เป็นครั้งแรกที่ม่อลี่มีโอกาสได้เยือนห้องทำงานของบุรุษอันดับหนึ่งแห่งเกาะดอกเหมย ทว่าผู้เป็นเจ้าเรือนกลับไร้ซึ่งกลิ่นอายอันเป็นมิตรเอาเสียเลย
เด็กสาวเก็บสายตาจากกองเอกสารที่วางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบบนโต๊ะใหญ่ นางเพิ่งมีโอกาสได้พูดกับเขาตามลำพังเป็นครั้งแรกจึงไม่แปลกที่จะรู้สึกประหม่า นางพยายามเรียบเรียงสิ่งที่อยากถาม หากก็ไม่ไวเท่าอีกฝ่ายที่ชิงเอ่ยปากขึ้นมาก่อน
“เจ้าอยากจะพูดอะไรก็พูดมาเถิด”
“แน่ใจหรือว่าอยากให้ข้าพูด” เวลาที่อีกฝ่ายโกรธนั้นไม่ต่างจากพญามาร ยามนี้นางไม่มีชินอ้ายเป็นเกราะคุ้มภัยเสียด้วยสิ
“เจ้าเป็นคนมีไหวพริบอยู่บ้าง คงรู้วิธีหลีกเลี่ยงได้ใช่หรือไม่” เสียงของผู้ที่รินชาตรงประเด็นราวกับมานั่งอยู่กลางใจ เผิงซือเยียนเป็นบุคคลที่ไม่น่าเกี่ยวข้องด้วยขนานแท้
เดิมทีนางคิดว่าสาเหตุที่ท่านเจ้าเกาะปิดบังใบหน้าเป็นเพราะตู้ชินอ้าย ทว่าข่าวคราวที่นางทราบมาคือเขาเริ่มใส่หน้ากากตั้งแ
