เจ็ด
ร้อนหนาวปะทะ ยากจะคาดเดา
ช่วงกลางวันแห่งเหมันต์ฤดูนั้นแสนสั้นนัก เข้าสู่ยามอิ่ว[1] ท้องฟ้าก็มืดสลัว ก้อนเมฆาหนาปกปิดแสงชุติแลดูคล้ายม่านฟ้าที่แปรสภาพกลายเป็นควัน ลมเย็นพัดโชยรุนแรงกว่าช่วงทิวาพาให้กายสั่นสะท้าน
นางกับเผิงซือเยียนแยกย้ายกันไปยังส่วนต่างๆ ของหมู่บ้านตั้งแต่ช่วงบ่าย ความเหน็ดเหนื่อยพานางกลับมายังที่พัก แล้วรอชายหนุ่มอยู่ที่ห้องรับแขกในเรือนหัวหน้าหมู่บ้านจนผล็อยหลับไป ครั้นตื่นมาก็พบว่าชาวบ้านเก็บสำรับอาหารของท่านเจ้าเกาะเดินผ่านมา
“ท่านเจ้าเกาะกินมื้อเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้วขอรับ” คำบอกกล่าวของเขาส่งผลให้ผู้ฟังเกิดคำถามขึ้นมาในใจ
‘ปกติเขากินข้าวตามลำพังเสมอเลยหรือ...’
ชินอ้ายซึ่งนั่งเท้าคางหลับอยู่บนตั่งครุ่นคิดอยู่ในใจ กระทั่งมีเงาร่างสีดำเคลื่อนกายบดบังแสงเทียนวูบไหวจึงได้รู้สึกตัว
“คืนนี้จะมีพายุหิมะ เราคงต้องพักแรมกันที่นี่”
“ค้างแรม...หรือเจ้าคะ” ชินอ้ายถามย
