บทที่ 5.3
วาสนาที่ผู้อื่นสานต่อ
“เช่นนั้น... ปล่อยมือ!”
สิ้นเสียงเข้ม จ้าวซิงอีก็ปล่อยมือจากเชือกบังคับม้า ร่างของนางถูกร่างสูงใหญ่โถมเข้าใส่ ทว่าในจังหวะที่แผ่นหลังกำลังจะกระทบพื้นหลี่มู่หรงก็พลิกตัวลงเป็นเบาะรองรับตัวนาง ภาพในวันวานพลันซ้อนทับในความคิด ความรู้สึกที่ถูกปกป้องมันเป็นเช่นนี้นี่เอง
“เจ้าบาดเจ็บหรือไม่”
คนที่เมื่อครู่ทำตัวราวเบาะรองรับตัวนางเอ่ยถามด้วยท่าทีห่วงใยกังวล จ้าวซิงอีส่ายหน้าไปมาในอ้อมอกแกร่ง ทว่ายามที่นางขยับตัวไปโดนไหล่ซ้ายของเขาคิ้วเข้มก็พลันขมวดเข้าหากันพร้อมกับริมฝีปากหนาที่เม้มเข้าหากันแน่น
“ไหล่ซ้ายท่านหลุด”
จ้าวซิงอีมองรูปไหล่ซ้ายที่ผิดปกติของหลี่มู่หรงแล้วเอ่ยด้วยความห่วงใย ดวงตากลมพลันแดงก่ำแสบร้อน ใจสั่นระรัวอย่างที่น้อยครั้งนักจะเป็น หลี่มู่หรงยิ้มอ่อนโยนก่อนจะขบกรามแน่น ใช้มือขวาจับที่ไหล่ซ้าย เพียงพริบตาก็ดัดแขนของตนเองจนเข้าที่
“อึก!...”
