โจวลี่หลินถูกเฉินตงหยางจับเหวี่ยงขึ้นไปบนรถม้า เขาหาได้มีความอ่อนโยนแม้นสักนิด ด้วยแรงของบุรุษเพศ ย่อมทำให้หญิงสาวร่างกายบอบบางเช่นนางต้องรู้สึกเจ็บปวดเป็นธรรมดา แต่ถึงกระนั้นนางก็ไม่ได้ร้องออกมาแม้นแต่เพียงครึ่งคำ
เฉินตงหยางดึงร่างแบบบางของนางเข้ามา แนบชิดแผงอกแกร่ง ทำให้ทรวงอกอันอ่อนนุ่มปะทะกัน โจวลี่หลิน เม้มริมฝีปากแน่น นางสะบัดหน้าไปอีกทาง เฉินตงหยางใช้ฝ่ามือบีบไปที่ปลายคางของหญิงสาว เพื่อตรึงดวงหน้านั้นให้หันมาสบตากับตนเอง
"เจ้าไม่กลัวตายหรือที่กล้าเอ่ยว่าจะจากไป" เสียงของชายหนุ่มกล่าวลอดไรฟัน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความมาดร้าย
"หม่อมฉันต้องกลัวด้วยหรือ ตั้งแต่แรกเริ่มพวกเรามิเคยกราบไหว้ฟ้าดินด้วยกัน หม่อมฉันเพียงถูกจับใส่เกี้ยวหามแปดคน เข้ามาในตำหนักของพระองค์ พิธีการทุกอย่างล้วนแล้วแต่ไม่เคยเกิดขึ้นเช่นนี้ระหว่างเราจะยังเรียกว่าคู่สามีภรรยาได้หรือ ในเมื่อคุณหนูใหญ่เว่ย ปรารถนาที่จะอย
