Secret Ep.2 ฉุด
1572 Words
"พี่พาร์ซ!"
เสียงเล็กๆของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะ ทำให้ฉันต้องหยุดประโยคที่กำลังจะพูดเอาไว้แล้วหันไปมองพร้อมกับพี่พาร์ซ
เธอเป็นผู้หญิงหน้าตาน่ารักส่วนสูงพอๆกับฉัน กำลังมองมาทางพวกเราที่นั่งอยู่แล้วดวงตาของเธอก็เริ่มก่ำแดงและมีน้ำใสๆเอ่อล้นออกมา ตอนนี้สมองของฉันคิดอะไรไม่ออกเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น ได้แต่มองผู้หญิงคนนั้นด้วยความงุนงง
ไม่นานนักพี่พาร์ซก็เดินเข้าไปหาเธอแล้วลากออกไปคุยข้างนอก ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยนั่งมองออกไปที่สองคนนั้นซักพักก็เหลือบไปเห็นผู้ชายอีกคนยืนพิงกับรถและมองฉันอยู่ สายตาของเขาบ่งบอกว่าไม่ได้เป็นมิตรนัก แล้วเขาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ ฉันงงไปหมดแล้ว
ฉันตัดสินใจเก็บกระเป๋าตัวเองแล้วรีบเดินออกจากร้าน เพราะตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะมานั่งรอเฉยๆแน่
นี่สินะกิตติศัพท์ของคนเจ้าชู้ เขาจะสร้างความวุ่นวายหรือทิ้งให้เรางุนงงสงสัยเมื่อไหร่ก็ได้
ฉันเดินออกจากประตูร้านก็เห็นว่าสองคนนั้นกำลังยืนเถียงกันอยู่อีกฝั่ง ฉันเลยเดินเลี่ยงไปอีกทางเพื่อจะหารถกลับ มันเรื่องอะไรของฉันที่ต้องมาเจอแบบนี้เนี่ย ตอนนี้ความรู้สึกเสียใจมันยังไม่มีหรอก เพราะฉันช็อคมากกว่า
ยัยนั่นคงไม่ใช่น้องสาวพี่เขาหรอก
ฉันเดินหลบออกไปโบกแทกซี่เพื่อไปในมหาลัยแล้วไปเอารถของตัวเองที่จอดอยู่ใกล้สนามกีฬา พอขับไปถึงหอฉันก็รีบโทรหายัยแพรทันทีเพราะตอนนี้อาการมึนงงสับสนมันยังหาทางออกไม่ได้
"ฮัลโหล แพร"
(เออ ว่าไง ฉันก็ว่าจะโทรหาพอดี)
"ทำไมมีอะไรหรือเปล่า" ฉันหยุดเรื่องที่จะพูดเอาไว้แล้วถามมัน
(คืนนี้จะชวนออก เตรียมตัวด้ว)
"อ่อ อืม ฉันมีเรื่องจะเล่าให้แกฟัง งั้นเจอกันร้านไหน" แล้วฉันก็ตัดสินใจไม่พูดมันออกมา เอาไว้พูดทีเดียวโดนมันด่าที่เดียวเลยดีกว่า
(ร้าน...สามทุ่มเจอกัน ให้เวลาครึ่งชั่วโมง)
"อืม เค" แล้วฉันก็วางสายจากมัน นั่งถอนหายใจออกมาเป็นสิบๆครั้ง หยิบมือถือขึ้นมาอีกรอบเพื่อทักไปหาพี่บอล เล่าเรื่องทุกย่างให้พี่บอลรู้
'ทำใจ สาวมันเยอะ'
และนี่คือประโยคที่พี่ชายฉันตอบกลับมา สรุปคือฉันต้องทำใจทั้งที่เพิ่งจะดีใจได้ไม่ถึงสามชั่วโมงงั้นเหรอ รู้มั้ยเรื่องนี้มันจะไม่ทำให้ฉันเฟลเลยถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ยินว่า พี่เขาก็ชอบฉันเหมือนกัน
ฉันตัดสินใจวางมือถือลงบนเตียงแล้วจัดการกับตัวเองเพื่อออกไปเที่ยวในคืนนี้ ปกติเราก็ชอบเที่ยวกันอยู่แล้วตามประสาคนโสด พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็รีบออกไปหายัยแพรทันทีเพราะตอนนี้มันโทรตามฉันหลายรอบแล้ว
ไม่นานนักก็มาถึงร้านยัยแพรออกมารับฉันที่หน้าร้านแล้วพาไปที่โต๊ะ ซึ่งมีคนนั่งอยู่แล้วประมาสามสี่คน เป็นเพื่อนผู้หญิงที่รู้จักกันทั้งหมด
"จะเล่าอะไรก็ว่ามา" แพรถามขึ้นเมื่อฉันหย่อนก้นลงนั่ง แล้วมันก็เทเบียร์ใส่แก้วให้จนเต็มแล้วดันมาให้
"วันนี้ฉันไปกินข้าวขับพี่พาร์ซมา"
"เอ้า รุกสำเร็จเหรอแก" ยัยแพรพูดแล้วขำออกมาแตตอนนี้ฉันกลับไม่ขำด้วยเลย อารมณ์ที่ทำอะไรไม่ถูกตอนนั้นมันยังค้างอยู่
แล้วฉันก็เล่าทุกอย่างให้มันฟังทั้งหมด ตั้งแต่ที่พี่บอลบอกว่าพี่พาร์ซชอบฉันจนถึงตอนนี้ฉันโบกแท็กซี่กลับ
"กูบอกมึงแล้วไง ไอ้นั่นมันร้าย กูได้ยินคนพูดเรื่องที่สาวๆโดนมันฟันแล้วทิ้งมาหลายรายละ"
เห้อ เอาจริงๆนะ เพราะฉันไม่เคยคบใครไง ถึงจะมีคนเข้ามาคุยแต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นคบ ไม่รู้ว่าการเจอผู้ชายเจ้าชู้มันเป็นยังไง คือพูดกันตรงๆฉันมันแค่ยัยอ่อนหัดคนนึงเท่านั้นถ้าเทียบกับพวกผู้ชายเจ้าชู้
นี่ขนาดฉันแค่ชอบยังรู้สึกเจ็บขนาดนี้เลย คำว่าชอบของพี่เขาคงให้ใครก็ได้สินะ
"กูไปห้องน้ำนะ" ฉันดื่มไปหลายแก้วแล้วจนตอนนี้เริ่มมึนปกติก็เป็นพวกคออ่อนอยู่แล้วไงแต่ก็ยังมีสติตลอด ถึงจะเมาฉันก็พยายามมีสติ
"พินบี" เสียงของใครซักคนเรียกฉันจากทางที่เดินมา เขานั่งอยู่โต๊ะหนึ่งที่ใกล้กับทางเดิน
"พี่พาร์ซ" ฉันกลืนน้ำลายลงคอแล้วเรียกชื่อของเขา ไม่ได้เตรียมใจจะมาเจอเขาด้วยสิ ไม่ได้คิดว่าจะเจอด้วย
"พี่ขอคุยด้วยหน่อย" พูดจบเขาก็ดึงแขนฉันให้เดินตามไปคุยกันหลังร้าน และฉันก็เดินตามไปง่ายๆไม่ขัดขืน บางทีก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
"มีอะไรเหรอคะ" ฉันถามออกไปเพราะพี่เขาเอาแต่ยืนเงียบ
"พี่ขอโทษนะ เรื่องเมื่อตอนค่ำ ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่พี่เคยคุยด้วย แต่เขาไม่ยอมปล่อยพี่ไป" ฉันยืนฟังเหตุผลของเขาแล้วยืนนิ่งไม่พูดอะไรออกมา
เป็นเพราะฉันชอบเขาอยู่ไง ต่อให้เขาพูดอะไรมาฉันก็เชื่อไปหมด ชอบเขามาเป็นปีจะให้ฉันเลิกชอบในวันเดียวได้ยังไง
"..."
"พี่ชอบพินบีนะ" ฉันใจเต้นแรงเมื่อได้ยินคำพูดจากปากของเขา สิ่งที่เพิ่งเจอเมื่อตอนค่ำเลือนลางหายไปในทันที
"คือว่า..."
"ลองคุยกันได้มั้ย ต่อไปจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกแล้ว" พี่พาร์ซเอื้อมมือมาจับมือของฉันแล้วบีบไว้แน่น บอกตามตรงฉันไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นกับอะไรเท่านี้มก่อนเลย
"ค่ะ" ฉันตอบเขาแล้วยิ้มบางๆ พี่พาร์ซยิ้มกว้างส่งมาให้ฉัน จากนั้นเขาก็ขอไลน์ขอเบอร์ของฉันไป
ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำแล้วจึงเดินกลับมาเพื่อไปหาโต๊ะตัวเอง ตอนนี้หน้าฉันคงแดงเป็นตำลึงและบานเป็นกะละมังไปแล้ว
"มานี่!" ฉันถูกใครสักคนดึงข้อมือแรงๆให้ไปหาในระหว่างที่กำลังจะเดินไปตามทางเดินแต่ตรงนี้มันค่อนข้างไม่มีคนเท่าไหร่
"อ๊ะ ปล่อยนะ นายเป็นใคร ปล่อยฉัน!" ฉันโวยวายออกมาทันทีเพราะรู้สึกได้ถึงความไม่ปกติ เขาคนนั้นจับข้อมือของฉันแน่นและกระชากจนฉันรู้สึกเจ็บ
"หุบปาก! แล้วตามมา ถ้าไม่อยากเจ็บตัว" เขาหันมาพูดกับฉันแล้วขู่เสียงเข้ม ทำให้ฉันได้เห็นใบหน้าของเขาที่มันหล่อเหลาเอาการ
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ฉันจะมาสนใจว่าใครหล่อหรือไม่หล่อ เพราะคนตรงหน้าฉันตอนนี้เป็นคนเดียวกับที่ยืนมองฉันในร้านอาหารเมื่อตอนค่่ำ ฉันกำลังถูกบังคับให้ขึ้นไปบนรถของเขาที่จอดอยู่ใกล้กับร้าน คนมองกันเป็นแถวแต่ไม่มีใครเข้ามาช่วยฉันเลย
ฉันกับหมอนี่เหมือนผัวเมียทะเลาะกันหรือไง!
"จะทำอะไรของนาย! ปล่อยฉันนะโว้ย!"
"หึ นั่งนิ่งๆ อย่ายั่วโมโห ถ้าเธอลงจากรถไปไม่ฟังฉัน อย่าหาว่าฉันไม่เตือน" เขาพูดจบก็ปิดประตูใส่หน้าฉันเสียงดัง แต่มีเหรอที่ฉันจะฟังในเมื่อตอนนี้ฉันตกอยู่ในอันตราย
ฉันเปิดประตูลงจากรถแล้วรีบก้าวเท้าวิ่งทันที แต่หมอนั่นไวกว่ามันรีบตามฉันมาและล็อคเอวฉันไว้จากด้านหลังก่อนจะอุ้มตัวลอยแล้วโยนฉันเข้าไปในรถอีกครั้งพร้อมกับกดล็อคประตู จากนนั้นเขาก็อ้อมมานั่งฝั่งคนขับทันทีและแน่นอนว่าฉันหนีไม่ได้
"จะทำอะไรของนาย! จะพาฉันไปไหนบอกมานะ! แล้วนายเป็นใคร" ฉันนั่งตัวสั่นติดประตูมองคนที่ขับรถออกไปด้วยความเร็วมือข้างหนึ่งของเขาจับข้อมือของฉันไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บ
"..." เขาไม่ตอบอะไรแล้วใช้หางตามองฉันอย่างหาเรื่อง
"นายจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรซักอย่างเกี่ยวกับที่นายพาฉันมาแบบนี้!" ฉันตะคอกใส่หูของเขา ตอนนี้น้ำตาเริ่มไหลเป็นทางแล้วด้วย
"เลิกยุ่งกับไอ้พาร์ซซะ!"
=pc=**ใครกันที่มันโหดร้ายกับพินบีของเจ๊แบบนี้**
=pc=**มารอดูความโหด หื่น และโรคจิตอ่อนๆของพระเอกเรื่องนี้กัน ฮ่าๆ**
=pc=**ขอ 1 เม้น 1 ไลค์ เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้า**
- Writer
