หวนรักร้ายนายวิศวะ

เรากลับมาคบกันนะคะ

ธีร์ถึงกับขมวดคิ้วเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องพักส่วนตัวกลับมีคนบางคนนั่งรอเขาอยู่ก่อนแล้ว สิ่งที่เธอทำไม่ต่างอะไรกับเป็นคนบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของคนอื่น

"มาทำไมอีก?"

ธีร์เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจสีหน้าบอกให้รู้ชัดเจนว่าเขารำคาญเธอแค่ไหน รัญชิดา คืออดีตแฟนเก่าของเขาที่เลิกลากันไปแล้ว

เขาไม่เคยโทรไปง้อ ไม่ได้บล็อกแค่ไม่ตอบและไม่คิดว่าเลิกกันยังไม่ทันครบสามเดือนในวันนี้รัญชิดาย้อนกลับมาวุ่นวายกับเขาอีกครั้ง มันน่าตลกตรงที่รัญชิดากลับมาในตอนที่เขาเริ่มจะเปิดใจคุยกับคนใหม่แล้ว

"ก็มาหาพี่ธีร์ไงคะ น้องดาคิดถึงพี่ธีร์"

ร่างเล็กสูงร้อยหกสิบห้าในชุดเดรสกระโปรงสั้นสีครีมรัดรูป หน้าตาสวยแต่ติดน่ารักมากกว่าเพราะว่ามีความหมวยเหมือนสาวเกาหลีผิวขาวผ่องเป็นยองใย แต่ก่อนเขาเคยทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้ครอบครองร่างกายและหัวใจของเธอให้ได้

แต่ในวันนี้แม้แต่หน้าของเธอเขาเองก็แทบไม่อยากมอง ธีร์ถอดเสื้อช็อปวิศวะตัวนอกออกก่อนจะเดินผ่านร่างเล็กไปเฉยๆเขาแขวนเสื้อช็อปไว้ตรงผนังแขวนเสื้อโค้ชเสร็จเขาก็เดินมารูดผ้าม่านออก แสงสว่างยามเย็นส่องลอดผ่านผนังกระจกอลูมิเนียมเข้ามาทำให้ห้องสว่างวาบขึ้นในพริบตา

ร่างสูงเดินเข้ามาหาคนร่างเล็กที่นั่งทำหน้ามุ่ยรอว่าเขาจะเดินมาคุยด้วยตอนไหน

"เอาคีย์การ์ดห้องพี่คืนมาด้วย ห้องนี้ไม่ใช่ห้องที่เธอคิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไปได้อีกแล้ว"

ธีร์ยื่นมือมาทวงคีย์การ์ดคืนจากหญิงสาว ในขณะที่คนร่างเล็กในชุดน้อยชิ้นกลับทำหูทวนลมไม่ฟังที่เขาพูดสักนิดและไม่คิดจะคืนให้เขาด้วย

"น้องดาไม่อ้อมค้อมล่ะ "

รัญชิดาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆหนึ่งครั้ง ในขณะที่ธีร์ยืนกอดอกจ้องมองหญิงสาวรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ พูดจบแล้วเขาจะได้รีบไล่ให้รัญชิดากลับๆเสียที

"พี่ธีร์คะเรากลับมาคบกันเถอะนะคะ ที่ผ่านมาเป็นเพราะว่าน้องดาผิดเอง น้องดาสำนึกผิดแล้วเรากลับมาคืนดีกันนะคะ"

ร่างเล็กลุกขึ้นจากโซฟาเดินมาโอบกอดเขาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาสบสายตาชายหนุ่มด้วยดวงตาที่มีแต่ความเว้าวอน ธีร์ขืนร่างออกเขาไม่อยากจะมองหน้าหล่อนแม้เพียงเสี้ยว รู้สึกเอือมระอาเหนื่อยหน่ายที่ผ่านมาไม่รู้เขาทนผู้หญิงคนนี้ไปได้อย่างไร

"นี่!ปล่อยพี่"

ธีร์รีบแกะมือที่เหนียวเหมือนหนวดปลาหมึกออก ในวันนี้เขารู้สึกรำคาญหล่อนขั้นสุด ตอนคบกันก็มีแต่เรื่องร้อนใจรัญชิดาเอาแต่ใจตัวเองหาเรื่องทะเลาะกับเขาอยู่ร่ำไป เขาเหนื่อยที่ต้องทนตามเอาอกเอาใจนิสัยที่จะเอาอะไรแล้วต้องได้

ในขณะที่เขาตรากตรำทำงานอย่างหนักเพื่ออนาคต แต่รัญชิดาเรียนจบมาได้ครึ่งปีแล้วเอาแต่เที่ยวเตร่ไม่ทำการทำงานอยู่ห้องนั่งดูซีรีส์วนไปหรือไม่ก็ออกไปช้อปปิ้งฆ่าเวลารอเขาเลิกงาน เขาเลิกงานเสร็จก็ต้องมาคอยเอาอกเอาใจด้วยการรับเธอไปกินข้าว ดูหนัง กว่าจะได้พักผ่อนก็ปาเข้าไปตีหนึ่งตีสองของทุกวัน

ไม่ทำงานไม่ว่าหรอกนะเขาพอจะรับได้ แต่เรื่องล่าสุดที่รัญชิดาบอกให้เขาลางานเพื่อพาเธอไปเที่ยวเกาหลีไต้นี่สิสาเหตุที่ทำให้เลิกกัน เหตุเกิดจากเมื่อปลายปีที่แล้วจู่ๆรัญชิดาเกิดนึกอยากไปเที่ยวเกาหลีไต้ขึ้นมา

ซึ่งช่วงปลายปีวิศกรไฟฟ้าอย่างเขาไม่สามารถลางานได้เลย เหตุเพราะว่าโรงงานผลิตไฟฟ้าเอกชนที่เขาทำงานอยู่ปิดปรับปรุงชัตดาวน์เครื่องจักร เป็นการซ่อมแซมบำรุงรักษาประจำปีครั้งใหญ่เป็นเวลาต่อเนื่องกันสิบวัน

ทว่า

กลับทะเลาะกันใหญ่โตเพราะรัญชิดาไม่เข้าใจ หาว่าเขาไม่รักบ้าง ไม่ซัพพอร์ตเธอบ้าง เหตุเพียงเพราะว่าหล่อนอยากจะไปดูหิมะตกในช่วงเดือนธันวาคมเหมือนในซีรีส์ที่หล่อนดูเพียงเท่านั้น

จริงๆแล้วไม่ใช่ว่าเขาจะไม่อยากพาไปเพียงแต่ต้องเลื่อนเวลาออกไปก่อน ซึ่งหล่อนไม่ยอม!

'ถ้าพี่ธีร์เห็นงานสำคัญกว่าน้องดา ก็เลิกกันไปเลยค่ะ'

คำบอกเลิกครั้งที่ร้อยในรอบหนึ่งปีที่รัญชิดาเอามาใช้ขู่เขา ในวันนั้นก็เป็นวันที่เขาหมดความอดทนแล้วเหมือนกัน

'เลิกก็เลิกพี่ก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน'

'แล้วอย่ามาง้อนะคะ'

กล่าวจบเธอก็สะบัดก้นขนของออกไปจากห้องด้วยความโกรธจนหมดเกลี้ยง ทุกครั้งที่รัญชิดาบอกเลิกเขาจะเป็นคนง้อและตามใจเธอตลอดในทุกๆครั้ง แต่การบอกเลิกครั้งล่าสุดเขาไม่ได้ง้อ

ซึ่งก็ทำให้รัญชิดาหายไปจริงๆ เพียงแต่หายไปแค่สามเดือนเท่านั้น ในวันนี้ที่เขาเริ่มเปิดใจคุยกับเมษารุ่นน้องวิศวกรรมศาสตร์ที่เข้ามาฝึกงานกับเขาที่โรงงาน ความใกล้ชิดทำให้เขากับเมษาสนิทสนมและเริ่มเปิดใจคุยกันแต่ไม่ถึงขั้นคบกันเป็นแฟน เป็นเพียงแค่คนที่เขาสนิทที่สุดในตอนนี้ก็เท่านั้น