“เจ็บหรือ” เสียงทุ้มของเขาช่างแผ่วเบานัก ร่างเล็กรู้สึกราวกับมีก้อนบางอย่างจุกเข้าที่ลำคอ ไม่สามารถเอื้อยเอ่ยคำพูดใดๆ ออกมาได้ การได้พบเขาอีกครั้งคือความปรารถนาสูงสุด
ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเผิงซือเยียนไม่หวือหวาหรือร้อนแรงราวกับคลื่นใหญ่ที่ซัดเข้าฝั่งโดยมิทันได้ตั้งตัว แต่มันคือหยาดน้ำฉ่ำเย็นที่ค่อยๆ รดรินลงบนต้นกล้าแห่งความรู้สึกจนเจริญงอกงาม กว่าจะรู้ตัวอีกครั้งนางก็ไม่อาจอยู่ได้โดยปราศน้ำหล่อเลี้ยงนั้นได้
เผิงซือเยียนมองดวงตาที่สั่นไหวของนาง ร่างสูงโปร่งทรุดกายลงนั่งเคียงข้าง มือใหญ่เย็นเอื้อมออกมาปาดน้ำตาให้เด็กสาวอย่างนุ่มนวล “เรื่องนี้ข้าผิดเอง ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าคลาดสายตาอีกแล้ว...”
ชินอ้ายพยักหน้าช้าๆ สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ของโมลี่ฮวาซึ่งเป็นกลิ่นประจำตัวของเขา จิตใจที่อ่อนล้าได้รับการเยียวยาเพียงแค่การได้พบและได้ฟังคำพูดเพียงไม่กี่คำเท่านั้น
การแสดงออกที่อ่อนโยนและห่วงใยอย่างออ
