เผิงซือเยียนรู้ทั้งรู้ว่านางไม่ชอบก็ยังสั่งเหยาเหยาไปบอกโรงครัวให้ทำมาให้ เช่นนี้จะมิให้เรียกว่ากลั่นแกล้งก็ไม่รู้ว่าควรจะเรียกว่าอะไรดีแล้ว
“ท่านเจ้าเกาะ” จมูกเล็กๆ ของชินอ้ายเลิกรั้นขึ้นขณะที่แก้มเริ่มพองตามลำดับ
“น้ำแกงไก่ตุ๋นโสมมีฤทธิ์ร้อน นับว่ามีประโยชน์กับเจ้า”
“แต่ข้า...ข้าไม่ชอบมันนี่เจ้าคะ” นางช้อนตามองเขาด้วยดวงตาฉ่ำน้ำ “ท่านเจ้าเกาะอย่าบังคับให้ข้ากินมันเลยนะเจ้าคะ”
ยามนี้ชินอ้ายกำลังออดอ้อนโดยที่นางเองก็ยังไม่รู้ตัว ความลำบากใจจึงตกเป็นชายหนุ่มที่ใจอ่อนยวบคล้ายขี้ผึ้งรนไฟ เหยาเหยาซึ่งยืนถือถาดไม้มองทางนี้ที ทางโน้นที นางเลือกไม่ถูกว่าควรจะนำน้ำแกงในถ้วยไปให้ผู้เป็นนายดื่มดีหรือไม่
“เจ้าไม่ดื่มก็ได้ แต่...ย่อมต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” ในที่สุดร่างสูงโปร่งก็เสนอทางเลือกอื่นให้
“แลกเปลี่ยนกับอะไรหรือเจ้าคะ” เด็กสาวถามอย่างรอคอย หากมันทำให้นางไม่ต้องดื่มน้ำแกงไก่ตุ๋นโสมได้แล้วไซ
