เธอทำฉันคลั่ง

1130 Words
        เธอไม่ฟังพลางเพิ่มแรงทุบตีไปที่หน้าอก พลันปากร้อนก็ฉกวูบมาที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มแล้วบดจูบลงไปอย่างรุนแรง จนกระทั่งเธอสิ้นฤทธิ์ หยุดดิ้น หยุดต่อต้าน เขาจึงผละปากออก ก่อนจะพบว่าใบหน้าใสมีน้ำตาไหลอาบแก้ม         เด็กนี่จะมาไม้ไหน เล่นละครเก่งจริงเชียว พอกันทั้งป้า ทั้งหลาน           “ ร้องไห้ทำไม ” เธอไม่ตอบ ทำเพียงยกหลังมือขึ้นป้ายน้ำตาออกจากแก้มอย่างกับเด็ก ๆ           “ ฉันถาม ไม่ได้ยินหรือไง ” เธอก็ยังเงียบ           “ ถ้าเธอไม่ตอบ ฉันจะจูบเธออีกครั้ง และสาบานว่าจะไม่หยุดแค่จูบ มันจะมากกว่าคืนนั้น ” นั่นแหละ เธอถึงหันมาจ้องหน้าเขาตรง ๆ ก่อนพนมมือขึ้นไหว้           “ หนูขอร้องนะคะ อย่าพึ่งทำอะไรหนูเลย หนู.. หนูยังไม่พร้อม แล้วนี่ก็ต่อหน้าคนของคุณด้วย ” เสียงทุ้มหัวเราะร่วน           “ ถ้าเธอหมายถึงวิทย์ บอดี้การ์ดของฉัน ไม่จำเป็นต้องอาย เราโตมาด้วยกัน รู้เช่นเห็นชาติกันดี ”           “ แต่หนูเป็นคน ไม่ใช่สิ่งของ ไม่ได้คุ้นชินกับชีวิตแบบคุณ หนูมีความละอาย ” คำพูดของสาวน้อยเข้าไปสะกิดใจมาเฟียหนุ่มใหญ่ให้หงุดหงิด เขาเอื้อมมือไปกดสวิตซ์ปิดฉากกันระหว่างด้านหน้ากับด้านหลังลง           “ ทีนี้ก็มีแค่เราสองคน ไม่ต้องทำตัวเป็นนางอายแล้ว ” พูดพร้อมกับกดจมูกโด่งลงไปที่ซอกคอระหง           “ เธอทำฉันแทบบ้า กลิ่นของเธอ รสชาติของเธอมันอบอวลคละคลุ้งอยู่ในโสตประสาทจนฉันคลั่ง แถมยังทิ้ง          ชุดชั้นในไว้ให้ดูต่างหน้า ยิ่งทำให้ฉันเป็นบ้าเข้าไปใหญ่ ใจร้ายแบบนี้ ต้องจับลงโทษเสียให้เข็ด ”           ยิ่งเขาพูดเธอยิ่งหน้าแดงซ่านไปจนถึงหัวหู น่าละอาย น่าละอายยิ่งนัก แต่ที่มันมากกว่าความอายคือความร้อนเร่าที่มันเริ่มปะทุอยู่ในเรือนกาย เมื่อเขากดจมูกซุกไซ้ไปทั่ว  เมื่อไรเคราสากครูดกับผิวบาง เมื่อลมหายใจเร่าร้อนเผาแผดเนื้อนวล เมื่อมือใหญ่ล้วงไล้ซอกซอนไปทั่วความนุ่มนิ่ม           “ ดะ.. เดี๋ยว พอก่อนเถอะค่ะ ”           “ ไม่พอ กลิ่นของเธอทำให้ฉันคลั่ง ฉันได้ตัวเธอมาแล้วก็ดี จะได้ไม่ต้องคอยดมชุดชั้นของเธออีกแล้ว ”           “ อะไรนะ ! ” เธออุทานออกมาเสียงดัง เขาไม่สนใจ ยังคงเลื้อยไล้ไปทั่ว           คนเราจะโรคจิตขนาดไหนถึงได้เอาชุดชั้นในคนอื่นมาดม !           “ อะไร คืออะไร ” เสียงทุ้มถามงึมงำอยู่ที่เนินอกอิ่ม เธอผลักใบหน้านั้นให้ออกห่าง           “ ก็คุณน่ะสิ เอาชุดชั้นในหนูไปดมเนี่ยนะ ” เขายักไหล่อย่างยียวนก่อนเอ่ยตอบราวกับมันเป็นเรื่องปกติที่ปุถุชนคนทั่วไปเขาทำกัน           “ ทำไมล่ะ ยังไม่ได้ซักด้วยนะ กลิ่นของเธอวันนั้นยังคงอยู่แต่มันก็จางหายลงไปบ้างแล้ว ”           “ บ้า โรคจิต ! ” เขายิ้มที่มุมปาก           “ เราก็ไม่ต่างกันหรอกเพียงขวัญ ไม่มีผู้หญิงปกติที่ไหนเขาขึ้นมาบนรถผู้ชายแล้วถอดกางเกงแหกขาให้เลียหอยหรอกนะ ” คำพูดจาบจ้วงของเขามันแทงเข้าไปในใจ เธอไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ทำไมตัวเองถึงทำเรื่องบัดสีได้ถึงเพียงนั้น แต่เธอรู้ตัวดีว่าปกติแล้วไม่เคยเป็นแบบนั้น เธอเป็นผู้หญิงค่อนข้างเรียบร้อยและรักนวลสงวนตัวมาก ๆ ขนาดเพื่อนผู้ชายยังไม่ค่อยจะมี ยิ่งแฟนยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไม่เคยมีมาก่อนจวบจนอายุสิบแปดขวบปี           “ หนูขอบอกคุณตามตรงนะคะคุณมาร์ติน หนูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับในวันนั้น นั่นไม่ใช่ตัวตนของหนู ”           เขาผละใบหน้าจากการดูดดึงยอดอกอิ่มผ่านเสื้อนักศึกษาสีขาวจนเปียกเป็นวง แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากลมโต            “ เด็กดีที่ไหนจะอยู่ย่านผับบาร์เวลานั้นด้วยชุดนักศึกษา “           “ ลุงของหนู สามีของป้า หลอกให้หนูไปที่นั่น... ”           “ เขาผสมยาลงในเครื่องดื่ม แล้วหลอกให้เธอดื่ม ”  เขาสอดขึ้นมาตั้งแต่เธอยังพูดไม่จบ นั่นทำให้เธอแปลกใจ           “ ทำไมคุณรู้ล่ะคะ ”           “ พล็อตละครน้ำเน่า ใคร ๆ ก็รู้ทั้งนั้น ”           “ มันไม่ใช่พล็อตละคร หนูพูดความจริง หนูไม่เคยโกหก ! ”           เธอเถียงเสียงแข็ง ซึ่งปกติแล้วไม่เคยมีใครกล้าแข็งกับมาร์ติเนซแบบนี้ ทำให้เขามีอารมณ์คุกรุ่นขึ้นมา            “ เธอไม่จำเป็นต้องเล่นละครกับฉันหรอกนะ เพียงขวัญ จะบริสุทธิ์ผุดผ่องหรือผ่านสงครามมาอย่างโชกโชน ฉันไม่แคร์ ก็แค่เซ็กส์ ถ้าฉันอยากได้ ฉันต้องได้ ”           น้ำใส ๆ ไหลรื้นคลอหน่วยตาทันทีที่สิ้นคำของเขา สำหรับมาเฟียหนุ่มใหญ่หล่อรวยเหลือร้าย ร่างกายของผู้หญิงมันก็แค่ของเล่น รวมทั้งพรหมจรรย์ของเธอด้วยสินะ           เขาอยากได้ เขาก็ต้องได้...           “ คุณมันไม่มีหัวใจ ” เธอเอ่ยออกมาเสียงสั่นเทา           ตาคมกริบสบตาเธอนิ่ง มันค่อย ๆ ทวีความร้อนแรงบางอย่าง ความโกรธ ความเจ็บปวดออกมา ก่อนที่เขาจะยกเธอลงจากตักไปวางกระแทกที่เบาะอย่างรุนแรง           “ โอ๊ย ! ” เธออุทานออกมาด้วยความเจ็บ           “ ใช่ ฉันมันไม่มีหัวใจ มันผุสลายเป็นผุยผงไปนานแล้ว ”           เขากระชากเสียงห้วน ก่อนจะหยิบขวดสุรานำเข้าสีอำพันใสขึ้นมาเทแล้วดื่มเพียว ๆ แก้วแล้วแก้วเล่า ไม่มีบทสนทนาใด ๆ เกิดขึ้นหลังจากนั้นแม้แต่คำเดียว แม้หางตาเขาก็ไม่ชายมาแล           ดีแล้ว ขอให้เป็นแบบนี้ไปตลอดเถอะ สาธุ !           เพียงขวัญภาวนาในใจอยู่เพียงลำพัง             ***         “ นี่มันอะไรกันมาร์ติน คุณทำแบบนี้มันหยามหน้าฉันชัด ๆ คุณทำแบบนี้ได้ยังไง้ ! ”           เสียงแหลมปรี๊ดแสบแก้วหูดังขึ้นตั้งแต่ยังไม่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องพักผ่อนส่วนตัวของเขา ร่างสูงใหญ่ที่อยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำผ้าแพรบางสีแดงเลือดหมู ทอดกายอยู่เก้าอี้โซฟาหนังแสนแพงตัวโปรดลืมตาขึ้น คิ้วเข้มขมวดมุ่นด้วยขุ่นเคืองว่าเธอเข้ามารบกวนภวังค์อันสงบสุข           แล้วร่างอวบอัดในชุดเดรสรัดรูปแสนเซ็กซี่สีดำก็ปรากฏขึ้น เขาหลับตาลงเช่นเดิมก่อนจะยกแก้วสีอำพันขึ้นจิบ ราวกับไม่สนใจ ไม่รับรู้ว่ามีผู้มาเยือน           เธอเดินเข้าไปกระชากแก้วเหล้าจากมือเขาก่อนจะปามันลงกับพื้น แก้วเจียระไนกระทบกับพื้นหินอ่อนอย่างแรง ก่อนจะแตกกระจายส่งเสียงดังกึกก้องในทันที           เพล้ง ! 
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD