“แม่นางตู้ ในที่สุดท่านก็รู้สึกตัวเสียที! ” บ่าวหนุ่มเห็นเด็กสาวพูดจาตอบโต้กันก็มีสีหน้าโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด “ข้าจะรีบสั่งคนไปต้มน้ำขิงให้ขอรับ มะ...ไม่สิ ก่อนอื่นต้องตามท่านหมอ ใช่แล้ว ท่านเจ้าเกาะทำงานอยู่ด้านนอก ยังมีโอสถ...” ผู้ที่มักจะสุภาพเรียบร้อยอยู่เสมอกลับลิ้นพันกันเป็นพัลวัน
น้ำตาแห่งความโล่งใจของม่อลี่หลั่งรินออกมาที่หางตา แม้กระทั่งเรื่องไม่เป็นเรื่องก็ทำให้นางหัวเราะออกมาได้ “จะอย่างไรก็ช่างเถิดท่านซาง รีบๆ ไปเร็วเข้า อย่าชักช้า! ”
“ขอรับ ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้” เขากล่าวจบก็รีบก้าวเร็วจากไป ปล่อยให้ดรุณีน้อยในชุดแดงจัดหมอนอิงให้ผู้ที่เพิ่งฟื้นนอนพิงได้สบายยิ่งขึ้น
ชินอ้ายมองซ้ายแลขวา สังเกตได้ว่าที่นี่มิใช่ห้องนอนของตน “ที่นี่คือ...”
“ที่นี่คือห้องนอนของท่านเจ้าเกาะ บ่าวไพร่พบเจ้าสลบอยู่ที่ตีนเขาตงซาน”
ผู้ฟังขมวดคิ้วยุ่ง หลับตาลงก่อนจะลืมขึ้นอีกครั้งเพื่อปรับม่านตาให้คุ
