เก้า
วาโยเคลื่อนคล้อย ท้องฟ้าเปลี่ยนสี
ก๊อก...ก๊อก
เสียงเคาะประตูจากด้านนอกแผ่วเบานัก แต่มันก็ดังพอสำหรับผู้ที่ฝึกฝนวรยุทธ์มาในระดับหนึ่ง ผู้ที่เพิ่งเสร็จสิ้นจากการเขียนบันทึกหลังทำงานเงยหน้าขึ้นจากสมุดเบื้องหน้า ครั้นแลเห็นเทียนไขที่หลอมละลายไปมากกว่าแปดส่วนก็เกิดความสงสัยขึ้นในใจ
ดึกดื่นป่านนี้ซางฉือน่าจะไปพักผ่อนแล้ว โอกาสที่ท่านแม่หรือสาวใช้อื่นๆ จะมาก็ต่ำยิ่งกว่า
“ท่านเจ้าเกาะเจ้าคะ...” เสียงเล็กๆ ซึ่งแฝงไปด้วยความไม่มั่นใจลอดผ่านเข้ามา หากมันกลับมีอิทธิภพกับผู้เป็นเจ้าเรือนอย่างมหาศาล
เผิงซือเยียนเหยียดกายลุกขึ้น เดินลัดเลอะออกจากส่วนของห้องทำงานมายังโถงใหญ่ จากนั้นจึงเปิดประตูเพื่อต้อนรับแขกผู้มาเยือนในยามค่ำ ทันทีที่เห็นเจ้าของดวงหน้ารูปหัวใจก็เอ่ยทัก “เป็นเจ้าเองหรือ”
“ข้าขออภัยด้วยที่มารบกวนท่านในยามวิกาล” เดิมทีนางมาเพื่อดูให้แน่ใจว่าเขานอนแล้วหรือไม่ แต่เพราะเห็นว่ามีแสง
