“เจ้าค่ะ”
“ฮะ...ฮูหยิน” ร่างเล็กเกร็งตัวพึมพำออกมา นับตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น นางก็ไม่มีโอกาสได้พบนายหญิงแห่งเกาะดอกเหมยจนกระทั่งบัดนี้ เรื่องที่ถูกเรียกไปเด็ดดอกเหมยสามสียังไม่กระจ่างชัดว่าเป็นความบังเอิญหรือตั้งใจ ถึงแม้ว่านางจะได้รับเกียรติให้ใส่ชุดขาวปักลายดอกเหมยก็ไม่ได้ช่วยให้ใจสงบลงแม้แต่น้อย
ชินอ้ายคิดพลางเบือนสายตาไปยังสหาย พบว่าม่อลี่สีหน้าหงุดหงิดย่ำแย่กว่าตนเสียอีก นางเลือกที่จะปิดปากเงียบ กักเก็บความประหม่าและความกลัวไว้ในใจ กระทั่งร่างระหงในอาภรณ์สีดำสาวเท้าผ่านฉากกั้นเข้ามา ร่างเล็กจึงเตรียมจะลงจากเตียงเพื่อต้อนรับ
สตรีวัยกลางคนยกมือห้าม สีหน้าเหน็ดเหนื่อยกว่าครั้งล่าสุดที่นางได้พบหน้า “ไม่ต้องลงมาหรอก ประเดี๋ยวผู้อื่นจะหาว่าข้ารังแกเด็ก”
“ท่านก็รังแกมาตั้งนานแล้วมิใช่รึ” เด็กสาวอีกคนพูดลอยๆ ก่อนจะกระแอมไอ สีหน้าดูยั่วยวนกวนประสาทยิ่ง
ชินอ้ายส่งสายตาปรามก่อนจะใช้มือดันแผ
