โจวลี่หลินทอดมองไปยังห้องที่ได้ถูกจัดเตรียมไว้ เมื่อหญิงสาวปรายตาไปยังตั่งเตียงที่อยู่ด้านข้าง นางก็ไม่รอช้าจับหมอนและผ้าห่มไปวางไว้ยังตั่งเตียงด้านข้างอย่างรู้หน้าที่ เฉินตงหยางทอดมองทุกการกระทำของนางเงียบๆ
"เชิญท่านอ๋องทรงบรรทมที่เตียงได้เลย หม่อมฉันจะนอนที่ตั่งนี้เอง" สายตาละห้อยของนางยังคงจับจ้องที่เตียงกว้างด้วยความอาลัยอาวรณ์ ในชีวิตนี้นางจะมีวาสนาได้นอนบนเตียงนุ่มๆสักครั้งไหมหนอ
เฉินตงหยางมองตามสายตาของนางก็ได้แต่กลั้นยิ้ม วันนี้ถือว่าเขาจะใจดีกับนางเป็นพิเศษก็แล้วกัน "วันนี้เปิ่นหวางอนุญาตให้เจ้ามานอนที่เตียงได้"
โจวลี่หลินแทบจะไม่เชื่อหูตนเอง "จริงหรือเพคะ พระองค์จะสามารถทนนอนตั่งเตียงแข็งๆนั้นได้จริงๆหรือ"
เฉินตงหยางเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย "ใครว่าเปิ่นหวางจะไปนอนที่ตั่งเตียงนั้น"
เมื่อได้ยินเขากล่าวประโยคนี้โจวลี่หลินก็ไม่เข้าใจเสียแล้ว ก็เมื่อครู่นี้เขากล่าวว่าอนุญา
