ห้องประจำการ คณะวิศวะ
มือหนามองกุญแจรถและโทรศัพท์ที่พึ่งได้มาวันนี้จ้องมองของทั้งสองแล้วช่างใจวันนี้ว่าจะลองจับรถดูบางทีเขาอาจจะจำอะไรได้บ้าง
ไม่ใช่อาจแต่เขามั่นใจว่าจำได้แน่นอนตั้งแต่มาที่มหาลัยเขาทั้งคุ้นเคยทั้งภาพตัดที่เกิดขึ้นในหัวทุกอย่างดูชัดเจนขึ้นซึ่งเรื่องนี้ยังไม่เล่าให้เดียน่าฟังเลยเพราะเธอก็มีเรื่องให้เครียดมากพออยู่แล้วเอาไว้ทุกอย่างลงตัวเขาจะบอกเธอแน่นอน
แกร็ก!
เขาเปิดลิ้นชักเพื่อจะเก็บกุญแจรถดันเจอกับอะไรบางอย่างเขาจึงหยิบขึ้นมาดูเป็นพลาสเตอร์สีชมพู ลายหมู ที่ผ่านการใช้งานแล้ว
“โอ๊ย!”
เขายกมือขึ้นมากุมที่ขมับเมื่อภาพซ้อนทับกันหลายภาพกำลังผุดขึ้นมาในหัวภาพที่ใครบางคนทำแผลให้ภาพที่เขาต่อยกับใครบางคนที่แน่ๆ ความรู้สึกเกลียดอย่างรุนแรงพุ่งโจมตีเขา
เขานั่งลงบนเก้าอี้หลับตาลงพยายามตั้งสติปล่อยให้ทุกอย่างไหลเข้ามาช้าๆ ไม่พยายามเค้นมากจนเกิดไปค่อยๆ นึกทีละนิด
“ทำไมทีไอ้ต้าร์
