องไปที่นมกล่องนั้นเพราะจำได้ว่าเหลือแค่กล่องเดียวหิวก็หิวยังโดนแย่งของกินอีกฉันได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“นมของฉันต่างหาก..เพราะถ้าเป็นนมเธอก็อยู่ตรงนั้นไง” วาโยพูดเฉยชาพร้อมกับปรายตามองมาที่ฉัน…ไม่ใช่!!
สายตาของเขามาต่ำลงมาจนกระทั่งถึงระดับอกของฉันและใช่หมอนี่หมอหน้าอกฉันด้วยใบหน้าเรียบเฉยเหมือนปลาตาย
“อย่ามอง!”ฉันรีบยกแขนขึ้นมากอดอกทันทีพร้อมกับถลึงตามองคน
