“น่ารำคาญจริงๆ เลยเว้ย! ”
พึมพำแล้วมองประตูห้องของตัวเอง และพอเห็นว่าร่างเล็กแทรกตัวออกไปแล้วและประตูห้องปิดสนิทแสงโสมก็ยกมือขึ้นกุมอกของตัวเอง ส่วนมืออีกข้างก็แตะริมฝีปากหนาของตัวเอง สัมผัสเมื่อกี้เขาจำได้ว่ามันช่างอ่อนนุ่มแค่ไหน และยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เขาควบคุมหัวใจตัวเองไม่ได้ บังคับไม่ให้มันเต้นแรงไม่ได้
“อา...เป็นอะไรของมึงไอ้บิ๊ก แค่อุบัติเหตุ แค่อุบัติเหตุ”
แตะริมฝีปากและกุมหน้าอกตัวเองเดินไปทิ้งตัวนั่งที่เตียงกว้างของตัวเองราวกับคนละเมอ ตอนนี้ลืมไปเลยว่าจะอ่านเอกสารทำงานแล้วค่อยนอน เพราะตอนนี้แสงโสมได้ล้มตัวลงนอนบนเตียง มืออีกข้างกุมหัวใจที่เต้นแรงผิดจังหวะไม่ยอมหยุด อีกมือก็ลูบไล้ริมฝีปากหนาตัวเองไปมา และในหัวก็มีแต่ภาพเหตุการณ์เมื่อกี้เล่นซ้ำวนไปวนมา
ด้านควอนเมื่ออกมาจากห้องของแสงโสมก็ตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง พอเข้าไปในห้องก็ทิ้งตัวซุกหน้าลงกับหมอนหนุนแล้วปล่อยเสียงร้องไห้สะ
