เจ็ด
ร้อนหนาวปะทะ ยากจะคาดเดา
แสงยามเช้าของรุ่งอรุณวันใหม่มาพร้อมกับเสียงย่ำเท้าที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ ปลุกให้เด็กสาวผู้หลับใหลอยู่บนเตียงลืมตาตื่นขึ้นอย่างเกียจคร้าน
ม่อลี่หลับมาตลอดวันตั้งแต่เมื่อวาน สีหน้ายังเหลือความงัวเงียอยู่หลายส่วน ทว่าอย่างน้อยร่างกายของนางก็มีเรี่ยวมีแรงมากขึ้นบ้างแล้ว
“ชินอ้าย เจ้าเองหรือ?”
ผู้มาใหม่ไม่ตอบ เสียงย่ำเท้าเด่นชัดมากขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ายม่อลี่ก็อ่อนเพลียเกินกว่าจะลืมตาขึ้นมอง
“เมื่อวานพี่ๆ สาวใช้ต้มหงหมู่จีเฉ่า[1]ให้ข้าดื่มแล้ว ประเดี๋ยวพักอีกสองสามวันก็คงหายขาด”
สิ้นคำของหลานสาวเถ้าแก่เนี้ยแห่งโรงน้ำชา สรรพสิ่งทุกอย่างก็ยังเงียบสงัดดังเดิมราวกับนางกำลังพูดคุยอยู่กับอากาศ ธาตุ ในที่สุดคนป่วยก็ลุกนั่งพร้อมกับลืมตาขึ้นด้วยความน้อยใจที่ถูกสหายหมางเมิน หากก็นิ่งไปทันทีเมื่อพบว่าผู้มาเยี่ยมไข้มิใช่ตู้ชินอ้าย!
ภาพเบื้องหน้าคือสาวใช้มากมายในชุดสีขาวต่างก้ม
