หลงยุค80มาเป็นภรรยาชายพิการ

บทที่ 6

เสียงทุบประตูเสียงดังสนั่นอีกทั้งเสียงโวยวายกรนด่าอย่างหน้ารังเกียจของแม่สามี ซานซานยังคิดว่านางคือแม่ของสามีของเธอจริงๆหรือ

ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูอย่างแรงวันนี้ขอฟาดปากคนเล่นให้เจ้าของร่างเดิมสักหน่อยเถิด

พอประตูเปิดออกแม่เฒ่าเซียวก็ด่าทันทีว่า

"พวกอกตัญญู มีเงินไปซื้อจักรยาน ซื้อของ แต่ไม่รู้จักแบ่งให้บ้านพ่อกับแม่ แอบกินกันสองคน ไหนเงินเหลือเท่าไรเอามาเลยนะ ข้ายังไม่ได้รับเงินชดเชยจากการบาดเจ็บของไอ้หานเย่เลย"

แม่เฒ่าเซียวพูดขึ้นทันทีที่ซานซานเปิดประตู

“น่านตูว่าแล้วเชียว ทำไมซื้อหวยไม่ถูกวะนังทิตา”

ซานซานคิดในใจก่อนจะตะคอกกับเสียงดังเสียง

"เปรตที่ไหนมาร้องขอส่วนบุญแถวนี้น่ารำคาญจริงๆ

"โอ้ะ" นี้มัน อดีตแม่สามีกับพี่สะใภ้สุดที่รักนี้นา มาแหกปากหน้าบ้านคนอื่นทำไมไม่ทราบค่ะ หรือพวกคุณลืมตัวว่า ได้ขับไล่ฉันกับสามีเหมือนหมูเหมือนหมาออกจากบ้านตระกูลเซียวที่ร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้านไปแล้ว แต่พอรู้ว่าลูกชายบาดเจ็บและพิการกลับมาจากไปรับใช้ชาติที่ค่ายทหารไม่แม้แต่ให้เข้าบ้านและขับไล่ออกมา แล้วเรียกร้องหาความกตัญญูช่างหน้าไม่อายหนังสือตัดขาดก็มี ทั้งยังให้เงินมาแค่500หยวน ข้าวปลาอาหารของกินไม่ถึงห้าชั่ง แล้วยังไม่กลัวว่าลูกสะใภ้กับลูกชายจะผ่านหน้าหนาว ที่จะถึงในสามเดือนที่จะถึงนี้หรือเปล่า มาอยู่ที่นี้ได้เกือบสองอาทิตย์ไม่เคยโผล่หัวมาดูหรือถามอาการของลูกชายเลย มีแต่ชาวบ้านมาช่วยปัดกวาดและหามสามีข้ากลับมาส่งที่บ้านให้ พอได้ยินว่าเราผัวเมียเข้าเมืองไปซื้อของและหาหมอมาเมื่อวาน และขี่จัรกยานกลับมาบ้านเท่านั้นละ แห่กันมาทั้งโคตรเลยนะ"

ซานซานพูดรวดเดียวจบเลย

แม่เฒ่าเซียวกับลูกสะใภ้ใหญ่อ้าปากพงาบๆหลังจากที่ซานซานด่าจบ

"แม่ นังซานซานมันด่าเรา ว่าหน้าด้านมาของส่วนบุญจากมัน"

สะใภ้ใหญ่รีบใส่ไฟให้แม่สามีด่าซานซานต่อทันที

แม่เฒ่าเซียวตอบ

"อือข้ารู้แล้ว หล่อนไม่ต้องย้ำ "

สะใภ้ใหญ่หน้าเจื่อนทันที

ก่อนแม่เฒ่าเซียวด่าซานซานกับว่า

"แล้วไง ก็ฉันเป็นแม่ของมัน มันต้องกตัญญูแม่มันสิ ถึงจะถูกไปเรียกไอ้หานเย่ออกมาเดียวนี้ มันปล่อยให้เมียมายืนด่าแม่ของตัวเองได้อย่างไง”

แม่เฒ่าเซียวโกรธหน้าดำหน้าแดง

ซานซานหัวเราะ แล้วตอบ

"คงจะไม่ได้หรอกค่ะ เพราะพี่เย่เดินยังไม่ได้ หมอบอกเมื่อวานให้นอนพักมากๆ และไม่ต้องทำงานหนักขาอาจจะเป๋ถ้ายังฝืนเดินและทำงาน ไม่ทราบว่าอดีตแม่สามีจะรับไปเลี้ยงต่อหรือค่ะ หรือนำเงินและอาหารมาเพิ่มให้ค่ะ “

ซานซานถามกับตาใส

"เหอะ ฝันไปเถิด ที่ข้ามาวันนี้เพราะต้องการเงินที่ทางการจ่ายชดเชยให้กับเซียวหานเย่ลูกชายของข้าหลีกไปข้าจะเข้าไปเอาเงิน"

แม่เฒ่าเซียวผลักซานซานของจากประตูเพื่อจะเดินเข้าบ้านไปเอาเงินจากเซียวหานเย่ที่อยู่ในบ้าน

"หยุดอยู่ตรงนั้น ใครเข้ามาข้าจะถือว่าบุกรุกทันที และจะไปแจ้งกับทางการว่า แม่สามีที่ตัดขาดกับลูกชายแล้วยังมาข่มขู่จะเอาเงินอีก ทั้งที่ลูกชายบาดเจ็บสาหัสกับมา ไม่ถามอาการสักคำแถมยังไล่ออกจากบ้านเดิมและยังตัดขาดกันไปแล้ว และมีหนังสือแยกบ้านคนละใบยังจะกล้ามาขอเงินชดใช้อีก แล้วที่นี้ก็ไม่ใช่บ้านของพวกคุณ นี้คือบ้านของตากับยายของฉัน พวกคุณลืมอะไรไปหรือเปล่า ลองเข้ามาสิฉันตบเรียงตัวแน่นอน จะมาถามหาความกตัญญูมันหมดไปแล้ว ตอนที่ฉันอยู่ที่บ้านคุณใช้งานฉันยิ่งกว่าทาส งานบ้านก็เป็นฉันทำทุกอย่าง

ส่วนสะใภ้ใหญ่นอนตีพุงเลี้ยงลูกไม่เคยโดนด่า เงินทุกบาทเป็นสามีของฉันส่งมาทุกเดือน จนได้สร้างบ้านหลังใหญ่ให้ มีหน้ามีตา แต่ในบ้านมันคือนรกดีๆ นี้เองทให้ข้าวกับคนที่ทำงานแทบนับเม็ดได้ ของกินดีๆเก็บไว้ให้กับหลานชายที่รักทั้งหลาย คนทำงานไม่เห็นคุนค่าส่วนคนไม่ทำงานคือเทวดาในบ้าน แล้วอย่างนี้จะมาเรียกหาความกตัญญูจากใครอีก”

ซานซานด่ากาดทันที

"ดีเหมือนกันเข้ามาสิกำลังอยากออกกำลังพอดีเลย"

"แก่กล้าไล่ฉันเหรอนังซานซาน"

แม่เฒ่าเซียวชี้หน้าด่า ซานซาน

"ทำไมยายเฒ่า ไม่ใช่แม่ฉันนี่ ทำไมจะด่าไม่ได้ ฉันจะกตัญญูกับคนที่มีค่าให้กตัญญูเท่านั้น คงไม่กลับไปกตัญญูโง่ๆกับคนที่ไม่เห็นค่าของฉัน ซานซานคนเก่ามันตายไปแล้วตั้งแต่ที่โดนรังแก และยังขับไล่ออกมากับสามีที่พิการแล้ว มาสิใครอยากโดนตบก็เข้ามาเลยวันนี้ไม่สนคนแก่คนหนุ่ม ถ้ามารังแกกันถึงที่บ้านก็ลองดูว่าใครมันจะถูกจะผิด จะเข้าอำเภอไปแจ้งให้ทางการให้รับรู้เลยว่า แม่ที่ขับไล่ลูกชายที่พิการที่เพราะไปรับใช้ชาติและถูกกระทำยิ่งกว่าเขาไม่ใช่คน”

ซานซานด่ากราดไม่ไว้หน้าใครเลย

สะใภ้ใหญ่ได้ยินก็โมโห หน้าแดง วิ่งเข้าใส่ซานซานทันที เพราะร่างเก่าไม่สู้คนก็เลยโดนรังแกบ่อยๆ

แต่กับเธอไม่ใช่ ซานซานยกเท้า กระโดดถีบเข้าหน้าท้องสะใภ้ใหญ่เต็มๆ จนกระเด็นไปกระแทกรั้วอย่างแรงนอนร้องกุมท้องร้องโอดโอย ซานซานชี้หน้า

"เข้ามาสิวันนี้ฉันขอสู้ตาย คนแก่ก็ไม่เว้นถ้าเข้ามาทำร้ายฉันก่อน"

"นังซานซานแกกล้าตีฉันหรือ"

แม่เฒ่าเซียวชี้หน้ามือสั่นที่เห็นสะใภ้ใหญ่ลอยกระแทกรั้วเต็มๆและยังลุกขึ้นมายืนไม่ได้เลยตอนนี้

"ก็ลองดู"

ซานซานตอบวันนี้จะตีปากยายเฒ่าจอมวางแผนนี้ให้หลาบจำและจะให้ลุงซ่งคิดเงินค่าเสียหายคืนมาให้ร่างเดิมสักหน่อย

แม่เฒ่าเซียวง้างมือขึ้นตบหน้าซานซานสุดแรงทซานซานก้มลงหลบแม่เฒ่าเสียหลักจะล้มลง ซานซานจึงถีบเสริมไปอีกเบาๆ

ให้หน้ากระแทกพื้นฟันหักสักสองซี่ก็พอหึๆๆสะใจข้าจริงๆ

แม่เฒ่าล้มลงหน้ากระแทกพื้นเลือดกลบปากฟันหักสองซี่ร้องให้โวยวายว่าซานซานทำร้ายตัวเอง

เสียงลุงซ่งตระโกนขึ้นว่า

"หยุดเดียวนี้ แม่เฒ่าเซียวแกมารังแกอะไรที่บ้านของซานซานอีก ในหนังสือตัดขาดแกบอกเป็นตายไม่มาเผ่าผี ร่ำรวยไม่เรียกร้องอีก แล้วนี้อะไรแก่ไม่เคารพในสัญญา ทั่งเรื่องที่ใครมารุกราน หรือหาเรื่องจะโดนปรับครั้งละ 500 หยวน แกเป็นคนคิดขึ้นมาเองก่อนจะตัดขาดกับเซียวหานเย่และนังหนูซานซานเอง วันนี้แกต้องจ่ายมา500หยวนให้นังหนูซานซาน ที่แกพาลูกสะใภ้มาหาเรื่องถึงที่บ้านของซานซานเอง”

ช่วยไม่ได้ลุงซ่งบอกอย่างโกรธแทนซานซาน

และพูดเสียงดังและมีชาวบ้านมาด้วยเป็นสิบคน

แล้วยังเห็นตอนที่สะใภ้ใหญ่วิ่งเข้าใส่ซานซาน จนโดนถีบเต็มๆสะใจจริงๆ ชาวบ้านคิดในใจ

ที่ซานซานรู้จักตอบโต้สองแม่ลูกสะใภ้มหาภัยสองคนนี้

แม่เฒ่ารีบตอบปัดว่า

"ข้าแค่มาเยี่ยมลูกชายเท่านั้นเอง แต่นังซานซานมันทำร้ายข้าก่อน”

แม่เฒ่าเซียวรีบกลับดำเป็นขาวทันที

“แกคิดว่าข้าโง่หรือยายเฒ่าดีเหมือนกัน วันนี้ข้าจะได้พูดความจริงว่า เซียวหานเย่ไม่ใช่ลูกชายของแกจริงๆ แต่เป็นลูกน้องชายของสามีแก เป็นพวกแกที่มาขออาศัยอยู่ ดูแลเซียวหานเย่ที่พ่อแม่มันตายจากตั้งแต่เด็ก แกยึดเอาทุกอย่างของเซียวหานเย่ไปจนหมด ข้าเห็นแก่ที่สามีของแกช่วยดูแลเซียวหานเย่มาตั้งแต่เด็ก จึงไม่บอกความจริงเรื้องนี้กับเซียวหานเย่ จนฉันต้องพูดเพราะทนเห็นแก มาแอบอ้างเอาความกตัญูญูไม่รู้จักพอเงินเดือนของเซียวหานเย่แกก็ยึดทั้งหมด พอหานเย่บาดเจ็บกลับมาแกก็ไล่เขาออกจากบ้านทั้งที่มันคือบ้านของเซียวหานเย่ ซึ่งแกรู้อยู่แก่ใจดี และก็ดีที่เซียวหานเย่มันได้นังหนูซานซานเป็นเมีย พอมีบ้านของตายายของนังหนูซานซาน ให้อยู่ ข้าจึงไม่พูดออกมา แต่วันนี้ข้าได้พูดสิ่งที่มันติดอยู่ในใจจนหมดแล้ว “

ลุงซ่งบอกทุกคนที่เดินตามมาที่บ้านของซานซาน

เซียวหานเย่ที่ตอนนี้ออกมายืนอยู่ข้างซานซานตั้งแต่เขามองเห็นสะใภ้ใหญ่วิ่งจะตีซานซานแล้ว

แต่เมียบอกว่าให้ดูเฉยๆ เขาจึงมองดูไปก่อน

ถ้าซานซานไม่ไหวจึงจะเข้าช่วย

พอรับรู้ว่าแม่เฒ่าเซียวไม่ใช่แม่จริงๆของตัวเองเซียวหานเย่กับรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก

สิ่งที่มันติดค้างในใจได้รับรู้แล้วและไม่เสียใจที่ได้รู้ความจริง

ต่อไปทำอะไรจะได้ไม่รู้สึกติดใจอะไรอีก

ซานซานจับมือสามีและบีบมือให้กำลังใจสามี

มองตาสามีอย่างให้กำลังใจกันทางสายตาอย่างเข้าใจกัน

เซียวหานเย่เอามือตบหลังมือซานซานเบาๆและบอกเมียว่า

"พี่ไม่เป็นไร ดีเสียอีกที่ได้รู้ว่านางไม่ใช่แม่ของพี่ ต่อไปมันก็เป็นผลดีกับเราทั้งคู่"

"ค่ะ น้องก็ว่าอย่างงั้น ดีจริงๆที่พี่ไม่ใช่สายเลือดที่เห็นแก่ตัวของนาง น้องโล่งอกจริงๆค่ะพี่เย่ "

ซานซานตอบสามีเบาๆและยิ้มให้สามี

ชาวบ้านร้อง "เอ้ยมันคือความจริงหรือนี่ไม่น่าละ นางเซียวมันจึงรังแกซานซานและหานเย่ นางช่างหน้าด้านจริงๆมาอาศัยบ้านเขาอยู่และยังอ้างตัวเป็นแม่ที่คอยแต่เรียกร้องหาความกตัญญูจากคนที่ไม่ใช่ลูกของตัวเอง เห็นลูกชายนางไหมละ ไม่ต้องทำงานหนักอะไรเลย หลานก็ตัวอ้วนๆ ทั้งนั้น แต่นังหนูซานซานแต่งเข้าไปผอมเหลือแต่กระดูกแทบจะปลิวตามลมได้ ทั้งที่เมื่อตอนแต่งเข้าไปบ้านเซียวนางก็มีร่างกายที่มีไม่ผอมแห้งเหมือนตอนนี้เลยพวกแกว่าไหม

" อือข้าเห็นด้วย"

ชาวบ้านที่มาด้วยกันตอบ

พ่อเฒ่าเซียวเดินที่เดินตามภรรยามา ออกมาข้างหน้าและพูดว่า

" ลูกรองพ่อเสียใจที่ผ่านมาที่ปล่อยผ่าน ให้เมียพ่อทำร้ายลูกมาโดยตลอด เพราะความเห็นแก่ตัว พ่อขอโทษหวังว่าลูกจะให้อภัยพ่อโง่ๆ คนนี้นะลูกรอง”

พ่อเฒ่าเซียวบอกเซียวหานเย่

ถึงอย่างไรเขาก็เรียกพ่อมาตลอดตั้งแต่เด็ก

"ถ้าเช่นนั้น บ้านหลังนั้นของพ่อกับแม่จริงๆของผม ผมก็ยกให้พ่อเพื่อตอบแทนที่เลี้ยงดูมา ถือว่าผมได้ตอบแทนต่อท่านแล้วนะครับพ่อ “

เซียวหานเย่บอกพ่อเฒ่าเซียว

พ่อเฒ่าเซียวพยักหน้ารับน้ำตาคลอ

ที่ผ่านมาน้องชายฝากลูกชายให้ช่วยดูแล แต่เขาได้เมียที่เห็นแกตัว

ตอนแรกก็ดีทุกอย่าง แต่พอได้มาอยู่อาศัยในบ้านของน้องชาย

แต่เมียเขาก็โลภมากยึดเอาของหลานชายเป็นของตัวเองทุกอย่าง

เขาก็ได้แต่ปิดตาข้างด้วยความทุกข์ใจมาตลอดหลายปี

ในวันนี่ได้พูดความก็รู้สึกออกมา ก็โล่งอกที่ได้ของโทษ

กับการเป็นพ่อแย่ๆ ตลอดที่ผ่านมากับเซียวหานเย่