“ คุณน่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้ ”
“ อายเหรอ ”
“ อายสิคะ ”
“ อายอะไร เราเคยมีอะไรกันแล้วก็ตั้งหลายครั้ง เธอก็ต้องการฉันเหมือนที่ฉันต้องการเธอ ใช่หรือเปล่า ”
“ อื้อ ป๋าขา ไม่เอา ”
“ ครางแบบนี้จะไม่เอาได้ยังไง ดูสิ น้องชายฉันมันฟังเธอเสียที่ไหน ” เขากระซิบอยู่ชิดริมฝีปากก่อนกุมมือน้อยไปวางบนความใหญ่โตที่มันปูดโปนแข็งขึงดุนดันกางเกงผ้าของโรงพยาบาลออกมาอย่างเห็นได้ชัด
เธอดึงมือออกอาย ๆ ก่อนตอบกลับ
“ ไม่ได้ค่ะป๋าขา นี่มันโรงพยาบาลนะคะ เดี๋ยวเกิดหมอหรือไม่ก็พยาบาลเข้ามาจะทำยังไง อายเขาตายเลย แล้วอีกอย่างป๋าก็พึ่งผ่าเอากระสุนที่หัวไหล่ออก ถ้ากระทบกระเทือนเดี๋ยวแผลอักเสบนะคะ ”
“ ไม่มีใครเข้ามาหรอก นี่มันตีหนึ่งแล้วนะ ” เขาพยักเพยิดให้เธอดูนาฬิกาที่ข้างฝาผนัง
“ แล้วแผลฉันน่ะ มันก็ไม่มีผลอะไรสักหน่อย แผ
