“คุณควอนไม่เป็นอะไรนะคะ” ป้าทิพย์เดินเข้ามาถาม เพราะตอนนี้นางเดาอารมณ์เจ้านายไม่ถูกเลย ทำไมอยู่ๆ วันนี้ถึงทำดีและใส่ใจควอนก็ไม่รู้
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไปก่อนนะครับเดี่ยวพี่เขาจะว่าผมถ้าช้า”
“ไปเถอะค่ะ ว่าแต่วันนี้มีเรียนบ่ายด้วยไหมคะ”
“มีครับ”
“เดี๋ยวเย็นนี้ป้าเตรียมมือเย็นรอนะ”
“ขอบคุณครับ”
แล้วผมก็วิ่งออกไปทันที เพราะตอนนี้คนเดินไปก่อนคงยืนหน้าขรึมรอแล้ว และก็ใช่จริงๆ พอออกมาโรงจอดรถเขาก็ถามทันที
“ทำไมช้า”
“ผมคุยกับป้าทิพย์ครับ”
“ขึ้นรถเดี๋ยวสาย”
“ครับ” ผมวิ่งไปขึ้นที่นั่งข้างคนขับอย่างไม่รอให้พี่เขาบอกผม และพอผมขึ้นนั่งพี่เขาก็ขึ้นมาบนรถแล้วติดเครื่องยนต์กระชากรถออกไปทันที และระหว่างที่ผมนั่งในรถและพยายามทำตัวเล็กที่สุดนั้นมือของพี่เขาก็คว้ามือผมที่กำแน่นอยู่บนตักผมไปกุมไว้
“เย็นนี้รอพี่จะไปรับ”
“แต่ผม...”
“บอกให้รอก็รอ”
“ครับ” ผมได้แต่นั่งเกร็งในรถและปล่อยให้พี่เขากุมมือ
