ทัพฟ้าคว้าดึงมือเล็กของชานมมาทาบทับอกซ้ายของตนเองแล้วอีกมือก็เชยคางมนของคนตัวเล็กสูงระดับอกตัวเองให้แหงนเงยมาสบตาของตน สองดวงตาสบจ้องมองกันแม้ว่าอีกคนพยายามจะเบือนหน้าหนีแต่ก็ถือมือใหญ่ของทัพฟ้าบังคับให้จ้องมอง หล่อนมองจ้องดวงตาจริงจังของชายหนุ่ม และยิ่งได้มองหัวใจของเธอก็ยิ่งเต้นแรง เต้นแรงไม่แพ้หัวใจของคนตัวโตตรงหน้าที่มือของตนเองทาบทับอยู่หน้าอกของเขา
“ถ้ามึงรู้จักกูดีพอมึงควรให้โอกาสกูชานม” ทัพฟ้าเอ่ยย้ำความต้องการของตนเอง
“มึง....มึงควรให้กูเก็บไปคิดก่อนจะเร่งเอาคำตอบตอนนี้” สุดท้ายแล้วชานมก็พ่ายแพ้ต่อสายตาของคนตรงหน้า สายตาเด็ดเดี่ยว จริงจังหนักแน่น มันทำให้หล่อนระทวยและอ่อนไหวจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ตอนนี้
“มึงว่าไงนะ มึงจะให้โอกาสกู” หัวใจของทัพฟ้าแทบหลุดออกมานอกอกเมื่อได้ยินคำพูดของชานม
“ยัง กูขอเวลาหน่อยได้ไหม มันเร็วไป” พูดจบก็ชักดึงมือตัวเองกลับมา แล้วก็ก้มหน้ามองหน้าอกขอ
