ไอ้พี่บิ๊กใจร้าย.....
1431 Words
แล้วเขาก็เดินจากไป ผมก็ได้แต่นั่งมองพี่เขาเดินหายลับไปจากสายตาก่อนจะหันมามองอาหารตรงหน้าและจานข้าวของเขาที่ทานจนเกลี้ยงไม่มีข้าวติดจานสักเม็ด แล้วมุมปากของผมก็หยักยิ้ม แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับคนแอบรักอย่างผม
“คุณบิ๊กก็แบบนี้แหละค่ะ คุณบิ๊กเป็นคนใจดีค่ะ เดี๋ยวป้าขอไปเก็บกระเป๋าให้คุณบิ๊กก่อนนะจ๊ะ นิ้งเธออยู่รอจนคุณควอนทานอิ่มนะ” ป้าทิพย์เอ่ยพร้อมสั่งงานหลานสาวตัวเอง
“อะ...เออ....ให้ผมทำได้ไหมครับป้าทิพย์” ควอนตัดสินใจขอออกไป เพราะอยากไปเห็นห้องนอนของชายหนุ่มสักครั้ง
“คะ....คือว่า....”
“นะครับป้าทิพย์ครับ”
“จะดีเหรอคะ ป้าว่า...”
“นะครับ ผมอยากทำ อีกอย่างผมมีเรื่องจะคุยกับพี่บิ๊กด้วยครับ”
“งั้นก็ได้ค่ะ ป้าฝากคุณควอนด้วยนะคะ กระเป๋าอยู่หลังตู้เสื้อผ้าของคุณบิ๊กน่ะค่ะ ใช้กระเป๋าใบเล็กนะคะ คุณบิ๊กไม่ชอบเอาเสื้อผ้าไปเยอะ จัดไปแค่สามชุดก็พอค่ะ” ป้าทิพย์ลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้ควอนทำ ก็ใครจะขัดใจคนหน้าหวานน่ารักได้ล่ะ
“ครับป้า งั้นผมฝากเก็บด้วยนะคะ”
“อิ่มแล้วเหรอคะคุณควอน” นิ้งเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดื่มน้ำ
“ครับ ผมจะไปเก็บเสื้อผ้าให้พี่บิ๊กครับ ผมไปนะครับ”
“ค่ะ”
แล้วป้าทิพย์กับนิ้งได้แต่มองตามหลังของควอนที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากห้องรับประทานอาหารด้วยความตื่นเต้น
“พี่นิ้งช่วยป้าทิพย์ทำกับข้าวครับ ผมเลยอาสาเอาน้ำมาให้พี่บิ๊ก”
“อือ จะไปไหนก็ไปสิ เอาน้ำมาให้เสร็จแล้วจะมายืนค้ำหัวผู้ใหญ่ทำไม”
“ขะ...ขอโทษครับ”
“เป็นอะไรพูดติดอ่างอยู่ได้ กลัวฉันเหรอ ถ้ากลัวก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาให้เห็น น่ารำคาญ แล้วเนี่ยพ่อของนายโทรมาถามฉันว่านายเป็นไงแล้วนายสบายดีไหมล่ะ” ก่อนที่คนหน้าหวานจะขอตัวจากไปก็นึกขึ้นได้ว่าตอนเย็นพ่อของควอนโทรหาเขาเพื่อถามถึงลูกชาย เพราะท่านบอกว่าไม่อยากโทรหาลูกชายด้วยกลัวว่าจะคิดถึงจนทนไม่ไหวแล้วมาหาที่สุราษฎร์ธานี
“ไม่ได้เอาก้นมารึไง ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่อยู่ได้” และก็อดต่อว่าตำหนิควอนไม่ได้ที่เอาแต่ยืนก้มหน้านิ่ง
“ครับ” ควอนรีบนั่งลงแล้ววางถาดที่ถือมาไว้ตรงหน้า
“คำถามที่ฉันถามทำไมไม่ตอบล่ะ สบายดีไหม”
“สะ....สบายดีครับ เพื่อนที่มหาลัยก็น่ารัก”
“อือ ก็ดี เข้ากับเพื่อนได้ดีก็โอเคแล้วแหละ ถ้าอยากย้ายออกบอกได้นะ ไปอยู่กับเพื่อนก็ได้ฉันไม่ว่าหรอก ฉันจะปิดพ่อกับแม่ของนายให้เองควอน” พูดจบก็ยืนขึ้นพร้อมคว้าเนคไทที่ถอดวางไว้ติดมือมาด้วย
“ดะ...เดี๋ยวก่อนครับพี่บิ๊ก” ผมเอ่ยรั้งพี่เขาไว้เมื่อพี่เขาจะไป
“ไรอีกล่ะ”
“คือเพื่อนๆ ผมจะมาค้างที่บ้านได้ไหมครับ พอดีพวกเราจะทำรายงานกันครับ” ควอนไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายจะว่าไง แต่ก็อยากพูดก่อน
หึ!
“บ้านฉันไม่ใช่ที่สาธารณะนะควอน แต่ก็เอาเถอะ มากันกี่คนล่ะ”
“สี่คนครับ ผู้หญิงหนึ่งคน”
“อือ ตามสบาย มาค้างได้ อยากได้ห้องไหนก็บอกป้าทิพย์กับนิ้งทำความสะอาดห้องให้ก็แล้วกัน ว่าแต่จะมาวันไหน”
“วันเสาร์หน้าครับ”
“อือ หมดเรื่องพูดแล้วใช่ไหม”
“ครับ เออ....”
“อะไรอีก” ถามกลับด้วยความหงุดหงิด เมื่ออีกฝ่ายอ้ำอึ้งเหมือนมีอะไรจะถามต่อ
“พี่บิ๊กทานข้าวเย็นมารึยังครับ” ไม่รู้ว่าผมถามไปแบบนี้พี่เขาจะโกรธไหม เพราะพี่เขาชอบทานข้าวนอกบ้านมากกว่า
“ยัง” คำตอบสั้นๆ ทำให้ผมยิ้มออกเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
“เย็นนี้พี่บิ๊กทานข้าวด้วยกันไหมครับ”
“ก็ไม่เลว ทานก็ทาน ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมฉันจะไปอาบน้ำ”
“ครับ ไม่มีแล้วครับ”
พี่เขาไม่สนใจฟังผมพูดเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้ผมเห็นแค่หลังของพี่เขาห่างไกลออกไปเรื่อยๆ แต่ช่างเถอะ วันนี้ผมจะได้นั่งทานมื้อเย็นกับพี่เขาด้วยแหละ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับคนแอบรักอย่างผม และเมื่อพี่เขาจากไปแล้วผมก็ถือถาดและเก็บแก้วน้ำที่พี่เขาดื่มก่อนหน้าไปยังห้องครัวเพื่อช่วยพี่นิ้งป้าทิพย์ทำมื้อเย็นและบอกกับทุกคนด้วยว่าวันนี้คนหน้านิ่งจะทานมื้อเย็นด้วย
กับข้าวมื้อเย็นวันนี้มีผัดพริกแกงไก่ ผัดผักรวม ผัดผักบุ้ง แกงเขียวหวานเนื้อ และไข่เจียวหมูสับ ทุกอย่างล้วนเป็นเมนูอาหารที่แสงโสมชอบทั้งนั้น ป้าทิพย์บอกมา และตอนนี้ผมก็นั่งรอพี่เขาลงมาทานมื้อเย็นพร้อมกับผม ผมยอมรับตอนนี้ผมยิ้มแทบปากจะฉีก ก็ผมดีใจที่จะได้นั่งทานมื้อเย็นกับพี่เขา และเวลาที่รอคอยก็มาถึงเมื่อพี่เขาเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหารด้วยชุดลำรอง กางเกงขาสั้นเสื้อยืดคอวี ตอนนี้พี่เขานั่งลงหัวโต๊ะแล้ว ผมจึงพยักหน้าให้พี่นิ้งตักข้าว
แสงโสมมองอาหารตรงหน้า และก็อดยิ้มในใจไม่ได้เพราะบนโต๊ะมีแต่เมนูที่เขาชอบทั้งนั้น ก่อนจะเริ่มลงเมื่อทานเมื่อนิ้งตักข้าวให้โดยไม่ปริปากพูดอะไรออกมาและถามเพื่อนร่วมโต๊ะวันนี้เลยสักคำ เขาไม่ชอบหน้าหวานๆ ใสซื่อของควอน ยิ่งเห็นยิ่งรำคาญ มองยังไงเขาก็หงุดหงิด ซึ่งแสงโสมเองก็ไม่รู้และหาสาเหตุให้ความรำคาญตาให้ตัวเองให้กับเรื่องนี้ไม่ได้เลย จนทุกวันนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจความหงุดหงิดรำคาญที่มีต่อควอนจนตอนนี้
“อร่อยไหมครับพี่บิ๊ก” ผมรวบรวมความกล้าถามพี่เขาเมื่อพี่เขาตักข้าวคำแรกเข้าปาก
“อือ ก็ใช้ได้” ไม่ใช่แค่ใช้ได้แต่มันอร่อยมากต่างหากล่ะ แต่เขาเลือกที่จะบอกแบบนี้
คำตอบของแสงโสมทำให้ควอนถึงกับหน้าจ๋อย แต่ก็ฝืนยิ้มดีกว่าเขาไม่ทาน
“ครับ ผมทำไม่ถูกปากพี่สินะครับ”
“ไม่หรอก แกงเขียวหวานเนื้อก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ นายก็ทานสิจะชวนคุยทำไม แต่ก็กินได้แหละ ว่าแต่นายทำเองหมดเหรอ” เนี่ยอีกอย่างเขาไม่ชอบที่คนหน้าหวานคนนี้เข้าครัว ทำตัวเหมือนเป็นผู้หญิงเข้าไปทุกวัน แม้จะไม่ค่อยได้เจอแต่ก็รู้ว่าแต่ละวันควอนทำอะไรบ้างหลังจากกลับมาจากมหาลัย ส่วนมากจะอยู่ในครัวช่วยป้าทิพย์กับนิ้งทำอาหาร
“ไม่ครับ ผมทำแค่แกงเขียวหวานกับไข่เจียวหมูสับครับ นอกนั้นและอย่างอื่นผมเป็นลูกมือช่วยป้าทิพย์กับพี่นิ้งครับ”
แสงโสมทำเพียงแค่พยักหน้ารับรู้แล้วทานข้าวต่อโดยไม่ปริปากพูดอะไรต่ออีก ส่วนควอนก็ก้มหน้าก้มตาทานมื้อเย็นเงียบๆ และแอบมองคนตัวโตไปด้วยสายตาหลงใหล จนเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้แสงโสมเติมข้าวสามรอบ บอกไม่อร่อยแต่เหมือนจะอร่อยต่างหากเพราะเติมข้าวตั้งสามรอบ และก็ทำให้ป้าทิพย์กับนิ้งที่อยู่ในห้องรับประทานอาหารด้วยพากันส่งยิ้มให้กันเมื่อเริ่มเห็นสัญญาณดีๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว ส่วนควอนก็ได้แต่ยิ้มไม่หุบกับสิ่งที่เห็น
“ฉันแค่หิว กับข้าวก็งั้นๆ” แสงโสมเห็นทุกคนยิ้มและเขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองทานเยอะเติมข้าวตั้งสามครั้ง
“ครับ” ควอนเอ่ยตอบสั้นๆ แล้วมองคนหน้าตึงเดินออกจากห้องรับประทานอาหารไป แต่แล้วเขาก็หยุดแล้วเอ่ยสั่งงานกับป้าทิพย์
“ป้าครับพรุ่งนี้ผมจะเข้ากรุงเทพฯ รบกวนป้าขึ้นไปจัดกระเป๋าให้ผมด้วยนะครับ”
“ค่ะคุณบิ๊ก”
- Writer
