สิบหก
ความลับเปรียบเสมือนเงื่อน
หลังจากท่านหมอให้ดื่มน้ำต้มเหง้าเจียงหวง[1] เพื่อบรรเทาอาการปวดระดูแล้ว ชินอ้ายก็ผลอยหลับไปด้วยความอ่อนเพลียโดยมีร่างสูงโปร่งเฝ้าดูอยู่ข้างกายมิยอมห่าง
ดวงตาเรียวหงส์จับจ้องใบหน้าซีดขาวอย่างหวงแหน มือที่กุมมือเล็กบางที่ใส่ยาแล้วพันด้วยผ้าพันแผลแล้วออกแรงนวดคลึงแผ่วเบา ราวกับต้องการถ่ายทอดพลังทั้งหมดที่มีไปให้เด็กสาว ในเวลาเดียวกันก็อยากดูดซับความเจ็บป่วยทั้งหมดมาไว้ที่ตนแทน
ม่อลี่แวะออกไปกินข้าวเย็นนอกเรือนโดยมีซางฉือคอยนำทาง ส่วนเหยาเหยาก็ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง ท่านเจ้าเกาะจมอยู่ในห้วงคิดอันไร้ขอบเขต ภายในห้องใหญ่มีเพียงเสียงลมหายใจอย่างสม่ำเสมอของร่างเล็ก
คนทั้งสองพูดคุยกันไม่มากนัก ต่อให้นางจะดีใจที่พบเขา แต่เขาก็สัมผัสได้ว่าในใจชินอ้ายยังมีความหวาดกลัวและกังวลหลงเหลืออยู่
ชายหนุ่มยืนขึ้น ปลดหน้าออกอย่างเชื่องช้าก่อนจะโน้มเข้าไปใกล้ร่างเล็ก ใช้มือที่เว
