“ไม่... อื้อ!”
เสียงใสที่ร้องห้ามเงียบหายไป พร้อมกับมือบางที่ยกขึ้นปิดกั้นริมฝีปากตัวเองกับริมฝีปากของคนด้านบนไว้ได้ทันก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิด
“จิ๊!”
คนเมาจิ๊ปากขัดใจ เมื่อไม่ได้ลิ้มรสริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อที่ต้องการ ถึงแม้มือที่กางกั้นอยู่จะนุ่มน่าสัมผัสไม่น้อย แต่เขาต้องการริมฝีปากคู่นั้นมากกว่า
ต้องการ อย่างที่ไม่เคยต้องการกับใครมาก่อน
สิงหาโทษว่ามันเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่กินเข้าไป เขาถึงควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้
“นิดจะไม่เป็นตัวแทนของใครทั้งนั้น” เสียงใสอู้อี้เล็กน้อย แต่ก็แฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยวจนคนหัวเสียเผลอชะงักงัน
“ไลลา”
“ไม่ใช่”
“ไล-“
“นิดไม่ใช่ไลลา! มองหน้านิดสินายสิงห์!”
ณัฐรินีย์ตะโกนเสียงดัง ฝ่ามือเย็นเฉียบแปะลงบนแก้มสากทั้งสองข้าง บังคับให้ดวงตาคมจ้องมองมาที่ตัวเอง
“นิดไม่ใช่ไลลา”
“...”
“นิดคือ...”
“...หนูนิด”
หัวใจดวงน้อยเต้นรัว เป็นครั้งที่สองแล้วที่เส
