สุดทางยื้อ ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว

บทที่5

บทที่5

หวงอิ่งจื่อทำทุกสิ่งที่ภรรยาควรทำ แต่ดูเหมือนความห่างไกลอีกทั้งระยะทางและเวลาทำให้หญิงสาวกับสามีดูเหินห่างและเย็นชาต่อกันมากขึ้นทุกวัน

เทียนทุกเล่มในเรือนถูกดับลงไปแล้ว และตอนนี้หวงอิ่งจื่อก็นอนอยู่เคียงข้างคนที่เรียกได้ว่าสามีแต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ในนามเท่านั้น จึงทำให้ยามนี้ที่ต้องมานอนอยู่เคียงข้างบนฟูกเดียวกันมันช่างเป็นเรื่องที่ทำให้จิตใจของหญิงสาวตื่นตระหนกไม่ใช่น้อย

“หากเจ้ายังไม่หยุดขยับตัว ข้าจะนอนไม่หลับ” เสียงแหบห้าวของชายหนุ่มทำให้หวงอิ่งจื่อนอนตัวแข็งทื่อ

“ข้าขอโทษ ท่านพักเถอะเจ้าคะ” นางตอบเสียงตะกุกตะกัก แต่การพูดออกไปเช่นนั้นทำให้เกิดสิ่งที่หญิงสาวไม่คิดว่าจะเกิด

“ท่าน! คำเรียกขานเช่นนี้มิฟังดูห่างเหินไปหน่อยหรือ หึ! ระหว่างที่ข้าไปรบเจ้าคงมีเป้าหมายอื่นแล้วสินะ ถึงได้ทำตัวห่างเหินกับสามีเช่นนี้” ร่างของชายหนุ่มที่หันมาคร่อมอย่างกะทันหันทำให้หวงอิ่งจื่อพูดอะไรไม่ออก

นางและเขาไม่เคยได้ใกล้ชิดแบบนี้เลยสักครั้ง แน่นอนว่านางได้ดื่มสุรามงคลและนอนบนเตียงของเขามาตลอดแต่เพราะยามนั้นท่านพ่อของนางเพิ่งสิ้นอีกฝ่ายบอกว่ารอให้ถึงวันที่นางจะทำใจได้ แต่ก็ไม่นึกว่าจู่ๆ เขาจะถูกดึงตัวกลับไปชายแดนเร็วเช่นนั้น ไม่แม้แต่บอกกล่าวกันสักนิด

ตลอดมาชีวิตในตระกูลฟ่าสของหวงอิ่งจื่อจึงมีเพียงแค่ห้องหอที่วางเปล่า ยามนี้เมื่อสามีกลับมาแล้วต้องยอมรับกับตัวเองเลยว่านางไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไรดีกับสถานการณ์ในยามนี้

“ตัวสั่นขนาดนี้ กลัวข้าหรือกลัวที่จะเป็นของข้ากันแน่ ยามนั้นบิดาเจ้าช่วยชีวิตข้า ข้าแต่งกับเจ้าเป็นเรื่องที่ถูกต้อง แต่ยามนี้เมื่อดูจากท่าทางของเจ้าแล้ว ทำไมข้าถึงได้รู้สึกราวกับว่าไปบังคับเจ้ามากันแน่นะ หากรังเกียจก็บอกข้าตามตรง ข้าจะได้บอกให้สาวใช้แยกเรือนนอน” ในระหว่างที่อีกฟ่านเฉิงเฉิงกำลังจะถอยกลับไปนอนก็เป็นหวงอิ่งจื่อที่ดึงร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มเอาไว้

“ข้า...ข้าไม่ได้รังเกียจท่าน แต่ว่าข้าไม่เคย” คำเรียกและท่าทางของหวงอิ่งจื่อไม่ได้หยุดสิ่งที่ชายหนุ่มกระทำแม้แต่น้อย เขายังคงขยับตัวให้ห่างออกไปและหันหลังให้กับหญิงสาวราวกับความใกล้ชิดเมื่อครู่ไม่มีอยู่จริง

หวงอิ่งจื่อเม้มปากแน่นสนิท นางไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรกับสถานการณ์นี้ นางไม่เคยมีใครสอนเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวและความรัก แต่ในเมื่อยามนี้ฟ่านเฉิงเฉิงเป็นสามีและสิ่งที่ท่านย่าเคยเอ่ยกับนางยามที่ไปช่วยปรนนิบัติ ท่านย่าได้สอนสิ่งที่ภรรยาทุกคนควรกระทำแล้ว แต่ตอนนี้ก็เรียกได้ว่านางกำลังทำผิดอยู่หรือไม่

มือเรียวของหญิงสาวค่อยเอื้อมไปกอดร่างแกร่งที่เต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลทั้งที่หายไปแล้ว บางแผลยังมีผ้าพันแผลพันอยู่และมีเลือดซึมน้อย ๆ อยู่

หวงอิ่งจื่อไม่รู้จะพูดเช่นไร นางเพียงแค่กอดเขาให้แน่นขึ้นแต่ก็ระวังไม่ทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บไปมากกว่านี้ หน้าผากสวยแนบไปกับหลังที่มีแต่กล้ามเนื้อที่แม้จะมีชุดผ้าสีขาวใส่อยู่หนึ่งชั้นแต่กลับสัมผัสได้ชัดว่าร่างของชายหนุ่มนั้นร้อนเพียงใด

“ท่านไม่สบายหรือไม่ ตัวร้อนยิ่งนัก” แรงกระเพือมจากการถอนหายใจหนักของชายหนุ่มที่ยังคงหันหลังให้กับตนทำให้หวงอิ่งจื่อนึกท้อใจเสียแล้ว มือเรียวกำลังจะผละออกจากร่างของสามีแต่ก็เป็นอีกคนที่ดึงเอาไว้ ก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว

“หากยังคิดว่าตนเป็นภรรยาข้าก็เรียกว่าท่านพี่และทำหน้าที่ของตนเองเสีย” จบคำริมฝีปากที่มีแต่ถ้อยคำเย็นชาก็ขยับเข้ามาใกล้ หวงอิ่งจื่อไม่คิดเลยว่าริมฝีปากที่เอ่ยคำเย็นชาและห่างเหินกับนางบ่อยครั้งจะร้อนได้ถึงเพียงนี้ ค่ำคือที่ควรเกิดตั้งแต่วันมงคลเพิ่งได้เกิดขึ้นหลังจากผ่านไปถึงสองปี

แม้ว่าจะติดขัดบ้างเพราะต่างฝ่ายต่างไม่เคย และอีกทั้งยังมีบาดแผลตามตัวของชายหนุ่มที่จะต้องเรียกเสียงครางด้วยความเจ็บทุกครั้งที่มือของหญิงสาวเผลอไปโดนเข้า ทำให้การเข้าหอครั้งแรกของสองสามีภรรยาเป็นไปอย่างทุลักทุเลแต่มันก็ผ่านไปอย่างสมบูรณ์

แต่ทั้ง ๆ ที่ความสัมพันธ์ที่ชัดเจนที่เกิดขึ้นระหว่างกันในยามค่ำคืนจะทำให้หวงอิ่งจื่อรู้สึกอยู่ถูกที่ถูกทางมากขึ้นในสกุลฟ่าน

มันกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น

“ซูเหยา เจ้าจะต้องดูแลนางอย่างดี พ่อแม่ของนางเป็นสหายกับท่านพ่อท่านแม่ ยามนี้นางกำลังลำบากข้าจึงมิอาจนิ่งดูดาย”

หวงอิ่งจื่อกำลังช่วยสามีแต่งตัวชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเรื่องแรกหลังจากคำคืนที่หญิงสาวไม่เคยคาดฝัน คำที่หลุดออกมาจากปากของสามีนางเป็นเรื่องของสตรีผู้อื่น

อีกคนไม่ได้สนใจสักนิดว่ายามนี้ร่างกายของนางเป็นเช่นไร เจ็บปวดหรือไม่ หรือได้พักผ่อนเพียงพอหรือเปล่าในคืนที่ผ่านมา และถึงจะไม่เอ่ยถึงเรื่องเมื่อคืน ก็ควรถามว่าระหว่างที่เขาไม่อยู่สองปี นางอยู่ที่นี่อย่างไร แต่ไม่ก็เลย ความคิดคำนึงของชายหนุ่มกลับมุ่งไปยังสตรีที่อยู่อีกเรือนหนึ่งมากกว่า

“เจ้าค่ะท่าน..พี่” แม้จะเอ่ยออกมาแล้วแต่กลับรู้สึกว่าตนไม่มีสิทธิจะเรียกฟ่านเฉิงเฉิงอย่างนี้เสียอย่างนั้น

“ข้าจะไปดูนางเสียหน่อย เจ้าก็ไปช่วยงานท่านแม่เถอะ” แม้ถ้อยคำนั้นจะไม่มีอะไรแปลกแต่มันกลับทำให้หัวใจของหญิงสาวเจ็บจี๊ดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก