ห้ามใจไม่ให้รัก

8

เสียงกริ่งบอกเวลาเตือนว่าถึงเวลาเรียนคาบบ่ายแล้ว อาจารย์ในภาควิชาทยอยออกไปสอนกันหมดแล้ว หลังจากที่เธอล้างจานเสร็จแล้วก็ลงมาเข้าห้องน้ำและซื้อขนมที่โรงอาหารข้างล่าง ก่อนที่จะกลับไปทำงานต่อในช่วงบ่าย รณพีร์ไม่ได้สนใจอาจารย์ร่วมห้องที่ทยอยออกไปสอนกันทีละคน จนเหลือแต่ตัวเองเพียงคนเดียว เค้ากำลังตื่นเต้นมากที่จะได้อยู่กับเธอตามลำพัง นานแค่ไหนแล้วที่ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย เสียงประตูถูกผลักเข้ามาแล้วเค้าก็เงยหน้าขึ้นไปมองสบตากับเธอ

ใบหน้าสวยใสโผล่เข้ามาพร้อมกับกาแฟเย็นสองแก้วและขนมอีกจำนวนหนึ่งเธอวางของลงบนโต๊ะแล้วเดินเข้ามาหาเค้าที่โต๊ะทำงาน

"อาจารย์คะกาแฟเย็นค่ะ"

กาแฟเย็นแก้วสวยถูกส่งยื่นมาให้ตรงหน้าเค้าพร้อมกับรอยยิ้ม

"หนูซื้อมาฝาก" รณพีร์จงใจจะรับแก้วกาแฟตรงหน้าพร้อมกับจับมือเธอไปด้วย จะหาว่าเค้าชีกอเค้าก็ยอมรับแต่เค้าอยากรู้จริงๆว่าเธอคิดยังไงกันแน่

"อาจารย์จับมือหนูหรอคะ" เสียงเธอบอกออกมาตรงๆทำให้เค้าลุกขึ้นยืนแล้วมองลูกศิษย์คนสวยของตัวเองที่อยู่ตรงหน้า

"ผมตั้งใจจับมือคุณเลยนับดาว" อาจารย์หนุ่มคิดว่า เธอชัดเจนตรงๆแบบนี้เค้าก็จะชัดเจนไปบ้างเหมือนกัน

"แต่ผมไม่ได้หลอกจับมือคุณนะ ผมอยากจับมือคุณจริง" เธอดึงมือกลับไปแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะกลางห้องแล้วไม่ตอบอะไรออกมา

อาจารย์พีร์เค้าโดนเมียทิ้ง อาจารย์พีร์เป็นพ่อม่าย หล่อ แต่แก่แล้ว ว่ามั้ยละ แถมท่าทางก็ไม่ได้รวยอะไร รถที่ใช้ก็รถญี่ปุ่นธรรมดา หล่อแต่จนก็กินไม่ได้นะ เสียงร่ำลือถึงอาจารย์คนนี้ก่อนที่เค้าจะม่สอนที่นี่ นับดาวไม่ได้สนใจอะไร แต่เมื่อกี้นี้เธอต้องกลับมาคิดใหม่เสียแล้ว

"ถ้าคุณโกรธเรื่องเมื่อสักครู่ ผมขอโทษและจะไม่ทำแบบนั้นกับคุณอีกนับดาว อย่ากลัวไปเลย"

เค้าวางกระดาษปึกใหญ่ลงตรงหน้า แล้วหยิบกระดาษรายชื่อส่งให้อีกแผ่นหนึ่ง

"คุณทำงานต่อเถอะ อย่าใส่ใจกับผมเลย บางทีผมอาจจะทำให้คุณกลัวผม แต่ผมไม่เคยคิดไม่ดีกับคุณหรอกนะ" เค้าบอกความในใจยาวเหยียดหลังจากสังเกตอาการตกใจของลูกศิษย์สาว ป่านนี้เธอคงคิดลบกับเค้าไปแล้ว

สองคนในห้องทำงานทำงานของตัวเองคนละมุมโดยไม่มีใครพูดอะไร จนเวลาผ่านไปสองชั่วโมงกว่า อาจารย์ที่ไปสอนก็ทยอยเดินกลับเข้ามา โดยที่คนในห้องก็ไม่มีใครแสดงอาการผิดสังเกตอะไรเลย นับดาวแทบจะไม่มีสมาธิในการทำงานเลย เธอมัวแต่คิดถึงคำพูดของเค้า เธอไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไงกันแน่ เค้าแค่หยอก แค่แกล้ง หรืออยากเคลมเด็กเล่นๆกันแน่ แต่ท่าทีสุภาพของเค้าทำเอาเธอสับสนเหลือเกิน จะถามออกไปก็ไม่กล้า จะเก็บเอาไว้ก็สงสัย จะปรึกษาใครก็คงไม่ดีแน่ เธออยากรู้จริงๆเลยว่า อาจารย์รณพีร์คิดยังไงกับเธอ

เอกสารปึกใหญ่ถูกนำมายื่นวางเอาไว้ข้างโต้ะทำงาน ใบรายชื่ออยู่ด้านบนสุด รณพีร์เงยหน้าจากหนังสือเล่มหนาแล้วมองดูงานที่เสร็จเรียบร้อยแล้ว

"เสร็จแล้วค่ะ หนูลาเลยนะคะ แล้วพรุ่งนี้เช้าหนูจะมารออาจารย์ค่ะ"

นับดาวบอกออกมาแล้วยกมือไห้วทำความเคารพอาจารย์หนุ่ม พร้อมกับรับซองเงินที่เค้าส่งมาให้

"ค่าขนมคุณวันนี้กับพรุ่งนี้" รณพีร์บอกเสียงเรียบออกมา พร้อมด้วยความอึดอัดในหัวใจของตัวเอง

ไลน์เด้งขึ้นมาว่าเธอมีเค้าเป็นเพื่อนในไลน์เพราะเบอร์โทรศัพท์ มือบางกดเข้าไปเพิ่มเพื่อนด้วยความรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจนัก เค้าคิดยังไงกับเธอกันแน่ และที่สำคัญตัวเธอเองคิดยังไงกับเค้า ข้อความในไลน์ที่เพื่อนส่งมาคุยค้างเอาไว้นับร้อยข้อความแต่เธอกลับไม่อยากอ่านเลย เธออยากจะส่งไลน์ไปถามเค้ามากกว่า ว่าเค้าคิดยังไงกันแน่ แต่มันยากจริงๆในเมิ่อสถานะมันค้ำคออยู่แบบนี้เธอจะทำอะไรได้ นับดาววางโทรศัพท์ลงบนเตียงนอนของตัวเอง เธออึดอัดจะบ้าแล้ว

รณพีร์ถอนหายใจออกมาระหว่างขับรถกลับบ้าน ดูท่าว่าเธอจะตกใจมากและเห็นเค้าเป็นไอ้อาจารย์จอมฉวยโอกาสไปแล้ว เค้าไม่ได้เป็นแบบนี้กับใครนะ แต่เค้าเป็นแค่กับเธอ