คลิปลับจับหัวใจ

Secret Ep.1 คนที่ชอบ

"แกจะไปไหนยัยบี" เสียงของยัยแพรตะโกนเรียกเมื่อเห็นฉันกำลังรีบเดินลงบันได้ตึกหลังจากเลิกเรียน

"วันนี้มีแข่งบอล" ที่ตอบไปนี่ไม่ไ้หมายความว่าฉันจะไปแข่งบอลหรอกนะแต่วันนี้คนที่ลงแข่งคือพี่พาร์ซต่างหากเล่า ฉันรู้ทุกตารางแข่งของเขาเลยแหละ

"เหอะ กับการเรียนเคยทุ่มเทแบบนี้มั้ย" ยัยแพรแขวะฉันแล้วเบ้ปาก

"อิอิ ก็ฉันชอบของฉันนี่นา" ฉันพูดประโยคนี้ให้มันฟังเป็นร้อยครั้งแล้ว ไม่รู้มันจะเข้าใจฉันเมื่อไหร่ คงเพราะมันไม่ชอบคนเจ้าชู้ด้วยแหละมั้งเลยไม่ถูกชะตากับพี่พาร์ซของฉันซักเท่าไหร่

"เออๆ ไปเถอะ ฉันจะกลับไปงีบแล้ว"

"จ้า" ฉันยิ้มกว้างแล้วโบกมือลามัน จากนั้นก็รีบวิ่งที่รถแล้วขับไปที่ลานจอดของสนามกลางทันที ตอนนี้รถเริ่มติดแล้วด้วยเพราะเป็นมีการแข่งฟุตบอลระหว่างมหาลัย ฉันจะทันมั้ยเนี่ย

ใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีกว่าฉันจะฝ่าฝูงรถติดในมหาลัยและหาที่จอดได้ ตอนนี้ฉันกำลังมองหาที่นั่งดีๆ มองเห็นพี่พาร์ซได้ชัดๆแล้วก็เหลือบไปเห็นพี่บอลพี่ชายฉันเข้าพอดี

"พี่บอล!" ฉันตะโกนเรียกพี่บอลที่นั่งอยู่ด้านบน เขาเห็นฉันแล้วก็ทำท่ากุมขมับเหมือนปวดหัวแต่ก็กวักมือเรียกให้ฉันไปนั่งด้วย

"ไม่เคยพลาดสินะ" พี่บอลพูดขึ้นหลังจากที่ฉันหย่อนก้นลงนั่ง

"แน่นอน"

"ฉันมีอะไรจะบอกแก" พี่บอลทำสีหน้าจริงจังแล้วมองหน้าฉันนิ่ง แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

"หืม อะไร"

"ไอ้พาร์ซมันชอบแกเหมือนกัน"

"ห๊ะ!!" ฉันตกใจจนอุทานออกมาเสียงดัง ตอนนี้คนที่นั่งใกล้ๆพากันหันมามองแล้วด้วย

"มันรู้ตั้งนานแล้วว่าเป็นแก มันบอกฉันว่าชอบน้องเขาอยู่เหมือนกัน"

"พะ พี่ ล้อเล่นป่ะเนี่ย บีไม่ตลกนะ" หัวใจฉันกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะที่ได้ยินพี่บอลพูดออกมาแบบนั้น ก็แหงล่ะ พี่พาร์ซเป็นคนที่ฉันแอบชอบมานานแล้วนะ ถ้ารู้ว่าคนที่เราชอบเขาชอบเราเหมือนกันจะไม่ตื่นเต้นได้ยังไง

"ฉันเป็นคนขี้เล่นเหรอยัยบี" พี่บอลตีหัวฉันหนึ่งที่แล้วแล้วหันไปมองตรงสนามบอลต่อ

"ละ แล้วพี่บอกเขาว่าไงอ่ะ"

"ก็ไม่ว่าไง มันก็รู้อยู่แล้วว่าแกชอบมัน"

"คริคริ จริงป่ะเนี่ย บีจะทำไงดีอ่ะพี่บอล" ฉันดีใจจนไม่รู้จะทำยังไงแล้วอ่ะ ยิ่งมองพี่พาร์ซที่ตอนนี้กำลังยิ่งตามบอลในสนามยิ่งใจเต้นแรงเข้าไปใหญ่

"อย่าให้มันเยอะแกอ่ะ ตั้งใจเรียนด้วย หมอนั่นเจ้าชู้นะระวังตัวไว้หน่อย" พี่บอลเริ่มทำสีหน้าจริงจังเพราะความเป็นห่วงฉัน

"รู้แล้วน่า ก็แค่ชอบกันเองไม่ได้ทำไรซักหน่อย" นี่ฉันกล้าพูดออกไปเต็มปากเต็มคำได้ยังไงเนี่ยว่าเราชอบกัน พูดเองก็เขินเองแล้วด้วย

"ยัยแรด" พี่บอลพูดแล้วหันหน้าหนีไปทางสนามบอลต่อ

"ชิ"

ตอนนี้เรากำลังตั้งใจดูนักกีฬาเล่นอย่างใจจดใจจ่อ โดยเฉพาะฉันที่นั่งจ้องพี่พาร์ซอย่างไม่ละสายตา เขาชอบฉันจริงเหรอ ทำไมฉันถึงไม่รู้ตัวเลยล่ะ

ทำไมในใจรู้สึกว่านี่มันไม่ใช่เรื่องจริง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้รู้สึกใจเต้นอยู่ดี

.

.

.

ตอนนี้การแข่งขันฟุตบอลได้จบลงแล้ว และแน่นอนว่ามหาลัยของฉันเป็นฝ่ายชนะ กริ๊ดด พี่พาร์ซเก่งที่สุดเลย ฉันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วเดินออกจากสนามกีฬาตามหลังพี่บอลออกไป

"ไอ้บอล" เสียงเข้มของใครซักคนเรียกพี่บอลให้หันไปแล้วฉันก็หันไปมองด้วย แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเพราะคนที่เรียกพี่บอลเป็นพี่พาร์ซนั่นเอง

"เออ ว่าไง" พี่บอลพูดแล้วมองพี่พาร์ซสลับกับมองฉันที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ เป็นครั้งแรกที่ฉันยืนเผชิญหน้ากับพี่แกเลย

"ไม่มีอะไร ขอบคุณที่มาดูนะครับพินบี" พี่พาร์ซตอบพี่บอลแล้วเอียงคอมาพูดกับฉันที่ยืนอ้าปากหวออยู่

"อ่อ เอ่อ ค่ะๆ"

"อ่าวไอ่ห่านี่ เรียกกูแต่ไปคุยกับอีกคน กูงง" พี่บอลด่าพี่พาร์ซแล้วเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงมองฉันอย่างจับผิด คงแอบด่าฉันว่ายัยน้องแรดอยู่แน่ๆ

"มึงจะไปไหนก็ไปเถอะ ไม่มีอะไร"พี่พาร์ซพูดแล้วโบกมือไล่พี่บอลไป ส่วนฉันก็ทำท่าจะเดินตามพี่ชายตัวเองไปด้วยแต่พี่พาร์ซเขาก็เรียกไว้

"..."

"พินบีพี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ" ฉันหยุดเท้าลงแล้วหันไปหาเขาด้วยหัวใจที่เต้นแรง

"มะ มีอะไรคะ" แล้วทำไมเสียงฉันมันต้องติดๆขัดๆด้วย ตอนนี้พี่บอลเดินหนีไปแล้ว เหลือฉันกับพี่พาร์ซยืนคุยกันสองคน

"ขอบคุณสำหรับดอกกุหลาบนะครับ" พี่พาร์ซพูดแล้วยิ้มหวานส่งมาให้ บอกตามตรงเข่าฉันแทบจะทรุดลงตรงนั้นเลย ยิ่งตอนนี้เขากำลังสวมชุดกีฬาแล้วเหงื่อไหลเปียกโชกทั้งตัวยิ่งมีสเน่ห์

"แฮร่ๆ ไม่เป็นไรค่ะ"

"พี่ว่าจะชวนเราไปกินข้าวด้วยกัน ไปมั้ย" ฉันยืนนิ่งเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น มันจะเร็วไปหรือเปล่านะ แต่ฉันก็ชอบเขามานานแล้วนี่นา ที่พี่บอลบอกว่าเขาชอบฉันก็เป็นเรื่องจริงใช่ป่ะ

"ไปก็ได้ค่ะ" ฉันตอบเขาแล้วยิ้มออกมา พยายามจะเก็บอาการดีใจที่สุดแล้วนะ

"งั้นรอพี่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่มารับ"

"ค่ะ"

แล้วพี่พาร์ซก็เดินหายเข้าไปในห้องชมรมฟุตบอล รอประมาณสิบนาทีเขาก็ขับรถมารับตรงที่ฉันยืนอยู่ และพาฉันไปกินข้าวอย่างที่บอก ฉันให้พี่เขาเป็นคนเลือกร้านเองเพราะปกติฉันไม่ค่อยออกไปกินข้าวข้างนอกท่าไหร่ อยู่หอก็กินแต่ข้าวล่างหอ

พี่พาร์ซชวนคุยอะไรเรื่อยเปื่อยจนรถมาจอดอยู่หน้าร้านอาหารตามสั่งร้านหนึ่งเป็นห้องกระจก ด้านในเปิดไฟสีส้ม มองดูสบายตา คนในร้านตอนนี้มีไม่มากนัก น่าจะซักสองสามโต๊ะได้

"ร้านนี้แหละ พี่ชอบมากินบ่อยๆ" พี่พาร์ซพูดแล้วเปิดประตูลงจากรถ ฉันเลยตามเขาลงไปด้วย

เรามานั่งอยู่ในร้านสั่งอาหารของตัวเองคนละอย่าง จะว่าเขินก็เขินนะ ใครจะไปรู้ว่าจะได้มากินข้าวกันคนที่ชอบแบบนี้ วันนี้มีเรื่องให้ฉันตกใจหลายเรื่องเลย

"คิดยังไงถึงแอบส่งนั่นส่งนี่ให้พี่บ่อยๆ" อยู่พี่พาร์ซก็ถามฉันขึ้นเหมือนกำลังจะแซว เล่นเอาฉันพูดไม่ออกเลย ทำไมต้องถามตรงๆแบบนี้ด้วยล่ะเนี่ย

"เอ่อ คือว่า" จะให้พูดว่าฉันชอบพี่ไงมันก็ไม่ใช่ฉันแน่ๆ ถึงจะชอบมากๆก็เถอะ

"พี่เห็นเราบ่อยละนะ เพราะว่ารู้จักไอ้บอลเลยแอบมองอยู่ ฮ่าๆ" พี่พาร์ซพูดออกมาแบบไม่อ้อมค้อม ต่างจากฉันที่มัวแต่อ้ำอึ้ง

"ที่จริงบีก็..."

"พาร์ซ!"