คลิปลับจับหัวใจ

Secret Ep.5 คนป่วย

"ขึ้นมา!" เสียงดุๆของฮอร์กดังขึ้นเมื่อรถมาจอดเทียบกับประตูหอ เขาเลื่อนกระจกลงมาแล้วบอกฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"จะพาฉันไปไหน" ฉันถามออกไปด้วยความกังวล ตอนนี้เป็นไข้ยังไม่หายเลยด้วย หนาวก็หนาวแต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อฉันไม่มีทางเลือก

"แต่งตัวบ้าอะไร คิดว่าแต่งตัวมิดชิดแล้วฉันจะทำอะไรเธอไม่ได้เหรอ" เขาถามอย่างไม่พอใจในขณะที่ขับรถออกมา เพราะตอนนี้ฉันแต่งตัวประหนึ่งอยู่ในเกาหลีใต้ช่วงฤดูหนาว

"ฉันไม่สบาย"

"หึ สำออยหรือเปล่า" เขาขำในลำคอ คำพูดคำจาแต่ละคำฟังไม่เข้าหูเลยซักนิด แต่ต่อให้มันพูดดีกับฉันก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำให้รู้สึกดี ฉันแค่เก็บความรู้สึกขยะแขยงนั้นเอาไว้ในใจ เพื่อความปลอดภัยของฉันในตอนนี้

"จะสำออยไปเพื่ออะไรวะ นายไม่ใช่คนที่ฉันต้องอยากสำออยใส่" ฉันพูดออกมาด้วยความโมโห อาการปวดหัวก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกหน้าจะร้อนเป็นไฟอยู่แล้ว

เพิ่งสังเกตเห็นว่าหมอนั่นใส่ชุดยูนิฟอร์มแบบเดียวกับพี่บอล แสดงว่าเขาอยู่คณะเดียวกับพี่บอลใช่มั้ย เหอะ หัวก็ดีแต่ทำตัวโคตรชั่วช้า

"ทำไมล่ะ ความสำออยต้องเก็บไปใช้กับไอ้พาร์ซเหรอ"

"..." ฉันเบื่อที่จะเถียงกับมันแล้ว ยิ่งเถียงยิ่งไม่เป็นผลดีกับฉันแน่

"เงียบนี่คืออะไร อยากโดน?" มันหันมาพูดกับฉันอย่างกวนๆ สีหน้าและแววตามองมาอย่างดูถูก

"ขี้เกียจเถียง"

"...กวนตีนชิบหาย" อะไรของมันวะ พอไม่เถียงก็ว่า ละถ้าฉันเถียงเชื่อเถอะว่ามันไม่ปล่อยฉันไว้แน่

"แล้วนายถ่ายคลิปฉันไว้ทำไม" ฉันถามออกไปด้วยความใจเย็นทั้งที่ตอนนี้อารมณ์ของฉันมันไม่ได้เย็นเลยซักนิดเดียว

"มึงจะได้ไม่ไปยุ่งกับไอ้พาร์ซไง"

"จำเป็นต้องทำขนาดนี้เลยเหรอว่ะ โคตรเXี้ย! แล้วนายมีอะไรกับพี่เขา ทำไมต้องมาทำกับฉัน ทั้งที่ฉันไม่เกี่ยวอะไรเลย ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย!"

พอพูดถึงพี่พาร์ซ เขาก็ยังทักไลน์ฉันมาเรื่อยๆตั้งแต่วันนั้น แต่ฉันไม่เคยตอบเลยซักครั้งเดียว ตอนนี้มันไม่มีอะไรร้อนใจเท่ากับคนที่นั่งข้างๆของฉันตอนนี้แล้ว ไม่ใช่เพราะพิศวาสมันแต่เพราะฉันอยากจะลบภาพแย่ๆของมันออกไปแต่ยิ่งอยากลืมมันก็ยิ่งจำ

ยิ่งจำมันก็ยิ่งเกลียด แต่สุดท้ายก็ต้องยอมมันเพราะคลิปนั่น

"อืม กูจำเป็นต้องทำ"

ฉันหันไปมองมันน้ำตาคลอ มันเป็นคนที่ทำให้ฉันร้องไห้ออกมาได้มากมายทั้งที่เพิ่งจะรู้จักชื่อ มันคือคนที่ทำร้ายฉันมากที่สุดตั้งแต่เกิดมาบนโลกใบนี้

"บอกเหตุผลมาสิ ถ้านายมีเหตุผลดีๆ ฉันจะยอม"

"..." เขาเงียบแล้วหันมามองฉันด้วยแววตาเรียบเฉย

"โคตรไร้เหตุผลเลยรู้ป่ะ ฮึก ทั้งๆที่ฉันไม่รู้เรื่อง ฮึก อะไรเลย แต่ฉันต้องมาเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้ ฮือๆ"

"..." เขายังคงเงียบอีกตามเคย ทำให้บรรยากาศในรถตอนนี้มีแต่เสียงสะอื้นของฉัน คนข้างๆยังคงมองไปข้างหน้าอย่างใช้ความคิด

ไม่นานรถก็เข้ามาจอดล่างคอนโดแห่งหนึ่ง แล้วมันก็ลากฉันลงรถทั้งๆที่ตอนนี้ฉันแทบจะไม่มีแรงแล้ว ตอนฮอร์กมันจับแขนฉันมันก็มองอย่างสงสัยเหมือนกัน คงเพราะตอนนี้ร่างกายของฉันมันเริ่มร้อนขึ้นมาอีก

"เบาๆได้มั้ย ฉันเจ็บ!" ฉันพูดด่ามันทั้งที่เสียงตัวเองแหบแห้ง

"..." มันไม่ได้ตอบอะไรแค่หันมามองอย่างรำคาญแล้วผ่อนแรงที่มือลง เออ ก็ยังมีความเข้าใจภาษาคนอยู่บ้าง แต่ก็ยังเลวเหมือนเดิม

ฮอร์กพาฉันขึ้นมาบนห้องของตัวเองแล้วผลักให้นั่งลงบนเตียง จากนั้นมันก็หายเข้าไปในห้องน้ำ ฉันไม่อยากถามแล้วว่ามันพามาทำไม ฉันควรหาวิธีให้มันลบคลิปนั้นจะดีกว่า

"เอายาไปกิน อย่ามาตายในห้องนี้" ฮอร์กยื่นยาเม็ดหนึ่งมาให้ฉันพร้อมกับน้ำอุ่นอีกแก้ว

เพล้ง!

"ฉันไม่กิน ไม่ต้องเอามา ไม่อยากให้ตายตรงนี้ก็ปล่อยฉันออกไป" ฉันปัดมือเขาออกอย่างรังเกียจ จนทำให้แก้วในมือร่วงตกลงไปบนพื้นแตกละเอียด น้ำในแก้วกระจายเต็มพื้น

"..." เขายืนนิ่งแล้วก้มลงไปมองที่พื้นนิ่ง ฉันคาดเดาอารมณ์ของเขาไม่ถูกเลยว่าตอนนี้คิดอะไรอยู่ แต่ที่รู้คือฉันต้องเจออะไรสักอย่าง

"ฉัน...อ๊าย ปล่อย!"

เป็นไปอย่างที่ฉันคิด ฮอร์กปายาในมือทิ้งแล้วผลักฉันนอนลงบนเตียงแจากนั้นเขาก็ขึ้นมาทับร่างของฉันไว้ สองมือของเขากดแขนของฉันไว้แน่น แล้วฉันจะเอาแรงที่ไหนไปสู้

"ให้กินก็กิน! อย่าเรื่องมาก อย่าอวดเก่ง!"

"ปล่อย ฉันเจ็บ!" ฉันพูดออกไปเมื่อเขาออกแรงบีบที่ข้อมือมือขึ้นเรื่อยๆ

"ต้องสนใจด้วยเหรอว่าเธอรู้สึกยังไง" เขาพูดออกมาแล้วยิ้มมุมปากอย่างกวนๆ

"เอาเลย อยากทำอะไรก็ทำเลย ฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้ชายเลวๆแบบนายอยู่แล้ว!"

"เออกูเลว แถมยังเป็นผัวมึงด้วย"

"แค่เอากัน ฉันไม่เรียกว่าผัว" ฉันพูดออกไปเสียงเรียบ หันหน้าไปมองทางอื่นปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเป็นทางจนเปียกรดที่นอน

"หึ ปากดีนักนะ"

"..."

ฉันเบื่อที่จะเถียงกับมันแล้วปล่อยให้ทำอะไรที่มันอยากทำไป ต่อให้ด่าถึงพ่อถึงแม่ก็คงไม่เป็นผลดีกับตัวฉันแม้แต่นิดเดียว

"อื้อ" พอเห็นฉันนิ่งไปมันก็เริ่มก้มลงมาจูบฉัน เพราะคิดว่าฉันคงยอมมัน อาการปวดหัวเพราะพิษไข้มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเหมือนจะระเบิดอยู่แล้ว แรงขัดขืนก็ไม่มีแต่ถึงจะทำแบบนั้นฉันก็สู้มันไม่ได้หรอก

แรงบดขยี้จากริมฝีปากนั้นยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เหมือนร่างกายฉันจะลุกเป็นไฟอยู่แล้ว ไม่ใช่เพราะมีอารมณ์ร่วมกับมันแต่ฉันปวดเมื่อยและอุณหภูมิในร่างกายก็สูงขึ้นเรื่อยๆ

มือหนาจัดการเสื้อผ้าของฉันออกจนเหลือแต่ชุดชั้นในตัวบาง แล้วอยู่ๆเขาก็หยุดการกระทำของตัวเองไว้แค่นั้น ฉันหลับตาลงเพราะความอ่อนแรง มันไม่มีแรงที่จะลืมตามามองความทุเรศที่ถูกเขากระทำเลย

"ฮึก ฮือๆ" ฉันนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น น้ำตายังคงไหลอาบแก้มพร้อมกับเสียงสะอื้นเบาๆ ตอนนี้ฮอร์กลุกออกไปจากตัวฉันแล้ว ฉันไม่กล้าลืมตาขึ้นไปมองเขาแม้แต่น้อย

พรึ่บ!

ผ้าห่มผืนใหญ่ถูกดึงขึ้นมาคลุมตัวของฉัน แล้วก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาเดินไปทางอื่น ฉันจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมามอง

ไม่นานนักเขาก็ก็เดินกลับมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กและกะละมังใบหนึ่ง เขานั่งลงข้างตัวฉันแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ

มือหนาค่อยๆเลิกผ้าห่มออกจากตัวฉันที่นอนขดตัวอยู่ แล้วเขาก็ใช้ผ้าผืนนั้นชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ ฉันมองการกระทำของเขาอย่างสงสัย มันก็ไม่น่าเชื่อนะว่าคนอย่างเขาจะทำ

แล้วยังไง แค่นี้มันไม่ได้ลบเรื่องแย่ๆที่ทำกับฉันได้หรอก

"อย่าขัด ถ้าครั้งนี้เธอขัดฉันจะไม่ปล่อยให้นอนเฉยๆแน่"

=pc=--------------------

=pc=**​1 เม้น 1 ไลค์ = 1 ล้านกำลังใจจ้า**

=pc=​ด่าพระเอกด่าได้ แต่อย่าด่าไรท์ก็พอ อิอิ