หลงยุค80มาเป็นภรรยาชายพิการ

บทที่ 7

จากนี้ต่อไปไม่ติดค้างกัน

พ่อเฒ่าเซียวเอาเงินพันหยวนยื่นให้กับเซียวหานเย่และพูดว่า

"พ่อขอโทษนะลูก"

เซียวหานเย่รับเงินจากพ่อเฒ่าเซียวและพูดว่า

"ลูกให้อภัยทุกอย่าง ไม่ติดค้างกันสำหรับท่านคนเดียว แต่คนอื่นไม่ใช่"

เซียวหานเย่ตอบพ่อเฒ่าเซียวกลับไป

เสียงแม่เฒ่าเซียวร้องด่าสามีเฒ่าว่า

"ตาแก่ แกจะให้เงินมันทำไม เอาคืนมาเดี่ยวนี้นะตาแก่"

แม่เฒ่าเซียวตะคอกด่าอย่างไม่พอใจ

พ่อเฒ่าเซียวหันไปด่านางเฒ่าเซียว

"ถ้าหากแกมาหาเรื่องเซียวหานเย่อีก ข้าจะหย่ากับแก่และไสหัวไปจากบ้านของข้าได้เลย เจ้าใหญ่ไปเอาแม่แกกับเมียแกออกมา ต่อไปใครมาหาเรื่องลูกรองอีกข้าจะไล่มันออกจากบ้านข้าทันที เจ้าด้วยสะใภ้ใหญ่ที่ตัวดีนักหาเรื่องได้ตลอดที่ผ่านมาเตรียมกลับไปบ้านเก่าของเธอได้เลย เพราะต่อไปนี้บ้านหลังนั้นลูกรองยกให้ข้าแล้ว ต่อไปข้าจะไล่ใครออกไปก็ได้ถ้าก่อเรื่องขึ้นมาอีก”

พอแม่เฒ่ารู้ว่าสามีจะหย่าก็ตกใจจนหน้าซีด

ถ้าโดนหย่าตอนแก่เธอไม่มีบ้านให้กลับไปอย่างแน่นอน

เพราะที่บ้านคงไม่มีใครต้อนรับเธอที่แต่งออกมาก็เหมือนน้ำที่สาดทิ้งถึงจะโกรธก็ก้มหน้าไม่กล้าพูดอะไรออกไปได้แต่กัดฟันทั้งยังที่เจ็บแผลที่ปากอีก

"ดีพวกเจ้ากลับไปได้"

แล้วลุงซ่งบอกต่อไปอีกว่า

"อย่าให้ข้าเห็นว่าใครในบ้านของแกมารังแกสองคนผัวเมียนี้อีกนะตาเฒ่าเซียว"

ลุงซ่งคาดโทษทุกคนในบ้านใหญ่เซียว

หลังจากที่ทุกคนกลับไปหมดแล้ว ซานซานก็ปิดประตูและพาสามีเข้าในมิติ

และปลอบใจสามีในแบบของเธอ จนเซียวหานเย่อิ่มเอมในหัวใจที่มีเมียดีคอยห่วงใยความรู้สึกและให้ความสัมคัญกับเขาทุกอย่าง

เขาช่างโชคดีที่ได้แต่งงานกับซานซานตามที่บิดาหาให้จริงๆและมีหนังสือหมั้นหมายกับพ่อของซานซานที่เป็นเพื่อนรักกันจนใด้ทำการหมั้นหมายไว้ให้กับลูกทั้งสอง

เซียวหานเย่กอดร่างเปลือยเปล่าของเมียรัก หลังจากเข้ามาปลอบใจกันในมิติไปหลายรอบ เขาก็ยังไม่อิ่ม ลูบไล้ซุกชอกคอเมียรักเพื่ออยากร่วมรักกับเธอต่ออีก มืออีกข้างบีบเค้นอกอวบจนเกินตัวปากก็ดูดดึงอย่างตะกละตะกลาม กินเท่าไรก็ยังไม่อิ่มในรสรักของเมียสาว เฝ้าวนเวียนคลอเคียไม่ห่าง ยิ่งเสียงร้องครางหวานแทบขาดใจของเมียรัก ยิ่งทำให้อารมย์กระเจิ่งอยากฟังเสียงครวญครางหวาน หานเย่บอกเมียรักร้องให้ดังๆได้เลย ไม่มีใครได้ยิน ยิ่งได้ยินเสียงร้องครวญคราง

เขายิ่งกระแทกเอ็นร้อนใส่ร่างเมียรักจนสั่นคลอน หน้าอกอวบใหญ่สั่นไหวไปตามแรงกระแทกเข้าออกของแท่งเอ็นร้อนของสามี จนหานเย่อดไม่ไหวก้มลงดูดดึงบีบเค้นจนซานซานร้องครวญครางแทบขาดใจ เสียงขาเตียงดังเอียดอาดตามแรงกระแทกของคนด้านบน

"พี่ค่ะน้องไม่ไหวแล้ว"

เสียงซานซานร้องเสียงดังเธอใกล้จะเสร็จสมเต็มที่ อะๆ อือๆ พี่เซียว อะๆ แรงอะ อีก อ้าส์ อือๆ อ้าๆ อือ อือ อะ อือ สา-อะ มี แรงอี-ก อ้าส์ อือ อือ อะ อะ อือ หานเย่เร่งแรงกระแทกตามเมียให้เร็วๆถี่ๆรั่วๆ

"พร้อมกันนะ ซานซาน"

หานเย่กระแทกแรงๆ และครางเสียงต่ำอย่างสุขสมตามเมียรักไปติดๆกันก่อนที่ซานซานจะหลับไปในอ้อมกอดของสามีเซียวหานเย่กอดและจูบเมียรักหลังจากที่เธอหลับไปหลังที่เสร็จสมไปหลายรอบที่เป็นเขาที่กิมไม่อิ่มในรอบเดียวจากนั้นหานเย่ก็ทำความสะอาดให้เมียรักอย่างไม่รังเกียจและใส่ผ้าให้ชุดใหม่และกลับมานอนกอดเมียรักและหลับไปด้วยกันจนเช้าของอีกวัน

วันนี้ซานซานตื่นขึ้นมาสามโมงเช้ากว่าๆ

สามีคงออกไปทำงานในฟามร์แล้ว ซานซานลุกขึ้นมารู้สึกปวดเอวที่เมื่อคืนปลอบใจสามีทั้งคืน ใครจะไปรู้ว่าสามียุค80ช่างเร่าใจกินดุกินเก่งแรงไม่มีตก

ขนาดเธอฝึกหนักในอาชีพทหารที่หน่วย มาเจอพ่อคนกินดุแทบจะเดินไม่ไหว

ไม่แปลกใจเลยทีสามีที่เป็นทหาร ก็คงฝึกหนักไม่ต่างกับเธอเหมือนกัน

ซานซานคิดก่อนจะเข้าไปแช่น้ำอุ่นในห้องน้ำครึ่งชั่วโมงก่อนจะออกไปกินข้าวที่ห้องครัว ที่สามีเตรียมไว้ให้เรียบร้อย

ซานซานได้ยินเสียงรถไถใหญ่ทำงานอยู่ในไร่สามีคงไถ่เพื่อปลูกผักต่อหลังจากตัดไปทำผักดองเมื่อวานนี้

ตอนนี้ซานซานกิ่มข้าวอิ่มแล้ว ออกมานั่งรับลมหน้าระเบียง10โมงกว่า

มื่อเช้าของวันนี้หลังสามีให้ปลอบใจทั้งคืน คิดแล้วก็อายหน้าแดง

สามีของเราช่างเร่าร้อนเวลาอยู่ในอารมณ์เสน่หา ทั้งคำพูดหวานหูเพื่อออดอ้อนจับเธอกินทั้งคืน

ดีนะ มีน้ำพุวิเศษดื่มแล้วทำให้หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง

เมื่อคืนซานซานร้องขอให้สามีพอก่อน เพราะไม่ไหวและง่วงนอนมาก

แต่เขากับเอาน้ำวิเศษในตู้เย็นออกมาให้ดื่นกันคนละขวด หลังจากนั้นสามีก็คึกทั้งคืน

จนตอนนี้ที่ได้ยินแต่เสียงรถไถเงียบเสียงไปแล้ว

“สงสัยเดินไปทำงานต่อไปแล้วมัง”

ซานซานคิดในใจ

นั่งจิบกาแฟเพลินๆมีกระรอกน้อยกระโดนขึ้นมาเกาะที่แขนพร้อมกับพูดว่า

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับเจ้านาย พอดีว่าข้าพึ่งออกจากถ้ำเพราะต้องจำศีลมาขอรับ นายหญิง"

กระรอกน้อยบอกเจ้านาย

ซานซานตกใจ

"เอ้ย กระรอกพูดได้อะไรมันจะวิเศษขนาดนี้ มีทั้งมิติ แล้วกระรอกพูดได้ เจ้าพูดกับเราหรือกระรอกน้อย"

ซานซานตั้งสติได้ก็ถามกับไป

"ใช่แล้วครับ ข้าคือกระรอกน้อยของนายหญิงมาหลายภพชาติ และรอนายหญิงในมิติเวลา

หลังจากที่นายหญิงหมดอายุไข และคอยเวลาที่นายหญิงมาเกิดใหม่ขอรับ"

กระรอกน้อยตอบซานซาน

"เจ้าชื่ออะไรละกระรอกน้อย"

ซานซานถามกับ

"ยังไม่มีชื่อครับ รอให้นายหญิงตั้งให้ครับ"

"อือ อย่างนั้นหรือ งั้นให้เจ้าชื่อต้วนต้วนก็แล้วกัน"

ซานซานตอบ

" เออ เจ้ามาจากที่ป่า เห็นสามีข้าหรือไม่ต้วนต้วน"

ซานซานถามกับ

"อ้อ นายท่านออกไปสั่งงานกับนายช่างที่กำลังซ่อมรั่วให้กับเจ้านายนะขอรับ เดี่ยวก็เข้ามาแล้วครับ ตอนนี้นายท่านสามารถเข้าออกในมิติเองได้แล้ว เพราะนายท่านเป็นคู่ชีวิตแท้ ของนายหญิงทุกภพทุกชาติขอรับ"

ต้วนต้วนน้อยตอบ

"ขอบใจมากต้วนต้วน ว่าแต่ในถ้ำที่เจ้าเข้าไปจำศีลมีอะไรดีๆในภูเขาหลังบ้านเราไหม

"อย่างเช่นโสมคนเห็ดหลิดจือประมาณนี้ละ ต้วนต้วน "

ซานซานถามต้วนต้วนเพราะอยากอยากรู้

"นายหญิงอย่าได้ห่วง ในมิติแห่งนี้ของนายหญิงมีทุกสิ่งขอรับ "

ต้วนต้วนตอบอย่างอารมณ์ดีและนั่งกินผลไม้ที่มันเก็บมาจากป่าด้วยและยื่นให้ซานซานกินอีกด้วย

สองคนหนึ่งกระรอกนั่งเล่นและกินผลไม้จนอิ่มพูดคุยกันกระหนุ่งกระหนิงจนเซียวหานเย่เข้ามาเห็นเมียนั่งพูดกับกระรอกก็ตกใจเรียกชื่อเมียเสียงดัง

ซานซาน!!!!!!!!!!!