ห้ามใจไม่ให้รัก

7

​

"ไม่ต้องรอเรานะแทน อาจารย์ในห้องสั่งข้าวมาเผื่อเราแล้ว เพราตอนบ่ายหลังจากเสร็จงานของอาจารย์รณพีร์แล้ว ยังมีงานของอาจารย์ท่านอีกรออยู่อีก"

นับดาวบอกปฎิเสธออกไป แล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องใส่ใจกับคำพูดของอาจารย์รณพีร์ขนาดนี้ อายุขนาดนี้จะมีแฟนจะคบกันจริงๆไม่ใช่เรื่องแปลก เพื่อนบางคู่บางคนก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแล้วด้วยซ้ำ แต่เธอกลับไม่อยากให้อาจารย์รณพีร์เข้าใจเธอผิดๆแบบนั้นเลย

กระดาษรายงานที่ตรวจเช็กแล้วถูกนับวางเรียงเอาไว้เรียบร้อยเมื่อเค้าเปิดประตูเข้ามา อารมณ์หงุดหงิดเกิดขึ้นมาเมื่อเห็นเธออยู่กับเพื่อนชายหน้าตาคนหนึ่ง ท่าทางที่คุยกันทำให้คิดได้ว่าคงจะมารอแฟนไปกินข้าว สติของเค้าหลุดออกมาทันที ก่อนจะพูดประชดออกไป แล้วก็กลับมาคิดได้ว่า เค้ามีสิทธิ์อะไรที่จะหวงเธอ มีสิทธิ์อะไรที่จะไปประชดแบบนั้น ไม่มีเลย รณพีร์นั่งลงที่โต้ะทำงานของตัวเองแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า

ประตูหน้าห้องถูกเปิดออกเค้าคิดว่าเธอคงเข้ามาเก็บกระเป๋าส่วนตัวแน่ๆ เค้าไม้อยากมองภาพเธอเดินออกไปเลย นับดาวนั่งลงทำงานของตัวเองสักพัก อาจารย์หลายท่านเดินเข้าออกและกำลังจะลงมือทานข้าวกลางวันกัน

"นับดาวทานข้าวด้วยกันสิ" เสียงอาจารย์รวีส่งเสียงเรียกเธอ รณพีร์ลืมตาขึ้นมาทันที เธอไม่ได้ไปทานข้าวกับแฟนใช่ไหม เค้าลืมตาขึ้นมาโดยอัตโนมัต แล้วขยับตัวนั่งตรงเพื่อมองเธอให้ชัดเจน แล้วเค้าก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

นับดาวนั่งอยู่เก้าอี้ตัวสุดท้ายตรงโต้ะกลางห้อง อาจารย์ในภาควิชาส่วนใหญ่นำอาหารมาทานกลางวันเองทั้งนั้น แค่แบ่งมื้อกลางวันให้ลูกศิษย์ที่น่ารักคงไม่ใช่เรื่องยาก ตามปกติแล้วรณพีร์มักจะไม่ร่วมวงด้วยแต่วันนี้เป็นข้อยกเว้น จานเมลามีนสีสวยที่เธอใช้เป็นของใครสักคนในห้องนี้ แต่ช้อนที่เธอกำลังตักข้าวเข้าปากอยู่เป็นของเค้า

"บ่ายนี้ห้องนี้คงเงียบสงบ เพราะไปสอนกันหมด นับดาวจะกลับเลยไหม" อาจารย์ท่านหนึ่งถาม แต่ยังไม่ทันได้ตอบอะไร เสียงอาจารย์รณพีร์ก็ตอบขึ้นมา

"พอดีผมมีงานให้นับดาวช่วยครับ "

เธอเงยหน้ามองเค้าอย่างตกใจ อะไรกันเมื่อกี้ยังไล่ให้ไปอยู่เลย มาตอนนี้มีงานจะใช้อีกแล้ว

มื้ออาหารจบลงแล้ว เธอไม่เคยมีปัญหาที่จะร่วมโต๊ะกับผู้ใหญ่เลยอาจจะดีด้วยซ้ำอย่างน้อยเธอก็รู้สึกอุ่นใจว่ามีผู้ใหญ่ให้ความเอ็นดูในวันที่โดดเดี่ยวเพียงลำพัง

"หนูล้างจานให้เองนะคะ" นับดาวบอกกับอาจารย์ที่นั่งอยู่ด้วยกัน ผู้ใหญ่อมยิ้มออกมา "ขอบใจมากนะนับดาวที่คอยดูแลอาจารย์" มือบางค่อยๆกวาดเศษอาหารลงถุงขยะแล้วรวบรวมจานมาล้างที่ตรงมุมห้องด้านใน แล้วล้างจานอย่างเงียบๆ

รณพีร์นั่งมองคนที่กำลังยืนล้างจานแล้วยิ้มออกมา คนในห้องออกไปแปรงฟันทำธุระส่วนตัวกันหมดแล้ว เหลือแต่เค้าอยู่ตามลำพังกับเธอ เค้าขยับตัวลุกขึ้นเดินไปยืนข้างๆแล้วช่วยล้างน้ำเปล่าจานที่ล้างน้ำยาแล้ว

"ผมไม่ได้ถามคุณเลยว่าช่วงบ่ายว่างไหม เพราะมีงานให้ทำอีก" เค้ายอมรับว่าหาเรื่องชวนเธอคุย

"หนูไม่ได้ไปไหนค่ะ ช่วยงานอาจารย์ได้" เธอตอบออกมา แล้วเงยหน้ามองด้านข้างของเค้าที่ดูหล่อกระชากใจเหลือเกิน

"ที่อาจารย์พูดเมื่อกี้นี้อาจารย์พูดผิดนะคะ" เธอบอกกับเค้า รณพีร์หันไปทางคนพูดที่ยืนอยู่ข้างตัว เธอสูงแค่ไหล่เค้าเท่านั้น "อะไรหรอ ผมพูดอะไรผิด"

"แทนเค้าไม่ใช่แฟนหนูนะคะ เราเป็นแค่เพื่อนที่ไม่สนิทกันด้วยซ้ำ" เธอบอกออกมาแล้วมองหน้าเค้าที่มองเธออยู่พอดี รณพีร์พยักหน้าแล้วรีบล้างมือของตัวเอง หลังจากได้ยินเสียงคนคุยกันหน้าประตูห้อง เค้าเดินกลับมาที่โต้ะแล้วสงบจิตใจตัวเองเพราะความตื่นเต้น หากไม่คิดมากเกินไป นับดาวคงอยากบอกให้รู้ว่า เค้าเข้าใจผิดและเธอไม่อยากให้เค้าเข้าใจในตัวเธอผิดไป

นับดาวยืนยิ้มออกมาระหว่างที่ล้างจานอยู่ เธอบอกเค้าไปแล้วรู้สึกดีจัง ทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนี้ก็ไม่รู้ แต่มันดีมากเลยที่ได้ยืนคู่กับเค้า