ครั้งนี้แสงโสมมาถึงหน้าตึกคณะที่เขามีเรียน ตอนแรกบอกพี่เขาให้ส่งหน้ามหาลัย แต่พี่เขาไม่ยอมท่าเดียวบอกอยากมาส่งที่หน้าตึกที่ผมมีเรียน การปฏิบัติของพี่เขาที่เปลี่ยนไปทำให้ผมรู้สึกเก้อเขินทำอะไรไม่ถูก เพราะปกติพี่เขาจะว่าดุใส่ผมตลอดที่ผมรบกวนเวลาของพี่เขา
“ตอนเย็นมารับรอที่นี่นะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมกลับเองได้”
“ก็บอกว่าจะมารับก็ต้องรอ”
“แต่ครั้งที่แล้วพี่ก็ไม่มารับผม” เขาตอบเสียงเบาและคนที่หูดีก็ได้ยิน
“อย่าบอกนะว่าครั้งที่แล้วก็รอ” แสงโสมถาม ก็ไหนควอนบอกว่าไม่ได้รอ “เนี่ยโกหกผัวเหรอ”
‘แทนตัวเองว่าผัวได้ไม่อายปาก คนบ้า’ ผมต่อว่าพี่เขาในใจแล้วก็พยักหน้าตอบ
“ไอ้เด็กโง่ ถ้าช้าถึงสิบนาทีแล้วมึงควรกลับบ้านไม่ใช่มานั่งรอ แต่วันนี้รอนะ พี่จะมารับกลับบ้านพร้อมกัน” ยื่นมือไปยีหัวของอีกฝ่ายด้วยความมันเขี้ยว
“ใช่ครับผมโง่ ผมไปนะครับเดี๋ยวสาย”
“อือ อย่าลืมล่ะว่ามึงเป็นเมียพี่อย่าคิดให้ใครแตะต้
