หวนรักร้ายนายวิศวะ

ไม่ได้รักแล้ว

"พี่คุยอยู่กับคนอื่นแล้ว"

เขาบอกเสียงช้าเนิบอย่างรู้สึกเหนื่อยๆแล้วยืนหันหลังให้หญิงสาว ยกมือขึ้นเสยผมที่ยุ่งเหยิงนิดหน่อยก่อนจะปรับเปลี่ยนอิริยาบถมายืนกอดอกทอดสายตาลงไปมองวิวเบื้องล่าง ตอนนี้เขาอาศัยอยู่คอนโดชั้นที่เจ็ดใจกลางเมืองหาดใหญ่ของจังหวัดสงขลา เป็นคอนโดระดับกลางๆที่เขาเช่าไว้เพื่อพักอาศัยตอนทำงานเท่านั้น

บ้านจริงๆเขาอยู่ที่จังหวัดพัทลุงห่างจากที่นี่เกือบร้อยกิโล

"ก็แค่คนคุย"

ย้อนตอบเขาทันควัน! แววตาหม่นลงเล็กน้อยแต่ก็ซ่อนเอาไว้ได้ทันก่อนจะตามมายืนกอดเขาจากข้างหลังอย่างออดอ้อนหวังเพียงให้เขาหายโกรธและกลับมาเป็นเหมือนเดิม

"พี่ไม่ได้รักเธอแล้วรัญชิดา"

รัญชิดา!เปลี่ยนสรรพนามจากที่เคยเรียกน้องดาเป็นรัญชิดาเฉยๆ

"น้องดาไม่เชื่อ!"

ธีร์ถอนหายใจออกมา นี่ขนาดว่าเลิกกันไปแล้วนะเธอยังพูดไม่รู้เรื่องขนาดนี้ ถ้าขืนคบกันต่อคงไม่เกินอาทิตย์ก็ต้องเลิกอยู่ดีเพราะนิสัยเอาแต่ใจไม่ฟังเหตุผลเหมือนเดิม พ่อแม่หล่อนสั่งสอนมายังไงถึงได้กลายเป็นคนเอาแต่ใจแบบนี้กันนะ

คงมีดีแต่หน้าตาที่สวยน่ารักสะดุดใจของเขาตั้งแต่แรกเจอก็เท่านั้น นิสัยของรัญชิดาไม่ได้น่ารักเหมือนหน้าตาเลยแม้แต่นิด เอาแต่ใจตัวเองขั้นสุด จะว่าไปแล้วเขายังไม่ทันไปพบครอบครัวของเธอด้วยซ้ำทุกอย่างก็เป็นอันจบซะก่อน

คบกันหนึ่งปีเขาแทบจะไม่ค่อยมีเวลาพาเธอไปไหนไกลๆ หรือแม้แต่พาไปพบครอบครัวของเราทั้งคู่ก็ยังไม่มีโอกาส ก็ดีแล้วล่ะ เลิกกันจะไม่ได้ต้องมาทนมองหน้ากันไม่ติด

"ไม่เชื่อก็เรื่องของเธอกลับไปได้แล้ว"

ตอบปัดแบบรำคาญใจเพราะอยากให้หล่อนรีบๆ ออกไปซะที

"น้องดาจะนอนค้างที่นี่"

หญิงสาวเปลี่ยนจากยืนกอดเขาจากข้างหลังมายืนเผชิญหน้ากับเขาตรงๆอย่างคนดื้อดึง แต่รัญชิดาคงลืมไปว่าธีร์นั้นไม่ได้รักและเอ็นดูเธอเหมือนแต่ก่อนแล้ว..เขาคงไม่ง้อกระมัง

รัญชิดารู้สึกเจ็บปวดอยู่ลึกๆในใจทำไมกัน ทำไมผู้ชายที่เคยบอกว่ารักเธอมากมายวันนี้ถึงได้ลืมง่ายหน่ายเร็วขนาดนี้ เวลาล่วงเลยผ่านไปแค่สามเดือนเองธีร์มีคนคุยใหม่แล้วต่างกับเธอที่ยังไม่มีใครเลยสักคน

วันนี้เธอทนคิดถึงเขาไม่ไหว อยากเริ่มใหม่อยากปรับปรุงตัวเองเพื่อเขาอีกครั้งแต่ดูเหมือนว่าพี่ธีร์ของเธอจะไม่ต้องการเธออีกแล้ว

"แน่ใจเหรอว่าจะนอนที่นี่ เกิดอะไรขึ้นพี่ไม่รับผิดชอบเธอหรอกนะ หรือเธออยากจะให้พี่นอนกับเธอฟรีๆ พี่ก็ไม่ขัด"

ธีร์ยักไหล่พร้อมกับย่างสามขุมเข้ามาหาแกล้งใช้สายตาลวนลามเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เอาจริงๆ ถ้าเรื่องเซ็กซ์เขายินดีจะสนองให้แม้จะไม่ได้เป็นแฟนกันก็ตาม

"อย่ามามองน้องดาแบบนั้นนะคะ"

รัญชิดารีบยกมือขึ้นปิดท่อนบนเพราะอกตูมของเธอมันแทบจะล้นออกมาโชว์เขาอยู่ร่อมร่อ ตั้งใจแต่งมายั่วเขาก็จริงแต่ไม่ได้ตั้งใจจะมานอนกับเขาซักหน่อย

"กลับก็ได้แล้วน้องดาจะมาใหม่"

ได้ผล..รัญชิดายอมแพ้กลับแต่โดยดีถึงอย่างไรก็เลิกกันแล้ว ถ้ายังง้อเขากลับมาไม่ได้รัญชิดาเองก็ไม่อยากมีอะไรกับเขาในตอนนี้มันเปลืองตัว!

รัญชิดาพื้นเพเป็นคนกรุงเทพฯ แต่เธอเลือกที่จะย้ายมาเรียนที่มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ คณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีสาขาวิชาเทคโนโลยีสารสนเทศตอนนี้เธอเรียนจบมาได้หลายเดือนแล้วแต่ยังไม่มีงานทำ เป็นเพราะว่าหญิงสาวไม่คิดที่จะหางานทำมากกว่า

รัญชิดาเดินลงมาถึงชั้นล่างของลานจอดรถเธอเปิดประตูยัดตัวเองเข้ามานั่งประจำที่คนขับ ก่อนจะฟุบลงบนพวงมาลัยรถปล่อยให้น้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นไหลออกมาได้ตามใจ

ความจริงเธอไม่ได้หายไปไหน เธอเพิ่งกลับมาจากกรุงเทพฯบ้านของตัวเองจริงๆได้ประมานสองสามวันแล้ว

ตี้ด~~

เสียงโทรศัพท์มือถือยี่ห้อดังของเธอดังขึ้น

"พี่กันต์โทรมา"

หญิงสาวรีบยกสมาร์ทโฟนขึ้นกดรับสายทันที

(อยู่ไหน?)

'หาดใหญ่ค่ะพี่กันต์'

(ไปทำอะไรหาดใหญ่ แล้วขับรถซิตี้ของพี่ไปเหรอ?)

'ค่ะ ไม่อยากเอารถมินิของน้องดามา สถานะของน้องดาที่นี่ไม่เหมาะกับการขับรถราคาแพงๆ คนอื่นเห็นพานจะคิดว่าน้องดามีเสี่ยเลี้ยง'

(ลูกคุณหนูแต่ชอบทำตัวเป็นคนจนแบบเธอเนี่ยอ่ะนะ มันสนุกมากนักเหรอ แกล้งจนเพื่อตามหารักแท้ว่างั้นเถอะ นี่มันชีวิตจริงนะไม่ใช่ในซีรีส์เกาหลีอย่างที่หนูดาดูบ่อยๆ กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยพี่เป็นห่วง)

'หนูดากลับแน่ แต่พี่กันต์ช่วยไปจัดการเมียของคุณพ่อหน่อยได้มั้ยคะ เอะอะก็จะให้หนูดาแต่งงานกับใครก็ไม่รู้'

(หนีกลับหาดใหญ่ไปเพราะเรื่องนี้ใช่มั้ย?)

'ถ้ายังไม่เลิกทำตัวเผด็จการกันทั้งบ้าน หนูดาจะอยู่หาดใหญ่ไปตลอดชีวิตเลยคอยดู!'

กล่าวจบรัญชิดารีบกดวางสายจากพี่ชายของตัวเองทันที คงมีแต่กันต์พี่ชายของเธอคนเดียวที่คอยห่วงหาอาทรเธอจริง คนอื่นๆแทบจะไม่มีใครเหลียวแลเธอแล้ว ยิ่งพ่อกับแม่เลี้ยงเกลียดเธออย่างกับอะไรดีเจอหน้ากันก็เอาแต่สั่งๆๆ จะให้ทำนั่นทำนี่อย่างที่ใจพวกท่านต้องการ

รัญชิดาเกลียดนักหนากับคนที่ชอบบังคับทำตัวเผด็จการชีวิตคนอื่นไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนก็ตาม เพราะเรื่องสิทธิเสรีภาพสำหรับคนๆนึงรัญชิดามองว่ามันเป็นเรื่องใหญ่

พอมีแฟนเธอจึงมีนิสัยเอาแต่ใจตัวเองชอบทำตัวดื้อรั้นไม่ฟังใครเพราะกลัว กลัวว่าจะโดนผู้ชายข่มเหงรังแกจิตใจเหมือนที่แม่ของเธอโดน แม่ของเธอเลิกกับพ่อเพราะพ่อชอบทำตัวบงการชีวิตแม่ ท้ายที่สุดแล้วแม่ก็ทนไม่ไหวเลยขอหย่ากับพ่อโดยมีเงื่อนไขให้รัญชิดากับพี่ชายอยู่ภายใต้การปกครองของพ่อแต่เพียงผู้เดียว

รัญชิดาไม่อยากจะเชื่อว่าแม่จะยอมตกลงทิ้งเธอกับพี่กันต์ไปจริงๆ ในตอนนั้นเธอโกรธ โกรธไปหมดทั้งพ่อและแม่ เกลียดทุกคนที่ทำให้เธอกลายเป็นเด็กบ้านแตก จากเด็กที่เคยอ่อนโยนน่ารักสดใสไปตามวัย เธอกลับกลายเป็นเด็กดื้อรั้นแข็งกระด้างเอาแต่ใจมาจนถึงทุกวันนี้