คลิปลับจับหัวใจ

Secret Ep.4 คลิปลับ

=pc=​4

=br=

ฉันยันตัวลุกขึ้นจากเบาะด้วยความเจ็บระบมไปทั่วร่างกายแล้วจึงหยิบเอาเสื้อผ้าที่ถูกทิ้งลงเกลื่อนกราดล่างเบาะขึ้นมาใส่

"ขึ้นมานั่งข้างหน้า" เสียงแข็งกร้าวยังคงดังออกคำสั่งอีกครั้ง ยิ่งได้ยินเสียงมันฉันยิ่งอยากตายเท่านั้น

"จะพาฉันไปไหน"

"ไปส่ง หรือจะนอนอยู่ข้างถนนตรงนี้"

"..." ฉันไม่ได้ตอบแล้วเดินลงจากรถเพื่อไปนั่งเบาะข้างคนขับ

แล้วมันก็ขับรถออกมาจากตรงนั้นเพื่อจะไปส่งฉันที่หอ ก็ยังดีที่มันไม่ทิ้งฉันไว้ตรงนั้น

"จอดทำไม"

"ไม่ต้องถามรออยู่ตรงนี้" ฉันเงียบตามคำสั่งแล้วนั่งรอมันอยู่ตรงนั้น ไม่นานนักมันก็กลับมาพร้อมกับถุงยาสีขาว

"อะไร" ฉันถามมันเสียงเรียบ

"ยาคุมฉุกเฉินไง หรืออยากท้อง ฉันไม่รับผิดชอบนะ" คำพูดของมันทำให้น้ำตาของฉันค่อยๆเอ่อนองขึ้นมาอีกครั้ง ฉันไม่รู้จะด่ามันว่ายังไงดี ไม่มีคำด่าสำหรับมันเลย อยากไปให้พ้นๆที่สุดในตอนนี้

"แล้วใครบอกให้มึงทำกับกูแบบนี้! มึงเป็นใคร มึงเกี่ยวอะไรกับกูกับพี่พาร์ซ มึงมาทำร้ายกูทำไม!" ฉันถามมันแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา มันไม่ใช่คนที่ฉันควรจะเกรงใจถูกมั้ย

"ไม่ใช่เรื่องของมึง"

"แต่มึงกระทำกับกูไงไอ้!..."

"เงียบ! จำเอาไว้ว่าห้ามไปยุ่งกับไอ้พาร์ซ"

"..."

"บอกที่อยู่หอมา" พอฉันเงียบมันเลยถามขึ้นมาและเสียงดูอ่อนลง

ฉันบอกทางกลับหอไปให้มัน แต่ให้ส่งแค่ตรงปากซอยเพราะฉันไม่อยากให้มันรู้ว่าฉันอยู่ไหน แค่นี้ชีวิตฉันก็แย่พอแล้ว ขออย่าได้เจอมันอีกก็พอ

"จอดตรงนี้"

"บอกมาว่าหอไหน ถ้าฉันโมโหแล้วจะเจออีกรอบ" มันพูดขู่ฉันจนสุดท้ายก็ต้องยอมบอกมันไป เพราะฉันไม่มีทางเลือกไง ไม่รู้เวรกรรมอะไรถึงทำให้มาเจอมัน

"เอามือถือมา" ฉันกำลังจะลงจากรถก็ถูกมันดึงแขนแรงๆให้หันไปหา สีหน้าข่มขู่แบบที่มันชอบทำ

"เอาไปทำไม ฉันไม่ให้!"

"เอามา!"

แล้วยังไงล่ะ สุดท้ายฉันก็สู้มันไม่ได้อยู่ดี พอเอามือถือของฉันไปมันก็กดอะไรยุกยิก เหมือนกำลังจะยิงเบอร์ของฉันเข้าไปในมือถือของมัน และแอดไลน์ของฉันด้วย

"ต้องการอะไรอีก ฮึก แค่นี้มันยังไม่พอเหรอ ฮือๆ นายไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้ไง นายเป็นใครฉันก็ไม่รู้จัก!" ฉันพูดออกไปพร้อมกับเสียงสะอื้น ไม่รู้ทำไมถึงร้องไห้เยอะขนาดนี้

"อยากรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร"

"ฉันไม่อยากรู้!" ฉันพูดเสียงดังใส่หน้ามันแล้วดึงมือถือของตัวเองมายัดใส่กระเป๋า มันเอื้อมมือมาบีบหน้าของฉันไว้อีกครั้งแล้วบีบแน่นจนฉันเจ็บ

"แต่เธอต้องรู้ไง เพราะฉันคือผัวคนแรกของเธอตอนนี้ จำชื่อผัวเธอไว้นะพินบี ฉันชื่อ...ฮอร์ก ลงไปได้แล้ว!" พูดจบมันก็ปล่อยมือออกพร้อมกับดันตัวของฉันออกจากประตูรถ

ไอ้คนชั่ว ไอ้ชาติชั่วววววว

=br=

ครืด~ ครืด~ ครืด~

ฉันเดินเข้ามาในหอด้วยความรู้สึกเจ็บปวด เอื้อมไปหยิบมือถือตัวเองที่มีคนโทรเข้ามา เป็นยัยแพรนั่นเอง มันคงจะตามหาฉันให้วุ่นแล้วล่ะ เพราะอยู่ๆฉันก็หายไปแบบนี้

"อื้ม แพร"

(เห้ย บีมึงหายไปไหนกูจะเป็นบ้าอยู่ละ) เสียงของแพรตะโกนเข้ามาในสาย นั่นยิ่งทำให้ฉันที่ได้ยินเสียงเพื่อนตัวเองเริ่มจะร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบแต่ก็พยายามปรับเสียงให้เป็นปกติเพราะไม่อยากให้มันสงสัย

"กู...พอดีกูมีเรื่องด่วนนิดหน่อยรีบมากเลยไม่ทันได้บอก โทษทีนะ" ฉันแกล้งบอกมันไปอย่างนั้น

(อ่าวอีนี่ ด่วนขนาดนั้นเลยเหรอ รู้มั้ยกูเป็นห่วง กูเจอพี่พาร์ซมึงด้วยนะ นึกว่ามึงหนีเขาซะอีก) พอได้ยินชื่อของพี่พาร์ซก็เล่นเอาหัวใจฉันหล่นวูบลงไปในทันที

"ปะ เปล่าหรอก ไม่เกี่ยวกับพี่เขา ตอนนี้กูอยู่หอแล้ว มึงก็ดูแลตัวเองด้วยนะ" ฉันบอกเพื่อนด้วยความเป็นห่วง ทั้งที่ตัวเองนั่นแหละที่ตกอยู่ในอันตรายจนถึงขีดสุด

(เออๆ กำลังจะกลับแล้ว ไว้เจอกัน)

"อื้ม เจอกัน"

แล้วแพรก็วางสายไป ฉันเดินเข้าไปในห้องด้วยความเหนื่อยล้า ฉันไม่กล้าเข้าไปอาบน้ำไม่กล้ามองตัวเองในกระจกกับชุดขาดๆตอนนี้เลย มันรู้สึกแย่มาก แย่จนฉันไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น

ฉันจัดการเปิดดูยาที่ไอ้บ้าฮอร์คมันให้มาแล้วอ่านดูวิธีการกิน ก่อนจะกินยานั้นไปหนึ่งเม็ดส่วนอีกเม็ดฉันต้องกินพรุ่งนี้สินะ

=br=

ครืด

เสียงไลน์ของใครซักคนส่งข้อความเข้ามา ปรากฏชื่อของคนที่ฉันอยากฆ่ามันในตอนนี้ที่สุด มันจะเอาอะไรกับฉันอีกวะ

Hork : อย่าคิดจะหนีฉัน และอย่าคิดที่จะขัดคำสั่งฉัน

ปึก

ฉันอ่านข้อความของมันแล้วไม่ได้ตอบ ความโมโหมันประทุขึ้นมาทำให้ต้องเขวี้ยงมือถือลงกับโซฟาในห้อง ฉันไม่อยากยุ่งกับมันอีก ทำไมมันต้องเป็นฉัน

แล้วฉันก็เดินไปเข้าห้องน้ำ วันนี้เป็นวันที่อาบน้ำนานที่สุดเหมือนกับว่าฉันอยากเอาความทุเรศๆออกจากตัวจนหมดทั้งที่มันไม่ช่วยอะไรเลย เพราะฉันเสียมันไปแล้ว เสียมันให้กับคนที่ไม่รู้จักและไม่น่าจำ

=br=

สองวันต่อมา

ทั้งเมื่อวานและวันนี้ฉันตัดสินใจไม่ไปเรียน เพราะไปไม่ไหวจริงๆเหมือนจะไมสบายด้วยเพราะเมื่อคืนก่อนแช่ตัวในห้องน้ำอยู่นาน ร่างกายรู้สึกปวดระบมไปหมด เลยขอให้ยัยแพรมันเก็บงานไว้ให้ แล้วก็นอนอยู่ในห้องทั้งวัน หลับๆตื่นๆขึ้นมากินข้าวกินยาแล้วนอน ก็ยังรู้สึกไม่ดีขึ้นเลย ใครไม่รู้โทรมาหลายสายก็ไม่ได้รับตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

รถของฉันก็ต้องขอยัยแพรไปเอามาให้เพราะจอดไว้ที่ร้านตั้งแต่วันนั้น

ครืด~ ครืด~ ครืด~​

เสียงโทรศัพท์ยังคงดังต่อเนื่องในเวลาค่ำๆ ฉันควานหามันทั้งที่ยังไม่ลืมตาขึ้น แค่ลืมตาฉันยังรู้สึกหนักอึ้งไปหมดเลย

"อื้ม" ฉันเลื่อนนิ้วรับโทรศัพท์ทันทีที่หยิบมันมาได้ ครางเสียงเบาๆรับสายของคนที่โทรมา

(อยู่ไหน) เสียงของใครซักคนที่ฉันไม่คุ้นดังขึ้นมาจากปลายสายทำให้ต้องขมวดคิ้วแล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมามอง

เป็นเบอร์ที่ไม่มีชื่อ ใครกันนะ แต่เสียงนี้ฉันเหมือนจะเคยได้ยินมาก่อน

"นี่ใคร...คะ" ฉันพูดออกไปด้วยเสียงแหบๆ

(หึ จำผัวเธอไม่ได้เหรอ) คนที่ปลายสายพูดออกมาอย่างกวนๆ แล้วฉันต้องตื่นจากพิษไข้ทันทีที่คิดได้ว่าเขาเป็นใคร

"นาย!"

(เหอะ อยู่ไหน!)

"...มันเรื่องของฉัน"

(มาหาฉันเดี๋ยวนี้) คนพูดออกคำสั่งอย่างไม่สนใจว่าฉันจะพูดอะไรออกไป

"ฉันไม่ไป"

(มาหาเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่อยากเดือดร้อน)

"ถ้าฉันไม่ไปแล้วจะทำไม"

(ถ้าไม่มา พรุ่งนี้เธอดังแน่ ไปดูไลน์สิแล้วจะรู้ว่าทำไมเธอต้องมา) พอมันพูดจบฉันก็ต้องขมวดคิ้วแน่น เลื่อนหน้าจอไปดูตามที่มันบอกก็เห็นข้อความที่มันส่งมา

เป็นรูปที่แคปจากหน้าจอมือถือ มันแสดงภาพของคลิปที่มีผู้หญิงคนหนึ่งนอนบนเบาะของรถ และเห็นด้านข้างก็รู้ทันทีว่าเป็นฉัน แต่มันเห็นแค่ใบหน้าลงมาจะถึงเนินอกเท่านั้น เพราะกล้องอยู่ใกล้ตัว

เมื่อคืนก่อนตอนที่มันกดมือถือตัวเองใช่มั้ย

"ไอ้!..."

(ก่อนสามทุ่ม! ฉันจะไปรับแล้วจะโทรไป ถ้าไม่รับสายรู้เรื่องแน่)

"ชั่ว! ไอ้คนเลว!"

**​**********